Από τον Berserker, κατά κόσμον Νικόλα Κυρίτζη
(Οι φωτογραφίες προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του)
Συζητάμε για αμυντικά συστήματα, για τις – φονικές – δυνατότητες τους και κάποτε παθιαζόμαστε για τη συγκριτική τους αξία. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σχεδόν όλοι ανήκουμε σε γενιές που δεν πολέμησαν, δεν είδαν τη φρίκη του πολέμου, το φρικτό τραύμα που μπορεί να προκαλέσει ένα απλό πενηντάρι πολυβόλο στην ανθρώπινη σάρκα ή την καταστροφική δύναμη ενός «ξεπερασμένου» πυροβόλου 105 χιλ.
Μερικοί μπορεί να κάναμε απαιτητική θητεία αναλαμβάνοντας την τεράστια τιμή του πράσινου μπερέ αλλά και πάλι αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βίωσε το πλήρωμα του Τ-34 που κατευθύνθηκε στην Κερύνεια το πρωί της 20ης Ιουλίου ή ο Ελδυκάριος στις 15 Αυγούστου του 1974. Και φυσικά αυτό που υπέστη ο Τούρκος καταδρομέας στον Πενταδάκτυλο από τα λιοντάρια της 31 ΜΚ ή ο ύπουλα επιτιθέμενος στο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας από την «Τριανταπέντε» του ήρωα Παπαμελέτη και του Πλάτωνα Κολοκοτρώνη.
Τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό για τους αρματιστές – είναι πραγματικά οι συνεχιστές των θωρακοφόρων του ιππικού, με τις θυελλώδεις επελάσεις τους ή τους μελετημένους τακτικούς ελιγμούς τους. Αλλά ενίοτε η μοίρα τους είναι πολύ σκληρή και εξαρτώμενη σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του υλικού και την ενδελέχεια της εκπαίδευσης τους, δηλαδή κυρίως από αποφάσεις που ελάχιστα μπορούν να επηρεάσουν οι ίδιοι.
Και αυτό περισσότερο από έναν πχ καταδρομέα που έχει μεγαλύτερα περιθώρια ατομικής (ή μικρής ομάδος) πρωτοβουλίας – ο αρματιστής, όπως και ο ναύτης στη φρεγάτα, εξαρτάται περισσότερο από το υλικό του και γι’ αυτό είναι τόσο κρίσιμες οι αποφάσεις για τις μελλοντικές φρεγάτες του ΠΝ μας ή τα αόρατα ΤΟΜΑ που (δεν) ακολουθούν τα περίφημα Leo 2 HEL.
Με αφορμή τον Ηνίοχο 2021, τη συμμετοχή των Ισραηλινών αλλά και την ευγενική ανάρτηση της ΠΤΗΣΗΣ και του κορυφαίου σχολιαστή της Νικόλαου για τη Ζάκυνθο, της εμπιστεύομαι ορισμένες φωτογραφίες από επίσκεψη μου στο Μουσείο Αρμάτων μιάς χώρας που έχει αποδείξει πόσο σέβεται το προσωπικό του Στρατού της, του Ισραήλ.
Πρόκειται για το Μουσείο Yad-La-Shiryon στο Λατρούν, μία περιοχή με πλούσια πολεμική ιστορία μιά που βρίσκεται σε στρατηγική τοποθεσία, στο δρόμο που ενώνει την Ιερουσαλήμ με τη θάλασσα. Η Βρετανική Διοίκηση της Παλαιστίνης είχε χτίσει εκεί, στη δεκαετία του 1930, ένα από τα γνωστά φρούρια Τέγκαρτ (Ταγκάρτ στα εβραϊκά) – ήταν η έδρα της Αραβικής Άμυνας, αστυνομικός σταθμός και στόχος μεγάλων μαχών.
Πέντε φορές προσπάθησαν τον Ιούλιο του 1948 οι Ισραηλινοί να καταλάβουν το Λατρούν, που το υπερασπιζόταν η Αραβική Λεγεώνα. Στις λυσσαλέες επιθέσεις συμμετείχαν εθελοντές, επιζώντες του Ολοκαυτώματος αλλά η περιοχή έμεινε σε Ιορδανικά χέρια. Τελικά το κατέλαβαν στον Πόλεμο των έξι ημερών, το 1967. Το φρούριο είναι σήμερα το Μουσείο Yad-La-Shiryon.
Στο προκείμενο επιλέγω μόνο εικόνες που καταδεικνύουν το σεβασμό προς το μαχητή και τη μοίρα του αρματιστή. Να σημειώσω ότι στο Μουσείο αναγράφονται τα ονόματα όλων των πεσόντων με άρματα. Σε προσεχείς αναρτήσεις θα δείξουμε και πολλά ενδιαφέροντα άρματα από το συγκεκριμένο Μουσείο ενώ σε έτερη ομάδα άρθρων θα ακολουθήσει το Χατζερίμ και η ονομαστή Πολεμική Αεροπορία της μαχητικής αυτής, συμμαχικής χώρας.
