Μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει, λανθασμένα κατά την άποψή μας, για το αν πρέπει ή δεν πρέπει οι νέες φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού να έχουν δυνατότητα αεράμυνα περιοχής, ή ακόμη περισσότερο, να είναι αεράμυνας περιοχής. Σύγκρουση μεταξύ των “αναλυτών”, σύγκρουση στα σχόλια της ιστοσελίδας μας, σύγκρουση στο twitter. Όταν κάποτε είχαμε γράψει για “οπαδισμό”, κάναμε για κάποιους “λάθος”. Αναγκαστικά λοιπόν, όχι για να ευλογήσουμε τη δική μας άποψη, αλλά για να βάλουμε μερικά πράγματα στη θέση του, θα εξηγήσουμε, για μια ακόμη φορά, το πόσο ανεδαφική είναι, η άποψη, πως η τρέχουσα προμήθεια φρεγατών πρέπει να μην είναι General Purpose (GP), αλλά να είναι Anti-Air Warfare (AAW), ή στην πραγματικότητα, με δυνατότητες AAW. Το ΠΝ πρέπει να αγοράσει νέες φρεγάτες πολλαπλών ρόλων.
Η αγορά των δυο Belh@rra, εγκαταλείφθηκε το περασμένο καλοκαίρι, καθώς διαπιστώθηκε πως τα πλοία, μαζί με τα όπλα, και τις αλλαγές που απαιτούνται, καθώς και κάποια βασική υποστήριξη, είχαν “ξεφύγει” τελείως από πλευράς κόστους. Το ΠΝ τότε, βασιζόμενο στη αμερικανική πρόταση για τις MMSC, και ελπίζοντας να “αποσπάσει” αντιτορπιλικά Arleigh Burke, ή έστω, Ticonderoga από τις ΗΠΑ, ξεκίνησε διαδικασίες ταχείας διαπραγμάτευσης για 4 φρεγάτες γενικής χρήσης, συν 2 πλοία Ενδιάμεσης Λύσης με όσους θα ενδιαφέρονταν. Έτσι, στόχευσε σε ΗΠΑ και Γαλλία, καθώς ήλπιζε πως οι Γάλλοι θα ρίξουν τις τιμές και θα προσφέρουν και 2 FREMM, ενώ οι Αμερικανοί, μαζί με τις MMSC θα φέρουν και μια συνολική λύση που θα περιλαμβάνεται η Αεράμυνα.
Η κίνηση του ΠΝ του βγήκε από πολλές πλευρές. Εμφανίστηκαν, με πλήρεις ή ατελείς προτάσεις αρκετοί, με σημαντικότερη την ολλανδική πρόταση της Damen, που όπως ξέρουν οι αναγνώστες μας από την έντυπη έκδοση, τα “σπάει”. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την ισπανική πρόταση, την ιταλική, την βρετανική, αλλά και την γερμανική. Ειδικά για τους Γερμανούς, θεωρούμε πως δεν έχουμε ακούσει ακόμη την τελευταία τους λέξη. Και δεν έχουμε δει την οριστική τους πρόταση, καθώς μας φαίνεται, με την 40χρονη εμπειρία μας στα εξοπλιστικά, δύσκολο, οι Γερμανοί να το αφήσουν έτσι και να πάει το “Πρωτάθλημα” στη Γαλλία, στην Ολλανδία ή τις ΗΠΑ.
Ξαναγυρίζουμε όμως στο θέμα αεράμυνας περιοχής. Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μας, οι κίνδυνοι και τα πολεμικά δεδομένα αλλάζουν με δραματικά γρήγορους ρυθμούς. Πριν 20 χρόνια, η απειλή για τα πλοία του ΠΝ ήταν μερικά F-16C/D, οπλισμένα με -πεπερασμένο- αριθμό πυραύλων Harpoon, αλλά κυρίως, με Maverick και βόμβες laser. Εκεί, η Αεράμυνα Περιοχής είχε αξία, καθώς ο Στόλος θα έπρεπε να απομειώνει, να φθείρει συνεχώς τα εισερχόμενα αεροπλάνα, για να τα αναλάβουν μετά τα συστήματα Point Defence (ESSM, NSSM, Oto Melara etc).
Σήμερα, η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Η Τουρκία δεν διαθέτει τον στόλο αεροσκαφών που αναμέναμε. Χάρη σε έναν καλό κύριο που τον λένε Ερντογάν, τα F-16 της Τουρκίας είναι σε οικτρή κατάσταση, ενώ δεν αναμένεται ενίσχυση του στόλου των μαχητικών της στο ορατό μέλλον. Συνεχίζει να έχει AGM-84A Harpoon, αλλά πλέον, οι κίνδυνοι για το ΠΝ είναι περισσότερο τα κατευθυνόμενα όπλα SOM, οι πύραυλοι ATMACA, τα UAV Bayraktar TB2 και ANKA, και σε δεύτερη μοίρα πλέον είναι οι αεροπορικές επιθέσεις από F-16 με κατευθυνόμενα όπλα. Μια τυπική επίθεση της ΤΗΚ εναντίον του Ελληνικού Στόλου θα δομηθεί πολύ διαφορετικά από ότι θα γινόταν πριν 20 χρόνια.
Καταρχάς, θα υπάρξει μια επίθεση κορεσμού με πυραύλους πλεύσης αλλά -κυρίως-, από αντιπλοϊκούς πυραύλους ATMACA από μεγάλη απόσταση. Σκεφτείτε σμήνη αυτών των πυραύλων, που θα πετούν πολύ χαμηλά, να εμφανίζονται κατά δεκάδες στα ραντάρ των ελληνικών πλοίων. Εκεί, είναι η νέα πρόκληση, κι αυτό είναι που πολλοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν. Αν ο “ορίζοντας” είναι στα 30 χιλιόμετρα, ή λιγότερο, ποια η αξία του να έχει έναν ASTER-30 που χτυπά στα 120 χιλιόμετρα ή έναν SM-2 που χτυπά στα 167 χιλιόμετρα; Τη στιγμή, που εκεί που έχεις έναν ASTER μπορείς να…
Η συνέχεια στο Navaldefence.gr, εδώ
