Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης – Πρώτο Μέρος
Από αμνημονεύτων χρόνων η διοίκηση στρατεύματος στη μάχη περιοριζόταν από τους παράγοντες της ισχύς των δυνάμεων, του χώρου και του χρόνου. Και στο μέλλον οι διοικητές θα αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις, μόνο που η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα κάνει το έργο τους πιο εύκολο, για όσους έχουν ανέβει στο τρένο, και πολύ πιο δύσκολο για τους υπολοίπους.
Ο κόσμος μας αλλάζει ταχύτατα, ζούμε μια τεχνολογική επανάσταση αντίστοιχη με αυτή της βιομηχανικής επανάστασης όπου οι Ναπολεόντειοι στρατοί μεταλλάχτηκαν στους στρατούς του Α΄ ΠΠ. Μια σημαντική διαφορά είναι ότι τώρα η αλλαγή γίνεται πιο γρήγορα από τότε, συνεπώς οι ένοπλες δυνάμεις δεν θα έχουν την πολυτέλεια ενός αιώνα για να προσαρμοστούν και να εκμεταλλευτούν αυτές τις αλλαγές.
Ο αγώνας εναντίων ενός αντιπάλου που θα είναι ισάξιας δυναμικότητας θα πρέπει να είναι επίσης μια βασική παράμετρος στην σκέψη μας, όπως επίσης και η υπόθεση ότι μια σύρραξη μπορεί να ξεκινήσει χωρίς μια μεγάλη προειδοποιητική περίοδο, όπως για παράδειγμα στην Κριμαία, την Ουκρανία και την Αρμενία. Στη δική μας περίπτωση μάλιστα πρέπει να είμαστε ακόμα πιο υποψιασμένοι καθώς η Ελλάδα βρίσκεται σε μια διαρκή προειδοποιητική περίοδο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον φυσιολογικά γεγονότα που κανονικά δεν θα έπρεπε.
Αυτό σε συνάρτηση με το μικρό μέγεθος των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, σε σχέση με τον αντίπαλο σημαίνει ότι ο στρατιωτικός διοικητής θα πρέπει να αμυνθεί ή να επιτεθεί σε ένα ευρύ μέτωπο με περιορισμένες δυνάμεις. Συνεπώς η διαχείριση των πληροφοριών, η μετάδοση και διαμοιρασμός τους, όπως επίσης και η επεξεργασία τους είναι ενέργειες ακρογωνιαίας σημασίας. Τα ηλεκτρονικά μέσα θα κάνουν τη διαφορά, τόσο οι αισθητήρες, όσο και τα συστήματα διοίκησης, αλλά και σκόπευσης και προσβολής στόχων.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα παλιά καλά αναλογικά συστήματα που μας έφεραν μέχρι εδώ πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να ξεχαστούν, αλλά πρέπει να είναι διαθέσιμα. Πάντα πρέπει να υπάρχουν εφεδρικά συστήματα και εναλλακτικές σε περίπτωση που το πρωτεύον σύστημα δεν λειτουργεί.
Η διαδικασία ψηφιοποίησης των ενόπλων δυνάμεων είναι αναπόφευκτη και τέτοια που σε λίγα χρόνια το ερώτημα δεν θα είναι τι διαμέτρημα θα έχει το τυφέκιο που θα φέρει ο οπλίτης αλλά τι επεξεργαστή θα έχει το ΣΕΠ (σύστημα ελέγχου πυρός) του. Η πρόσφατη οικονομική κρίση και η πανδημία θα κάνουν δύσκολη τη ζωή στα οικονομικά επιτελεία όλων των κυβερνήσεων, αλλά από την άλλη η όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια για το μέλλον έχει οδηγήσει ήδη πολλές χώρες σε σημαντικές αυξήσεις των αμυντικών τους προϋπολογισμών και συνεπώς της έρευνας νέων τεχνολογιών.
Το ενδιαφέρον στις μέρες μας είναι ότι σε αντίθεση με τις προηγούμενες εποχές όπου οι ανάγκες και η χρηματοδότηση από το στράτευμα ήταν μοχλός ανάπτυξης της τεχνολογίας, τώρα υπάρχει άφθονη τεχνολογία διαθέσιμη που δεν έχει περάσει ακόμα στο στράτευμα. Πανάκριβα οπλικά συστήματα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ έχουν διαθέσιμη λιγότερη υπολογιστική ισχύ από ότι μπορεί να βρεθεί πάνω στο γραφείο μας. Διαδικασίες του στρατεύματος είναι ακόμα ίδιες με αντίστοιχες του Α΄ΠΠ και φυσικά μπορούν και επιβάλλεται να ψηφιοποιηθούν ώστε να απελευθερώσουν πόρους (και προσωπικό που είναι σε έλλειψη) και να μην αποτελούν βαρίδια. Σε αυτή τη σειρά άρθρων θα ασχοληθούμε με συστήματα των οποίων ο εκσυγχρονισμός θα έχει μεγάλη απόδοση σε σχέση με το ποσό της επένδυσης που θα απαιτηθεί, και θα κάνουμε την αρχή με τους όλμους.
Το πρώτο πράγμα που διδάσκεται στις παραγωγικές σχολές του στρατού ξηράς είναι ότι πρώτα θα πολεμήσει η αεροπορία, το ναυτικό, το πυροβολικό και τα άρματα, κατόπιν τα βαρέα όπλα πεζικού. Όταν έρθει η ώρα του τυφεκιοφόρου όλα θα έχουν κριθεί. Η τελευταία ευκαιρία αλλαγής του αποτελέσματος είναι τα βαρέα όπλα.
Ορθώς συνεπώς από τον προϋπολογισμό η μερίδα του λέοντος πηγαίνει στην αεροπορία. Δεν θα ήταν σώφρον όμως να ποντάρουμε τα πάντα πάνω στην αεροπορία καθώς δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε από μόνο του το αναμενόμενο αποτέλεσμα, απλά είναι μία λογική κίνηση που αυξάνει (πολύ) τις πιθανότητες υπέρ μας. Το αντίθετο θα ήταν ανορθολογικό. Είναι προφανές ότι αν η απόλυτη αεροπορική κυριαρχία δεν είναι εγγυημένη και ο εχθρός μπορεί να αποκτήσει τοπική υπεροχή, έστω και για μικρά χρονικά διαστήματα, τότε οι υπόλοιπες δυνάμεις θα πρέπει να είναι σε θέση να πολεμήσουν και να μη διαλυθούν.
Με αντίστοιχη λογική, όταν φτάσουμε στις επιχειρήσεις πεζικού, τότε ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο οπλικό σύστημα που έχει στη διάθεση του ο διοικητής τάγματος, που είναι παραδοσιακά υπεύθυνο για τις περισσότερες εχθρικές απώλειες, στο όπλο που μπορεί να δώσει λύσεις σε μια ποικιλία προβλημάτων και να αλλάξει τη ροή της μάχης, τους συχνά παρεξηγημένους και ξεχασμένους όλμους.
Οι όλμοι παρέχουν στους τοπικούς διοικητές ένα οργανικό μέσο θανατηφόρων έμμεσων πυρών που είναι απαραίτητα τόσο στις δυνάμεις ελιγμού όσο και στην άμυνα. Η στρατιωτική ιστορία έχει επανειλημμένα καταγράψει την αποτελεσματικότητα τους. Οι διοικητές συντονίζουν τα πυρά των όλμων με τα υπόλοιπα όπλα τους ώστε να νικήσουν τον εχθρό, να καταστείλουν τα πυρά του, να αποκαλύψουν τις κινήσεις του και να δυσκολέψουνε την ικανότητα του να παρατηρεί. Επιπλέον, λόγο της λίαν καμπύλης που έχει η τροχιά των βλημάτων του όλμου (πέφτουν σχεδόν κάθετα στον στόχο και όχι υπό γωνία) είναι δυνατόν να πληγούν στόχοι που είναι απρόσβλητοι από άλλα όπλα πχ μέσα σε ντεφιλέ, σε ορύγματα ή πίσω από κτίρια και ταυτόχρονα οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από πυρά εχθρικού πυροβολικού αν ταχθούν πίσω από ένα ύψωμα.
Οι ελαφριοί όλμοι των 60mm παρέχουν στις διμοιρίες πεζικού ένα αποτελεσματικό, αποδοτικό και ευέλικτο όπλο. Η έξυπνη χρήση τους σε συνδυασμό με πολύ καλή γνώση του όπλου επιτρέπει την μεγιστοποίηση των πλεονεκτημάτων τους (ελαφρύ όπλο με μικρές απαιτήσεις επάνδρωσης) και ελαχιστοποίηση των περιορισμών του (μικρό βεληνεκές και μικρή εκρηκτική γόμωση του βλήματος).
Οι μέσοι όλμοι των 81mm αποτελούν ένα συμβιβασμό μεταξύ των ελαφρών και βαρέων όλμων και είναι ιδανικοί για την υποστήριξη λόχου. Έχουν μεγαλύτερο βεληνεκές και ισχυρότερο βλήμα από ότι οι όλμοι των 60mm και ταυτόχρονα είναι ελαφρύτεροι από τους μεγαλύτερους όλμους, τόσο όσο να μπορούν να μεταφερθούν από στρατιώτες (αφού μοιραστεί το φορτίο).
Οι βαριοί όλμοι των 120mm ή των 4,2in (106mm) είναι όπλα επιπέδου τάγματος και έχουν το πιο ισχυρό βλήμα και μεγαλύτερο βεληνεκές. Στα Μ/Κ τάγματα πεζικού οι όλμοι αυτοί είναι αυτοκινούμενοι σε όχημα Μ-106 (της οικογένειας των Μ-113).
Τα βεληνεκή των όλμων εξαρτώνται κυρίως από το μήκος του σωλήνα και από το επιλεχθέν πυρομαχικό, αλλά ενδεικτικά για βλήμα υψηλής εκρηκτικότητας (ΗΕ) μπορεί να ειπωθεί ότι το μέγιστο βεληνεκές για όλμους σύγχρονης κατασκευής είναι περίπου 3,5km για τους όλμους των 60mm, 6 km για τους όλμους των 81mm, και 10 km για όλμους των 120mm.
Σε Ελληνική υπηρεσία ο παλιός αμερικανικός όλμος των 81mm έχει βεληνεκές 3,65 km, o νεότερος των 81mm E44 κατασκευής ΕΒΟ 5,9 km και ο όλμος των 4,2in μόλις 5,65 km. H αντικατάσταση του με κάποιον με καλύτερες επιδόσεις και διαμέτρου 120mm, που θα δώσει επιπλέον πρόσβαση σε μια μεγαλύτερη ποικιλία πυρομαχικών, είναι μια ιδέα που θα πρέπει να εξεταστεί. Ο αντίστοιχος όλμος 120mm τουρκικής κατασκευής έχει βεληνεκές 12,9 km.
Τυπικά ο ΕΣ διαθέτει τέσσερις όλμους των 4,2in σε κάθε τάγμα και έξι των 81mm (δύο σε κάθε λόχο).
Τα πυρά των όλμων είναι εξαιρετικά θανατηφόρα. Ο στρατός των ΗΠΑ μας ενημερώνει ότι μια επίθεση διμοιρίας σε ανοιχτό πεδίο μπορεί να αδρανοποιηθεί (neutralization fire) από 6 βλήματα όλμου των 120mm ή 10 των 81mm ή 40 των 60mm. Ένα βλήμα των 60mm που θα πέσει σε ακτίνα μικρότερη των 20 μέτρων μακριά από τον στόχο, θα τον καταστείλει (suppress) ή θα τον χτυπήσει. Αν πέσει στα 35 μέτρα έχει 50% πιθανότητες και είναι σχετικά ακίνδυνο σε αποστάσεις πάνω από 50 μέτρα. Ένα βλήμα των 81mm κάνει καταστολή του στόχου σε ακτίνα 30 μέτρων, έχει 50% πιθανότητες στα 75 μέτρα και μικρή επίδραση σε περισσότερα από 125 μέτρα. Ένα βλήμα των 120mm κάνει καταστολή του στόχου στα 65 μέτρα, έχει 50% πιθανότητες σε ακτίνα 125 μέτρων και μικρή επίδραση σε περισσότερα από 200 μέτρα.
Το βλήμα των 120mm δεν έχει φονικότητα σημαντικά μικρότερη από αυτό του πυροβολικού των 155mm. Μάλιστα οι όλμοι αποτελούν το πυροβολικό του φτωχού, ειδικά σε χώρες που αδυνατούν να συντηρήσουν πυροβόλα. Ακόμα και η Γαλλία αντικατέστησε τα χόβιτσερ των 105mm με όλμους των 120mm.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει φέρει μια επανάσταση στο όπλο το οποίο είχε παραμείνει αναλλοίωτο τα τελευταία εκατό χρόνια. Ένας μοντέρνος όλμος θα κάνει τους χειριστές ενός παραδοσιακού όλμου να αισθάνονται πως πολεμάνε με τόξα και βέλη, ακόμα και αν και οι δύο βάλλουν με το ίδιο βλήμα. Νέοι αισθητήρες αναγνώρισης στόχου έχουν κάνει την εμφάνιση τους, νέοι σωλήνες με απόσβεση της ανάκρουσης επιτρέπουν την τοποθέτηση τους σε ελαφρά οχήματα, ολοκληρωμένα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου πυρός και σκόπευσης, τηλεκατευθυνόμενοι πλήρως αυτοματοποιημένοι πύργοι, ραντάρ κάνης που μετράνε την ταχύτητα του βλήματος, και νέα πυρομαχικά ακριβείας και αυξημένης εμβέλειας.
Η προμήθεια νέων όλμων και η αύξηση του αριθμού τους θα αυξήσει τα βεληνεκή τους και την ισχύ πυρός που θα έχει θεωρητικά στη διάθεση του ο διοικητής τάγματος. Αλλά αυτή είναι η εύκολη λύση που δεν πάει στην καρδιά του θέματος. Όσο μοντέρνοι και να είναι οι όλμοι, κάποιοι άνθρωποι θα κληθούν να τους υπηρετήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν την καλύτερη εκπαίδευση και όσο το δυνατόν καλύτερα υλικά είναι ώστε να προστατευτούν και να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους.
Ο όλμος είναι το πιο απαιτητικό όπλο πεζικού από άποψης εκπαίδευσης. Τυπικά και απλοϊκά ο παρατηρητής εντοπίζει τον στόχο, ενημερώνει το ΚΔΠ (Κέντρο Διοίκησης Πυρών), αυτό αξιολογεί τις πληροφορίες και θέτει προτεραιότητες, υπολογίζει τα στοιχεία βολής και τα μεταβιβάζει στους όλμους για να εκτελέσουν βολή (σε δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις ο παρατηρητής ενημερώνει το διακλαδικό κέντρο, το οποίο κατηγοριοποιεί την πληροφορία, δίνει προτεραιότητα και αναθέτει την προσβολή του στο πιο κατάλληλο μέσο τη δεδομένη στιγμή, που μπορεί να είναι η αεροπορία, το ναυτικό, το πυροβολικό, κάποιο μη επανδρωμένο ή οι όλμοι του πεζικού).
Στην πράξη είναι μια σύνθετη διαδικασία που πρέπει να λάβει υπόψιν της τη σωστή και ασφαλή τάξη των όλμων, την ασφάλεια των επικοινωνιών, τη διοικητική μέριμνα, την διαχείριση των βλημάτων κ.α. Όσο πιο σύνθετη η διαδικασία, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα ενός λάθους, για αυτό είναι απαραίτητη η συνεχής εξάσκηση.
Είναι προφανές ότι το τάγμα πρέπει να έχει παραπάνω από ένα άτομο ικανό να εντοπίζει στόχους και να μεταδίδει την πληροφορία αξιόπιστα και με κατανοητό τρόπο στο ΚΔΠ. Θεωρητικά, στον πόλεμο κάθε Διμοιρίτης, όταν δεν υπάρχει παρατηρητής, εκτελεί αυτό το καθήκον για τους όλμους του Λόχου. Όταν απαιτείται, και για τους όλμους του Τάγματος αλλά και για τα πυροβόλα του Πυροβολικού. Προφανώς αυτοί οι Διμοιρίτες θα πρέπει να εκπαιδεύονται τακτικά στο αντικείμενο, το οποίο είναι το πιο φονικό όπλο που θα έχουν στη διάθεση τους. Θα πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και να είναι σίγουροι ότι τουλάχιστον τα πυρά δεν θα πέσουν στο κεφάλι τους.
Ο ελάχιστος εξοπλισμός που θα πρέπει να έχει στη διάθεση του ο παρατηρητής είναι ένα ζευγάρι κιάλια, πυξίδα, ασύρματος, σημειωματάριο και μολύβι (και μαχαίρι να το ξύνει!). Αν είναι περίπτωση οργανωμένης άμυνας τότε είναι προτιμότερη η πατροπαράδοτη χρήση ενσύρματου τηλεφώνου σαν πρωτεύων μέσο, γιατί ο ασύρματος του παρατηρητή θα εντοπιστεί από τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου του αντιπάλου, συνεπώς θα πρέπει να αλλάζει θέση συχνά.
Βέβαια η τεχνολογία έχει προχωρήσει και για τον εντοπισμό στόχων υπάρχει μια ποικιλία μέσων (στη διεθνή αγορά), όπως οπτοηλεκτρονικά συστήματα ημέρας/ νύχτας, αποστασιόμετρα laser, ραντάρ, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου που εντοπίζουν τις ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές (ασυρμάτους, κινητά τηλέφωνα ξεχασμένα ανοιχτά…), ακουστικά συστήματα, αεροσκάφη επανδρωμένα και μη.
Αυτές ακριβώς οι υψηλές απαιτήσεις εντοπισμού στόχων από εξειδικευμένο προσωπικό και από ποικιλία αισθητήρων έχει οδηγήσει κάποιους στρατούς στην μεταφορά των όλμων από το πεζικό στο πυροβολικό, το οποίο έχει τη τεχνογνωσία και την υποδομή. Όμως αυτό αφαιρεί το μεγάλο πλεονέκτημα των όλμων που είναι η άμεση διαθεσιμότητα τους στον τοπικό διοικητή πεζικού είτε είναι Διμοιρίτης, Λοχαγός ή διοικητής Τάγματος.
Είναι εύκολα κατανοητό ότι το πεδίο βελτίωσης σε αυτόν τον τομέα είναι τεράστιο. Ακόμα και αν δεν υπάρχουν οι πόροι για απόκτηση ακριβών αισθητήρων, η εκπαίδευση των παρατηρητών μπορεί να γίνει με ελάχιστα τεχνικά μέσα, διάθεση χρειάζεται και χρόνος. Μάλιστα μια εφαρμογή για tablet με δορυφορικές φωτογραφίες μπορεί να είναι πολύτιμος εκπαιδευτικός σύμμαχος στους παρατηρητές και είναι κάτι που η ανάπτυξη της μπορεί να γίνει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, λιγότερο από τη διάρκεια της θητείας, με ελάχιστο κόστος ανάπτυξης. Είναι επίσης απολύτως εφικτή η ανάπτυξη μιας εφαρμογής μέσω της οποίας ο παρατηρητής θα μπορεί να φωτογραφίζει τον στόχο και να λαμβάνει τις συντεταγμένες του ή την απόσταση από αυτόν.
Παλιά οι όλμοι τάσσονταν σε οργανωμένες θέσεις και σπανίως μετακινούνταν, ειδικά αφού το δόγμα είναι αμυντικό. Αν θέλουμε να επιβιώσουν, αυτοί και το προσωπικό τους, τότε αυτό πρέπει να αλλάξει καθώς ο αντίπαλος μπορεί με τα ραντάρ του να εντοπίσει τις θέσεις τους και να βάλει εναντίων τους. Αν βρίσκονται σε οχυρή τοποθεσία, τότε θα πρέπει να βρίσκονται σε σήραγγες, τούνελ και άλλες ισχυρά προστατευμένες θέσεις που θα αντέχουν στα πυρά πυροβολικού ή να τάσσονται, να βάλλουν και να αλλάζουν θέση πριν προλάβει να απαντήσει το εχθρικό πυροβολικό.
Αυτός είναι ένας αγώνας ταχύτητας και το προφανές είναι να γίνεται τακτικότατα συνεκπαίδευση των όλμων του πεζικού εναντίων του πυροβολικού. Από τέτοιες ανταγωνιστικές ασκήσεις είναι προφανές ότι θα βελτιωθούν και οι δύο. Για να έχουν τύχη οι όλμοι, που σε αυτό το παιχνίδι παίζουν εκτός έδρας, θα πρέπει να είναι ταχύτατοι. Οι εποχές που χρειαζόταν η Δρια όλμων ένα πρωινό για να τάξει τέσσερεις όλμους παράλληλα, να στήσει ακόντια και να στοχεύσει, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Πόσο μάλλον που αφού σκόπευαν τους όλμους και κάνανε βολή, εκεί που έπεφταν τα βλήματα τοποθετούσαν τους στόχους, ώστε αργότερα όταν θα έρθει ο στρατηγός να δώσει συγχαρητήρια για την ευστοχία τους (για μια αφρικανική χώρα με πονηράκηδες αξιωματικούς, που δεν πρόκειται ποτέ να πάνε σε πόλεμο γράφουμε).
Ταχύτητα σημαίνει οχήματα και μηχανές και αυτοματισμοί. Οι όλμοι πρέπει να βρίσκονται επί οχημάτων ή στην χειρότερη να ρυμουλκούνται από οχήματα (με εξαίρεση τους όλμους των 60mm commando, άνευ δίποδα). Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσε να γίνει προμήθεια οχημάτων με αυτόματους πύργους όπως το Patria Nemo, το οποίο έχει όλμο των 120 mm με αυτόματο σύστημα στόχευσης και τροφοδοσίας βλημάτων που σημαίνει ότι μπορεί να βάλει εναντίων στόχου σε λιγότερο από 30 sec, με μέγιστο ρυθμό βολής τα 10 βλήματα το λεπτό, τα πρώτα τρία βλήματα σε 15 sec και βεληνεκές άνω των 10km. Μάλιστα το αυτόματο σύστημα πυρός του τού επιτρέπει να βάλει με τέτοιο τρόπο ώστε 5 βλήματα να πέσουν ταυτόχρονα στον στόχο. Δηλαδή μια τέτοια ομοβροντία από έναν πύργο θα είναι πιο αποτελεσματική από την συνολική δύναμη τεσσάρων όλμων 4,2in του τάγματος. Επιπλέον αυτός ο πύργος μπορεί να τοποθετηθεί και πάνω σε πλοία του ΠΝ ή ακόμα και μετασκευασμένα ταχύπλοα του Λιμενικού ή πολιτικά σκάφη καθώς διατίθεται και σε μορφή κοντέινερ.
Μια άλλη λύση είναι το Alakran 120mm, το οποίο στην φωτογραφία φαίνεται πάνω σε ένα Toyota Landcruiser.
Έστω τουλάχιστον ρυμουλκούμενοι όλμοι, όπως ο Γαλλικός (και τουρκικός) MO-120-RT .
Σε πιο δύσβατα εδάφη οι Βρετανοί Πεζοναύτες χρησιμοποιούν quad 6×6 για να ρυμουλκούν τους όλμους των 81 mm και τα πυρομαχικά τους.
Οι Γερμανοί πειραματίζονται με ρομποτικά οχήματα τα οποία θα μπορούν να μεταφέρουν όλμους και τα πυρομαχικά τους. Οι ορεινοί κυνηγοί τους χρησιμοποιούν μουλάρια στις δυσπρόσιτες πλαγιές των Άλπεων και του Αφγανιστάν. Ενδιαφέρον έχει και η τανκέττα Wiesel 2 σε διαμόρφωση μεταφοράς όλμου καθώς η Γερμανία είναι ίσως η μοναδική χώρα που έχει σε υπηρεσία τέτοιο όχημα. Παράλληλα, βασισμένοι στα διδάγματα του πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, σχεδιάζουν να διπλασιάσουν τον αριθμό των όλμων που υπηρετούν σε κάθε λόχο, από τέσσερις σε οκτώ.
Οι Δανοί πρόσφατα απέκτησαν τον ισραηλινής κατασκευής CARDOM 10 (10 χιλιόμετρα βεληνεκές), τοποθετημένο σε όχημα Piranha 5, το οποίο μάλιστα είναι εξοπλισμένο με ραντάρ MVRS-700SC της Δανέζικης Weibel και μετράει την ταχύτητα εξόδου του βλήματος από τον σωλήνα.
Ο όλμος CARDON κατασκευάζεται από τη γνωστή μας Elbit, μπορεί να τοποθετηθεί σε μια μεγάλη ποικιλία οχημάτων (λόγω του συστήματος απόσβεσης της ανάκρουσης) και θα απογείωνε τις δυνατότητες του νέου εθνικού οχήματος.
Όσο ο εχθρός θα συναρμολογεί δίποδες, βάσεις, σωλήνες, θα προσαρμόζει σκοπευτικά βλαστημώντας από το κουβάλημα, και θα προσπαθεί να στήσει ακόντια σκόπευσης, λίγο πιο αριστερά, όχι τόσο πολύ, λίγο πιο δεξιά… αυτοί πάνω στο όχημα θα έχουν ήδη εξαντλήσει τα πυρομαχικά τους και θα αλλάζουν θέση μάχης… Θεωρητικά είναι το ίδιο όπλο με το ίδιο βλήμα, στην πράξη είναι καουμπόυδες εναντίων ινδιάνων.
Αντί να κλαιγόμαστε για την έλλειψη προσωπικού, πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή την κρίση για αλλαγή του τρόπου λειτουργίας, οργάνωσης και της νοοτροπίας του στρατεύματος. Δεν θα προσαρμοστούν οι γεννήσεις στο οργανόγραμμα του στρατού. Λύση δεν είναι να στέλνουμε 18χρονα να πυκνώσουν τις γραμμές μας, λες και είμαστε στην εποχή του Ναπολέοντα πού μας ενδιαφέρει ο αριθμός από τις ξιφολόγχες που μπορούμε να παρατάξουμε. Ακόμα και τότε πρώτα ρώταγαν πόσα κανόνια έχουν.
Θα πρέπει να μας ενδιαφέρει το πως θα μετακινούμε τα λίγα και πολύτιμα στρατεύματα μας γρήγορα και με ασφάλεια, πως θα κλείνουμε τρύπες γρήγορα, πως θα εκμεταλλευόμαστε ευκαιρίες γρήγορα, πως θα έχουμε συντριπτικά ανώτερη ισχύ πυρός εκεί που είναι απαραίτητο και πως θα γεμίσουν τα εχθρικά νεκροταφεία με μάρτυρες και όχι τα δικά μας με ήρωες (για να παραφράσουμε τον Πάττον).
Οι τρεις ισραηλινοί “κύριοι” στο παραπάνω βίντεο με το σύστημα όλμου των 120 SPEAR μπορούν να σταματήσουν εύκολα μια επίθεση εχθρικού λόχου πεζικού μόνοι τους και γρήγορα να τακτοποιήσουν και τον επόμενο. Με πόσα τέτοια οχήματα των τριών ατόμων ένας λοχαγός ανταλλάσει με χαρά μια τυπική Δρία του;
Η Δρία πεζικού πρέπει κυρίως να είναι σε θέση να αναγνωρίζει από απόσταση τον εχθρό, να καθοδηγεί τα βαρέα όπλα προς την καταστροφή του και μετά να σκουπίζει, όχι να περιμένει στη στρατιωτική οφρύ πότε θα πέσει πάνω τους ο εχθρός για να αμυνθούν ηρωικά σώμα με σώμα, ούτε να κάνουν πυρ και κίνηση για την κατάληψη υψώματος με εφ΄όπλου λόγχη, τη σημαία να κυματίζει περήφανα, φωνάζοντας “αέρα κερατάδες και σας φάγαμε”… ας το κάνει ο εχθρός αυτό που του περισσεύουν οι στρατιώτες.
Σε αντιδιαστολή με τα υπερπολύτιμα αυτοκινούμενα πυροβόλα, ο όλμος των 120 χωρίς να υπολείπεται σημαντικά της ισχύος του βλήματος των 155, μπορεί να πλήξει όμως στόχους που το πυροβολικό δεν μπορεί (σε αρκετά μικρότερα βεληνεκή), ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε αγώνα μέσα σε αστικές ή ορεινές περιοχές.
Ένα τέτοιο όχημα με όλμο των 120mm κοστίζει ένα κλάσμα από ότι ένα αυτοκινούμενο πυροβόλο, μπορεί να κρυφτεί πιο εύκολα και αν εντοπιστεί από τον εχθρό μπορεί να θεωρηθεί άλλο ένα ελαφρό όχημα χαμηλής αξίας που δεν θα προσελκύσει το ενδιαφέρον του, κάτι που δεν θα γίνει στην περίπτωση ενός αυτοκινούμενου πυροβόλου το οποίο αποτελεί στόχο προτεραιότητας.
Λύσεις υπάρχουν για όλα τα βαλάντια, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, αρκεί να υπάρχει διάθεση να ξεφύγουμε από το comfort zone μας και να πειραματιστούμε.
Συνεχίζεται
