Με μια σιβυλλική δήλωση, ο υπαρχηγός της ιρανικής πολεμικής αεροπορίας, ταξίαρχος Hamid Vahedi, αποκάλυψε πως η απόφαση για την ανάπτυξη ενός εγχώριου βαρέως μαχητικού αεροσκάφους έχει παρθεί. Αν είναι επιτυχής, θα αποτελέσει το δεύτερο μαχητικό αεροσκάφος που αναπτύσσεται από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Η πρώτη προσπάθεια ήταν, φυσικά, το ελαφρύ μαχητικό αεροσκάφος ‘Kowsar’ το πρωτότυπο του οποίου παραουσιάστηκε το 2018 και πλέον αναφέρεται πως είναι σε πλήρη παραγωγή.
Αν και ελάχιστα είναι γνωστά για το ελαφρύ μαχητικό ‘Koswar’, με την ιρανική κυβέρνηση να αποκρύπτει τις πληροφορίες για λόγους ασφαλείας, δεν είναι μυστικό πως αποτέλεσε βασικά αντιγραφή του αμερικανικού μαχητικού F-5E Tiger II, ενός τρίτης γενιάς μαχητικού αεροσκάφους που το προεπαναστατικό Ιράν αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους εξαγωγικούς χρήστες του. Σήμερα, η αεροπορία του Ιράν χαρακτηρίζει το επανασχεδιασμένο έκδοχό του ως μαχητικό τετάρτης γενιάς χάρη στα προηγμένα ηλεκτρονικά του, τους αισθητήρες και το σύστημα μάχης.
Η εμπειρία από το ‘Koswar’ έχει οδηγήσει αναλυτές σε όλον τον κόσμο να υποθέτουν πως η ανάπτυξη ενός βαρέως μαχητικού θα αποτελέσει εξίσου αντιγραφή με αντίστροφη μηχανική του μαχητικού F-4E ‘Phanotom’ ή ακόμα και του F-14A ‘Tomcat’ που επίσης αποκτήθηκαν σε μεγάλους αριθμούς την περίοδο του Σάχη και εξακολουθούν να υπηρετούν στις τάξεις της ισλαμικής πολεμικής αεροπορίας.
Ιρανικά F-14 Tomcat περιπολούν στα δυτικά σύνορα της χώρας μετά την δολοφονία Σουλεϊμανί
Ειδικά το F-14A ‘Tomcat’ φαίνεται πιο ασφαλής επιλογή για αντιγραφή. Το εξαιρετικό μαχητικό των δεκαετιών του 1970 και 1980 ελιναι το μοναδικό από τα διαθέσιμα στα ιρανικά υπόστεγα που μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί “βαρύ μαχητικό”, ειδικά σχεδιασμένο και εξοπλισμένο για αποστολές ενάεριας κυριαρχίας. Η ιρανική πολεμική βιομηχανία έχει εδώ και χρόνια αναπτύξει μια ευρεία βάση υποστήριξης και μετατροπών του μαχητικού ενσωματώνοντας πάνω από 300 βελτιώσεις, περιλαμβανομένου νέου ραντάρ, ηλεκτρονικών συστημάτων και νέων πυραύλων μεγαλύτερης εμβέλειας, όπως ο Fakour 90.
Καθώς το εμπάργκο όπλων που υφίσταται από τις ΗΠΑ αποτρέπει το Ιράν από το να αποκτήσει σύγχρονα μαχητικά βαρέως τύπου, η ανάπτυξη ενός εγχώριου σχεδίου βασισμένου σε ένα επιτυχημένο και γνωστό στη βιομηχανία του αεροσκάφους φαντάζει εξαιρετικά λογική και συμφέρουσα επιλογή. Στην προσπάθειά του αυτή, είναι σχεδόν βέβαιο πως το Ιράν θα λάβει τεχνική βοήθεια από την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, που έχουν στο παρελθόν βοηθήσει σημαντικά την πολεμική βιομηχανία του Ιράν να προοδεύσει παραδίδοντας αυτούσιες κρίσιμες για την ανάπτυξή της τεχνολογίες.
Είναι εξίσου πιθανό, η σχεδίαση του νέου μαχητικού να εμπνευστεί από άλλα σύγχρονα σχέδια, όπως το ρωσικό MiG-29 που επίσης υπηρετεί με την Ισλαμική Αεροπορία του Ιράν. Τα MiG-29 και τα παλιά αμερικανικά F-4E είναι τα μόνα μαχητικά στα οποία βασίζεται σήμερα το Ιράν για αποτροπή με αξιώσεις, ενώ το ελαφρύ ‘Koswar’ και το μελλοντικό βαρύ μαχητικό δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί στο δυναμικό της αεροπορίας του. Αν και το MiG-29 ανήκει στην κατηγορία των μέσων μαχητικών, το μελλοντικό ιρανικό μαχητικό μπορεί να εμπνευστεί από αυτό ή ακόμα και να παρουσιάσει χαρακτηριστικά (βάρους, εκπετάσματος, εμβάλειας, μεταφερόμενου οπλισμού) ανάλογα κατηγοριοποιώντας το τελικά στο επίπεδο των μέσων μαχητικών, με το Ιράν να το χαρακτηρίζει ακόμα “βαρύ”.
Ωστόσο, η κατηγοριοποίηση των μαχητικών δεν προβληματίζει ιδιαίτερα το Ιράν, όπως έχει φανεί και με την εμπειρία από τα ‘Koswar’. Ένα βαρύτερο μαχητικό θα μπορούσε να πυκνώσει τις τάξεις της αεροπορίας της χώρας, που έτσι κι αλλιώς αποτελείται από παλιά και ξεπερασμένα μαχητικά κατά κύριο λόγο, ενώ το ενδιαφέρον των Ιρανών συγκεντρώνεται και σε ξένα σχέδια όπως τα ρωσικά MiG-35, Su-30SM και Su-57 ή το κινεζικό J-10C. Η επιλογή ενός περιορισμένου αριθμού σύγχρονων μαχητικών από φιλικές χώρες του εξωτερικού, πλαισιωμένου από εγχώριας σχεδίασης μαχητικά που θα αναπτυχθούν με τη βοήθεια των χωρών αυτών, θα προσδώσει στην Ισλαμική Αεροπορία το κρίσιμο μέγεθος που θα της επιτρέψει να αντικαταστήσει επιτέλους τα μαχητικά αμερικανικής προέλευσης που πετούν πλέον από το 1960.
Οι αμερικανικές “αντίκες” του Ιράν θα συνεχίσουν να πετούν μέχρι το 2040 (τουλάχιστον)
