Πριν λίγες ημέρες είχαμε γράψει για μία «πρωτόγονη» διαρροή ψυχροπολεμικού επιπέδου, όπου εντελώς συμπτωματικά, κατά την επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Άμυνας σε ένα εργοστάσιο της Sukhoi.
Εντελώς συμπτωματικά, σε κάποιο στιγμιότυπο η κάμερα εστιάζει στην οθόνη ενός υπολογιστή, όπου είναι ανοιχτό ένα φύλλο εφαρμογής τύπου Excel, στο οποίο ανάμεσα σε παραγγελίες Su-35 διακρίνεται ένας άγνωστος εξαγωγικός χρήστης που προορίζεται να παραλάβει 12 μαχητικά το 2022 και ακόμα 14 το 2023. Ποιος είναι αυτός ο χρήστης άραγε;
Οι πιθανότητες σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, συγκεντρώνονται στην Αλγερία, η οποία αφενός μεν είναι παραδοσιακός αγοραστής ρωσικού αμυντικού υλικού, ακόμα και την εποχή μετά-Κριμαίας κυρώσεων, αλλά χρειάζεται και επιπλέον μαχητικά αεροσκάφη για την Αεροπορία της.
Η λίστα με τους πιθανούς χρήστες όμως δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχει μία ακόμα υποψηφιότητα, όχι τόσο πολύ μακριά μας, η γειτονική μας Τουρκία. Και σίγουρα το σενάριο αυτό, η Τουρκία δηλαδή να αγοράζει ρωσικά μαχητικά, μόνο κεραυνός εν αιθρία δεν θα είναι.
Τα τελευταία δυο χρόνια τουλάχιστον, δηλαδή περίπου όσο διαρκεί και η πρωτοφανής διμερής κρίση μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας με αφορμή (αλλά όχι αιτία) την απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει τους S-400, στην γειτονική χώρα προλειένεται το έδαφος προκειμένου να σταλεί ένα μήνυμα τόσο εντός όσο κι εκτός της χώρας, όσον αφορά την περίπτωση αγοράς ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών.
To σενάριο αυτό δηλαδή δεν διακινείται μεταξύ δημοσιογραφικών κύκλων ή στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά έχει διατυπωθεί από τα πλέον επίσημα χείλη, μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής της SSB Ισμαήλ Ντεμίρ!
Η Τουρκία και πριν τους S-400 είχε ήδη στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεών της ρωσικό στρατιωτικό υλικό, όπως ΤΟΜΠ BTR και ελικόπτερα Mi-17. Οι S-400 ωστόσο ήταν η πρώτη της μείζονα προμήθεια ρωσικού αμυντικού υλικού υψηλής τεχνολογίας τα τελευταία χρόνια, κι υπό μία έννοια έχει «ξεσκονίσει» τις αντίστοιχες διμερείς διαπραγματευτικές διαδικασίες.
Μία νέα προμήθεια υλικού αντίστοιχου μεγέθους κι αντίστοιχης τεχνολογικής κλάσης όπως μαχητικά αεροσκάφη θα μπορούσε να πει κανείς ότι θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να ακολουθήσει απολύτως φυσιολογικά – και δεν θα ήταν πρόβλημα αν η Ρωσία δεν ήταν αυτή που είναι κι οι διεθνείς συγκυρίες εναντίον της αυτές που είναι. Άλλωστε στο παρελθόν η Ρωσία είχε επιδιώξει να πουλήσει μαχητικά αεροσκάφη ακόμα και στην Ελλάδα!
Παρόλαυτά, ένα μαχητικό αεροσκάφος απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να κατασκευαστεί και είναι έτοιμο να παραδοθεί. Συνεπώς, αν η Τουρκία έπαιρνε την απόφαση (κι έχει αποδείξει με την αγορά των S-400 ότι τέτοιες αποφάσεις δεν τις παίρνει ελαφρά τη καρδία) να παραγγείλει Su-35 σήμερα, τα αεροσκάφη αυτά θα έφταναν στην Τουρκία μετά από 3 με 4 χρόνια, κι αυτό θεωρώντας ότι το εργοστάσιο θα έδινε προτεραιότητα στην τουρκική παραγγελία.
Αυτά τα 3 με 4 χρόνια όμως θα ήταν μία περίοδος άσκησης αφόρητων διεθνών πιέσεων στην Τουρκία για να ακυρώσει την προμήθεια αυτή, πράγμα που θεωρητικά θα μπορούσε να κάνει σχετικά εύκολα αφού δεν θα είχε παραλάβει ακόμα τα αεροσκάφη.
Αν όμως η παραγγελία είχε δοθεί χωρίς δημοσιότητα ήδη πριν κάποια χρόνια, τότε το παραπάνω διάστημα μέχρι τα ρωσικά αεροσκάφη να προσγειώνονται σε κάποια τουρκική “Filo” θα ήταν σημαντικά μικρότερο, τόσο ώστε να αλλάξει όλους τους κανόνες του παιχνιδιού. Θα μπορούσε να είχε προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος και να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να απορροφηθούν ευκολότερα οι διεθνείς πιέσεις και κυρώσεις.
Αυτά όσον αφορά το σκέλος της προμήθειας της ίδιας. Το επιχειρησιακό σκέλος, δηλαδή το αν και κατά πόσο η ΝΑΤΟτραφής τουρκική Αεροπορία θα μπορούσε να αξιοποιήσει ρωσικής σχεδίασης και φιλοσοφίας μαχητικά αεροσκάφη, αυτό είναι άλλο εντελώς κεφάλαιο, που ενδεχομένως για την τουρκική πολιτική ηγεσία να μην έχει καν ύψιστη προτεραιότητα, όπως δεν έχει και για τους S-400 άλλωστε. Θα επανέλθουμε ως προς αυτό.
