Απώλεια τουρκικών MIM-23 Hawk στην Λιβύη: αλλαγή της ήδη αρνητικής ισορροπίας αεράμυνας της Τουρκίας

Μετά την πρόσφατη επιχείρηση προσβολής της αεροπορικής βάσης Al Watiya στη Λιβύη, ανάμεσα στις απώλειες φέρονται να ήταν και αντιαεροπορικά συστήματα ΜΙΜ-23 τα οποία η Τουρκία είχε μεταφέρει στη Λιβύη επ’ ωφέλεια των δυνάμεων Σαραντζ.
Πέρα από την προφανή παραβίαση του διεθνούς εμπάργκο όπλων, η κίνηση αυτή αποκαλύπτει μια ακόμα επιχειρησιακη παράμετρο: Ότι τα συγκεκριμένα συστήματα μπορούν να καταστραφουν στα πλαίσια μιας καλά οργανωμένης επιχείρισης καταστολής αεραμυνας SEAD και κατ’ επέκταση η Τουρκία δεν μπορεί να βασιστεί στην ασφάλεια που της παρείχε μέχρι πρότινος η σκέψη ότι επιχειρεί εναντίον υποδεεστερων αντιπάλων χωρίς σύγχρονα τεχνολογικά μέσα.
Όταν ο αντίπαλος είναι ένας τουλάχιστον ισάξιος στρατός με σύγχρονα μέσα, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο.
Επιπλέον, τα συστήματα αυτά που καταστραφηκαν στην Λιβύη προφανώς είναι απώλειες από τις δυνάμεις αεράμυνας της Τουρκίας και κατ’  επέκταση θα λείψουν από τις αντίστοιχες επιχειρησιακές δομες αεράμυνας της χώρας.
Η αεράμυνα της Τουρκίας ποτέ δεν ήταν από τα δυνατά χαρτιά της. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δεν την βοηθάει η μορφολογία του εδάφους της για μια αποτελεσματική κάλυψη.
Είναι επιπλέον και το πρόβλημα ότι πάντα επιθυμούσε να αποκτήσει αντιαεροπορικά συστήματα μεγάλης εμβέλειας με υποχρεωτική προϋπόθεση την μεταφορά τεχνογνωσίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι προηγούμενες δύο δεκαετίες να πάνε χαμένες με άγονους διαγωνισμούς και τελικά το μόνο που κατάφερε η Τουρκία ήταν η προβληματική προμήθεια S-400.
To σύστημα αυτό δεν είναι διασυνδεδεμεμο με το υπόλοιπο σύστημα αεράμυνας της χώρας ούτε πρόκειται να διασυνδεθει ποτέ μειώνοντας έτσι δραματικά την οποία αποτελεσματικότητα του.
Έτσι λοιπόν, ο κορμός της αεράμυνας της Τουρκίας είναι αυτή τη στιγμή αναμφισβητητα τα αναβαθμισμένα συστήματα ΜΙΜ-23. Παρά την ύπαρξη μεγάλου αριθμού συστημάτων Rapier βρετανικής προέλευσης, τα συστήματα αυτά είναι πια πεπαλαιωμενα και δεν μπορούν να βασιστούν σ’ αυτά.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το μόνο λειτουργικό και αξιόπιστο σύστημα σε τουρκική υπηρεσία είναι το ΜΙΜ-23. Κι αυτά όμως είναι κατ’ εξοχήν ευάλωτα σε επιχειρήσεις SEAD ειδικά με όπλα πληγματος μακράς εμβέλειας ενώ επιπλέον τώρα πια τα συστήματα αυτά είναι… ακόμα λιγότερα.
Τα παραπάνω προς γνώση ή / και υπενθυμιση των υποτιθεμενων “εξωτικών” ικανοτήτων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Διαχρονικά κι ιστορικά, ανίκητος δεν είναι κανείς, κι ανάποδα, ο μόνος που θα νικηθεί είναι αυτός που δεν πιστεύει στη νίκη εξ αρχής.
Μακριά λοιπόν από εμάς κάθε κακώς εννοούμενη ηττοπάθεια, είτε αποτέλεσμα τουρκικής προπαγάνδας είτε… αλίευση κλικς.