Θέμα: “Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης ως παράγοντας αναγέννησης του Πεζικού”, άρθρο άποψης που δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 2020
Λαμβάνοντας την απάντηση του αναγνώστη μας αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα παράθυρο επικοινωνίας, όχι μόνο στα σχόλια αλλά και μέσω ολοκληρωμένης αρθρογραφίας, ώστε και ο χώρος να είναι επαρκής και να δοθεί η ευκαιρία στους υπόλοιπους αναγνώστες μας να δουν, να κρίνουν και να συμμετέχουν στον διάλογο τώρα και στο μέλλον, εξαφορμής άλλων άρθρων.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε εσάς για αναγνώστες! Ένας χρήσιμος αντίλογος στην αρθρογραφία μας
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: ένα άρθρο-άποψης παραμένει ακριβώς άποψη του γράφοντος. Ο συντάκτης ενός άρθρου παρουσιάζει την γνώμη του σε ένα θέμα και εφόσον την υποστηρίξει ορθά και με λογικά επιχειρήματα, η άποψη μπορεί να σταθεί και να δεχθεί, τα “πυρά” της κριτικής των αναγνωστών.
Η αντίδραση των αναγνωστών στο άρθρο υπήρξε μάλλον θετική. Παρά τον περιορισμένο χώρο ενός ιστολογίου, που δεν επιτρέπει αναλύσεις έκτασης 3,000 , 6,000, 12,000 λέξεων για να είναι πλήρεις, οι περισσότεροι αναγνώστες έδειξαν να συμφωνούν με την ουσία του άρθρου, άλλοι έριξαν την μπάλα στην εξέδρα (“δεν υπάρχουν λεφτά”, “δεν αλλάζουν μυαλά”, “δεν αφήνουν οι πολιτικοί”) και κάποιοι, μεταξύ τους και ο συγγραφέας της απαντητικής επιστολής, διαφώνησαν.
Η ουσία του άρθρου ήταν πως η κατάσταση στο όπλο του Πεζικού σήμερα εξελίσσεται δυσάρεστα, λόγω της χρονίας παραμέλησής του σε θέματα εξοπλισμών που, εκτός από μερικές προμήθειες βαρέων όπλων, τα πολυβομβιδοβόλα GMG, η ένταξη των ZU-23 ως όπλα υποστήριξης, τα MINIMI, η κατάσταση δεν άλλαξε.
Τεθωρακισμένα Οχήματα Μάχης ως παράγοντας αναγέννησης του Ελληνικού Πεζικού
Δεν άλλαξε γιατί το δόγμα χρήσης έχει παραμείνει εκτός εποχής, τα κύρια μέσα εξοπλισμού (τυφέκια, μέσα προστασίας, ιματισμός) παραμένουν παλιά και κακής ποιότητας (πολυχρησιμοποιημένα εργαλεία, κακή ποιότητα ιματισμού) και ο τρόπος χρήσης του πεζικού παραμένει κολλημένος σε δόγματα παλιότερων εποχών. Η στρατιωτική τέχνη έχει κάνει σημαντικά βήματα από το 2000 και εξής που ο Στρατός Ξηράς δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται.
Το γεγονός ότι ο Ελληνικός Στρατός ακολουθεί ένα αμυντικό δόγμα, σύμφωνα με την πολιτική στρατηγική, προσηλωμένο στην διατήρηση πολλών μονάδων πεζικού, κατακερματισμένων και υπερβολικά απλωμένων σε όλο το μήκος της Ελληνο-Τουρκικής μεθορίου, θέτει το πεζικό στην πρώτη γραμμή κάθε εξέλιξης.
Είναι αδύνατον να έχει υπηρετήσει κανείς τη θητεία του και να μην έχει προσέξει κάποιες δυναμικές της παραπάνω θέσης:
1. Χρειάζονται πολλές μονάδες πεζικού, υπερβολικά πολλές, που θέτουν τον πεζό στρατιώτη στην πρώτη γραμμή κάθε εξέλιξης. Όταν ο Στρατός έχει πρωταρχικό καθήκον την επιτήρηση και υπεράσπιση της μεθορίου με την Τουρκία, τότε τα φυλάκια παρατήρησης και οι μονάδες φύλαξης και αμέσου αντίδρασης είναι οι πρώτοι που ανταποκρίνονται σε μια κατάσταση. Αυτό σημαίνει πως ο πυρήνας των ενεργών μονάδων παραμένει “πεζικοκεντρικός“, για να δανειστούμε τον όρο του γνωστού αναλυτή “Αρματιστή”.
2. Τούτων λεχθέντων, θα περίμενε κανείς ότι η εκπαίδευση και ο εξοπλισμός του πεζού στρατιώτη θα ήταν στις προτεραιότητες των Επιτελείων. Η θητεία όλων μας αποδεικνύει πως η εκπαίδευση δεν είναι επαρκής, η αντιμετώπιση των στρατιωτών θητείας (αλλά και των επαγγελματιών) δεν είναι αυτή που παραπέμπει σε έναν ενιαίο οργανισμό ενώ η πορεία των εξοπλισμών υπέρ του Πεζικού δείχνει πως τα επιτελεία δεν έχουν το Πεζικό ως πρώτη ή δεύτερη ή τρίτη προτεραιότητα (προγράμματα Νέου Τυφεκίου 5.56 mm, ΤΟΜΑ ΒΜΡ-3, όλμοι 120 mm, σύγχρονων φορητών αντιαρματικών, μέσων νυχτερινής όρασης/σκόπευσης, στολών, αρβυλών, κρανών, αντιβαλλιστικών γιλέκων).
3. Θα στεναχωρήσουμε περαιτέρω αλλά ενώ τα παραπάνω είναι εμφανή ήδη από την Κρίση των Ίμια του 1996, όταν οι μονάδες σε όλο το μήκος της Ελληνο-Τουρκικής Μεθορίου κινητοποιήθηκαν, επιστρατεύτηκαν, εξοπλίστηκαν και μετακινήθηκαν στους τόπους διασποράς, λίγα έγιναν για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Αν και η κίνηση έγινε σε γενικές γραμμές καλύτερα από την τελευταία φορά, την εποχή των πατέρων μας το 1974, ωστόσο τα προβλήματα έγιναν ιδιαίτερα αισθητά: μονάδες που δεν επιστρατεύτηκαν όπως έπρεπε (αδυναμία σχεδιασμού), ανεπαρκής ιματισμός (ο Ιανουάριος του ’96 ήταν ιδιαίτερα βροχερός και πολλοί υπέφεραν χωρίς καλές αρβύλες, χωρίς επάρκεια ζεστών ρούχων και αδιάβροχα της προκοπής) ενώ τα μέσα παρατήρησης ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και η προστασία του προσωπικού από εχθρικά πυρά παρέπεμπε σε άλλες εποχές. Οι μονάδες κινήθηκαν, αλλά κινήθηκαν ισχνές, γυμνές, τυφλές και με ελάχιστα μέσα να εκτελέσουν την αποστολή τους. Λυπούμαστε που επιμένουμε τόσο στο θέμα των υλικών αλλά εν έτει 2020 τα υλικά που κέρδισαν πολέμους το 1960, το 1950, το 1940 και πριν δεν “σε κάνουν άνδρα”, όπως λένε πολλοί σε καφε-στρατιωτικές συζητήσεις. Νεκρό σε κάνουν!
4. Πολλοί έθιξαν το ζήτημα της εκπαίδευσης και της (αν)επάρκειας άλλων μέσων θέτοντας άλλες προτεραιότητες (“Τί ΤΟΜΑ και χαζομάρες; Εδώ δεν έχουμε …” *συμπληρώστε ανάλογα* ) και φυσικά στα χρήματα. Ας αρχίσουμε από το τέλος: Τα διαθέσιμα χρήματα.
Ναι, είναι γεγονός πως η Ελλάδα ποτέ δεν έβαλε την άμυνά της ως προτεραιότητα. Θεώρησε τους εξοπλισμούς πεταμένα λεφτά, απέτυχε να αναπτύξει εγχώρια αμυντική βιομηχανία, παίρνει ιδιαίτερα κακό βαθμό στην σύναψη και διαχείριση αμυντικών προγραμμάτων (με εξαιρέσεις, φυσικά, αλλά ο γενικός κανόνας είναι αυτός που είναι) και ακολουθώντας ένα μάλλον μοιρολατρικό τσιτάτο βάζει πάντα τη λέξη “μίζα” στην ίδια πρόταση με τα εξοπλιστικά.
Οι νέοι εξοπλισμοί που επιθυμεί ο ελβετικός Στρατός – στο επίκεντρο ο στρατιώτης
Ασφαλώς, τα χρήματα σε ένα κράτος που δεν έχει την οικονομία της Σιγκαπούρης, της Σαουδικής Αραβίας ή των ΗΠΑ, είναι και θα είναι λίγα. Φυσικά, θα τεθούν προτεραιότητες και θα πρέπει να ληφθούν σκληρές αποφάσεις. Δικαιολογούν, όμως, όλα αυτά την εικόνα του Έλληνα πεζού σήμερα; Στολές που σκίζονται, άρβυλα που σου μένουν στα χέρια με το πρώτο σφίξιμο; Κράνη, στολές, όπλα με ημερομηνία κατασκευής/σχεδίασης από το 1970 (υπενθυμίζουμε… 2020) και το ίδιο ισχύει και “μικρότερα” πράγματα, όπως ατομικά αντίσκηνα, κρεβάτια, στρώματα, κουβέρτες, σακίδια και ασφαλώς οχήματα μάχης (εδώ πάμε πιο πίσω ακόμα). Όμως, είναι η εικόνα του Έλληνα πεζού συγκρίσιμη -για παράδειγμα- με του Φινλανδού ή του Ισραηλινού ακόμα; Στρατών με υποχρεωτική στράτευση, μεγάλα θέματα ασφαλείας, εκτεταμένα σύνορα να καλύψουν, ενεργές απειλές και προϋπολογισμό ανάλογο με της χώρας μας;
Αναφερθήκαμε στο ΤΟΜΑ σε μια προσπάθεια να βάλουμε το δάχτυλό μας σε ένα από τα πολλά σημεία του εικονοστασίου που είναι το ελληνικό πεζικό του σήμερα. Και το κάναμε όχι για να προσβάλουμε κάποιον υπουργό, κυβέρνηση ή το Σώμα των Αξιωματικών και Υπαξιωματικών. Σίγουρα, οι τελευταίοι έχουν ακούσει πολλά και “καίγονται” περισσότερο με την κατάσταση αφού είναι η δουλειά τους.
Το κάναμε αφενός για την αγάπη προς την χώρα και τον λαό της και την αγωνία για την ασφάλεια και την ευημερία τους, που εξασφαλίζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της και έχουμε άποψη για αυτές επειδή ΕΙΜΑΣΤΕ και εμείς οι Ένοπλες Δυνάμεις της. Με τη θητεία μας μικρή ή μεγάλη, ουσιαστική ή ανούσια, όπως το βλέπει κανείς, καθένας από εμάς που υπηρετήσαμε ως στρατιώτες, ναύτες, σμηνίτες ή έφεδροι υπαξιωματικοί και αξιωματικοί είμαστε η ασπίδα που φυλά την πατρώα γη και τους πολίτες της τη νύχτα, τη μέρα, στο κρύο και στον καύσωνα. Είμαστε αυτοί που θα επανδρώσουν τις θέσεις των ορυγμάτων και θα αποτελέσουμε τη “γέμιση” των απαρχαιωμένων ΤΟΜΠ και άλλων μέσων που η πατρίδα μας διαθέτει κι αν θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά πρέπει να έχουμε φωνή και λόγο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τα Τεθωρακισμένα: πριν 20 περίπου χρόνια σκέφτηκαν με θάρρος, σχεδίασαν, εκτέλεσαν και έφεραν σε πέρας ένα μεγάλο για τα ελληνικά δεδομένα πρόγραμμα και έφεραν 350 άρματα Leopard-2 στον Ελληνικό Στρατό αλλάζοντας τις ισορροπίες στον Έβρο και κάνοντας ένα γιγάντιο άλμα εμπρός. Πείτε ό,τι θέλετε (“λίγα ήταν”, “το Abrams έπρεπε”, “Germanotsoliades”, “να τα κάνουμε όλα -2ΗEL”, ΜΙΖΕΕΣΣ”) αλλά τα Τεθωρακισμένα τόλμησαν και κέρδισαν. Το Πεζικό;
Ένα νέο όχημα πεζικού θα φέρει την “Άνοιξη” στην εκπαίδευση, θα συμπληρώσει την ισχύ και την ασφάλεια των τεθωρακισμένων σχηματισμών, θα προστατέψει τις ομάδες μάχης και θα επιφέρει αλλαγές. Αλλαγές στην οργάνωση και στον τρόπο μάχης. Οι διμοιρίες πεζικού κάποτε παρέτασσαν 48 άνδρες, όταν το μόνο όπλο υποστήριξής τους ήταν ένα παλιο-οπλοπολυβόλο Chauchat κι ένα Lebel με “χωνί” για βομβίδα. Με την βελτίωση των όπλων, την αύξηση της ακρίβειας και ταχυβολίας, των επικοινωνιών μεταξύ των ομάδων και μονάδων, οι διμοιρίες πεζικού μίκρυναν. Οι λίγοι μπορούσαν να προβάλουν την ίδια και μεγαλύτερη ισχύ με τους πολλούς, να καλύψουν μεγαλύτερες αποστάσεις με πυρά και έγιναν ισχυρότεροι, αποτελεσματικότεροι και λιγότερο “αναλώσιμοι”. Απώλειες μάχης 10-15% δεν είναι αποδεκτές σήμερα όπως ήταν ίσως τότε.
Αυτό ήταν το νόημα των γραφομένων μας και σε αυτό και σε προηγούμενο άρθρο. Πως το ΤΟΜΑ θα φέρει την αλλαγή που το πεζικό χρειάζεται, συμπαρασύροντας την ανάγκη για νέα τυφέκια, νέα κράνη, νέες τακτικές και νέες εποχές. Οι στρατιωτικοί κανονισμοί θα ξαναγραφούν και -γιατί όχι- είναι καιρός να γράψουμε και εμείς τους δικούς μας, προσαρμόζοντάς τους στις ανάγκες μας και στους στόχους μας.
Αυτό δεν ανατρέπει την ανάγκη για περισσότερη εκπαίδευση, περισσότερη τριβή και καλύτερη σχέση του προσωπικού με τον εαυτό του και μεγαλύτερη υποστήριξη από την βιομηχανία, άσχετα από τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, των “Μασώνων” και όλων των κακών “δαιμόνων” που μας κατατρέχουν. Η ώρα της αλλαγής και της Αναγένησης στο Πεζικό έχει φτάσει.
