Πρωτότυπες λύσεις εκ των ενόντων για να ενισχυθεί ο αποβατικός στόλος των ΗΠΑ

Είναι κοινό μυστικό πως το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ χρειάζεται επειγόντως νέα σκάφη Αμφιβίων Επιχειρήσεων και τα χρειάζεται τώρα. Το Σώμα Αμερικανών Πεζοναυτών, που είναι άμεσα εμπλεκόμενο, έχει δηλώσει πως στο άμεσο μέλλον θα απαιτηθούν 38 νέα πλοία για να καλυφθούν οι ανάγκες αντικαταστάσεων αλλά και προβολής ισχύος με βάση τις επιχειρησιακές απαιτήσεις που έχει ζητήσει η κυβέρνηση. Παρόλα αυτά, το Κογκρέσο αρνείται να αποδεσμεύσει χρήματα για την ναυπήγηση τόσων πλοίων, που μπορεί να στοιχίσουν και 1 δισεκατομμύριο δολάρια το καθένα.

LPD-30, πρώτο από 13 πλοία LPD-17 Flight II

Με τις απαιτήσεις για ένα ναυτικό περισσότερων πλοίων από τη μία και ένα προϋπολογισμό που περικόπτεται από την άλλη, το Ναυτικό των ΗΠΑ έχει πράγματι ένα δύσκολο πρόβλημα να λύσει. Αυτή τη στιγμή υπηρετούν 32 πλοία αμφιβίων επιχειρήσεων, πολλά από τα οποία χρήζουν άμεσης αντικατάστασης (όπως η κλάση ελικοπτεροφόρων/αποβατικών Tarawa και τα αποβατικά κλάσης Whidbey Island και Harpers Ferry). Οι Πεζοναύτες ζητούν 38 νέα πλοία θεωρώντας τον αριθμό 33 τον ελάχιστο αποδεκτό σε περίπτωση περικοπών. Κανονικά αυτό θα σήμαινε έναν ναυπηγικό οργασμό αλλά πλέον δεν είμαστε στη δεκαετία του 1960 από απόψεως πόρων, ακόμα και για τις ΗΠΑ.
Μια από τις εναλλακτικές που εξετάζονται είναι η ναυπήγηση μικρότερων αποβατικών πλοίων, καταλλήλων για δράση σε περιβάλλοντα κοντά στις ακτές και σε αβαθή ύδατα, περισσότερο ευέλικτα, από τα οποία θα μπορούν να ναυπηγηθούν περισσότερα σε αριθμό, αφού θα είναι και σημαντικά φθηνότερα. Μια άλλη είναι η εκμετάλλευση εμπορικών σχεδίων, για μείωση του κόστους ανάπτυξης και ναυπήγησης, αφού επιτευχθεί ένας συμβιβασμός μεταξύ οικονομίας και δομικής αντοχής των κατασκευών, ώστε να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις μιας ναυτικής επιχείρησης.

Το βασιλικό Ναυτικό θέλει δυο πλοία επάκτιας κρούσης

Μια άλλη, όμως, ενδιαφέρουσα λύση προέρχεται μέσα από το ίδιο το Ναυτικό και συγκεκριμένα από την εκμετάλλευση των μέσων της Στρατιωτικής Διοίκησης Θαλασσίων Μεταφορών (Military Sealift Command – MSC). Το “δεύτερο Ναυτικό” των ΗΠΑ είναι μια κρατική υπηρεσία που επανδρώνεται από κοινού από αξιωματικούς καριέρας και πολίτες, ειδικευμένους στους τομείς τους για να λειτουργούν πλοία ειδικού σκοπού εξυπηρετώντας τις ειδικευμένες ανάγκες των στόλων και όποιας άλλης υπηρεσίας χρειαστεί τη συνδρομή του. Η MSC λειτουργεί 130 περίπου πλοία (πετρελαιοφόρα, τεχνικής υποστήριξης, νοσοκομειακά, ρυμουλκά, πλωτούς γερανούς, διάσωσης, υποστηρίξεως, στρώσεως καλωδίων κλπ.) και τα μέσα της ενεργοποιούνται μόνον όταν χρειάζονται, όπως για παράδειγμα με τα πλωτά νοσοκομεία USNS Mercy και Comfort που αναπτύχθηκαν στην Δυτική και Ανατολική ακτές των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του Covid-19.

Ειδικότερα, το ενδιαφέρον κάποιων αναλυτών προσελκύουν τα πλοία της κλάσης “Wright”. Επίσημα, πλοία υποστήριξης ελικοπτέρων, τα δύο πλοία της κλάσης ( S.S. Wright και S.S. Curtiss) έχουν ναυπηγηθεί το 1968, αρχικά ως Ro-Ro (Roll on-Roll off) πλοία μεταφοράς κοντέϊνερ για να αποκτηθούν από το Ναυτικό των ΗΠΑ το 1986 και να μετατραπούν κατάλληλα στον ρόλο τους. Αποστολή τους θα ήταν να παραβάλλουν σε μια προβλήτα λιμανιού κοντά στο περιβάλλον επιχειρήσεων και να επισκευάζουν επιτόπου κάθε ελικόπτερο ή ελαφρύ αεροσκάφος υφίστατο κάποια ζημιά ή αβαρία. Πρόκειται για μεγάλα πλοία, εκτοπίσματος 24,000 τόνων, με ικανότητα μεταφοράς ικανών ποσοτήτων φορτίου, πολλούς γερανούς και κατάστρωμα προσνήωσης με δύο θέσεις ελικοπτέρων. Με πλήρωμα μόλις 41 άτομα μπορούν να μεταφέρουν άνετα 360 άνδρες.
Σίγουρα, δεν πρόκειται για εξειδικευμένα πλοία αμφιβίων επιχειρήσεων, ωστόσο, με λίγη δημιουργική φαντασία, πλοία σαν αυτά θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά σε μια αμφίβια επιχείρηση. Έχουν το μέγεθος να μετακινήσουν μια μονάδα πεζοναυτών με τον εξοπλισμό της, να δέσουν σε απόσταση από την ακτή και να αποβιβάσουν τα μέσα και τους πεζοναύτες για να εκτελέσουν μια απόβαση στο ύφος περίπου που τα εμπορικά πλοία έκαναν αποβάσεις στους Α΄και Β΄Παγκοσμίους Πολέμους.
Μια άλλη ιδέα είναι να συνδεθούν με μια πλωτή “μητρική” πλατφόρμα παρέχοντας υπηρεσίες υποστήριξης, όπως είναι η αποστολή τους σήμερα. Η “μητρική πλατφόρμα” θα μπορούσε να είναι η πολλαπλών χρήσεων βάση στην οποία να δένουν πλοία ειδικού σκοπού, μεταφέροντας άνδρες, αποβιβάζοντας οχήματα και εφόδια, ελικόπτερ ή αεροσκάφη, παρέχοντας υπηρεσίες επισκευών και περίθαλψης τραυματιών κλπ.

Με την πλατφόρμα επιχειρήσεων σε απόσταση 25 χλμ. από την ακτή ή και περισσότερο, υπό την προστασία των αντιτορπιλικών, η πλατφόρμα θα μπορούσε να αλλάζει τον προσανατολισμό της αποστολής της ανάλογα με τα πλοία υποστήριξης που θα “δένονταν” πάνω της, άλλοτε αποτελώντας προκεχωρημένη βάση ανεφοδιασμού κι άλλοτε βάση επιχειρήσεων με ελικόπτερα, αμφίβια οχήματα, αερόστρωμνα LCAC και ελαφρά αποβατικά καταμαράν εφορμούν από αυτήν.
Το Ναυτικό των ΗΠΑ δουλεύει εδώ και χρόνια πάνω στις γενικές αρχές ενός τέτοιου σχεδίου και η στιγμή, τώρα που οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και ο προϋπολογισμός μικρός, μοιάζουν ιδανικές. Το σχέδιο θα μπορούσε να συνδυαστεί με ένα άλλο πρόγραμμα του Ναυτικού, τις Mobile Landing Platforms, πλωτές βάσεις επιχειρήσεων που βασίζονται σε εμπορικό σχέδιο μεγάλου σκάφους ανεφοδιασμού. Οι MLP έχουν μεγάλες μεταφορικές ικανότητες και χαμηλό κατάστρωμα το οποίο μπορούν να βυθίσουν τεχνικά μέχρι το ύψος της θάλασσας επιτρέποντας την επιβίβαση αεροστρώμνων και λέμβων ή αμφιβίων οχημάτων.

Οι παραπάνω ιδέες δεν αντικαθιστούν, ασφαλώς, τα ειδικευμένα σκάφη αμφιβίας εφόδου απλά τα συμπληρώνουν. Η ύπαρξή τους μπορεί να προσφέρει ένα πολυχρηστικό σχήμα στη Διοίκηση Αμφιβίων Δυνάμεων του αμερικανικού ναυτικού, συμπληρώνοντας τον ρόλο των πολύτιμων, όπως φάινεται, πλοίων αποβάσεων και υποκαθιστώντας τα σε αποστολές που δεν ενέχουν τόσο υψηλό κίνδυνο, όπως αποστολές παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, υποστήριξης φυσικών καταστροφών, αποστολών κατά της τρομοκρατίας κλπ. Σίγουρα, η ώρα των αποφάσεων για το Ναυτικό των ΗΠΑ έχει φτάσει και πρέπει να κάνει βέλτιστη χρήση όλων των μέσων που διαθέτει, πριν κατευθύνει τα πολύτιμα κονδύλιά του.
Πηγή