Του Αλέξανδρου Θεολόγου
Φαινόταν αδύνατο αλλά στον πόλεμο τίποτα δεν είναι αδύνατο. Στις αρχές του καλοκαιριού του ’43, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο παραγωγής αεροπλάνων του Broughton, στην βόρεια Ουαλία, ετοιμάστηκαν να φτιάξουν στο ρεπό τους ένα βομβαρδιστικό Wellington μέσα σε 30 ώρες. Αν το κατάφερναν θα έσπαγαν το αντίστοιχο ρεκόρ των Αμερικανών που ήταν 48 ώρες. Αλλά γιατί να το κάνουν;
«Το να σπάσεις ρεκόρ μεσούντος ενός πολέμου δείχνει αυτοπεποίθηση και δίνει μια επιπλέον ώθηση στο προσωπικό που εμπλέκεται» εξηγεί ο ιστορικός Τζέϊμς Χόλλαντ. Επίσης περνά ένα μήνυμα σε φίλους και εχθρούς –στους μεν ότι οι σύμμαχοί τους είναι εξίσου ικανοί με αυτούς, στους δε ότι ο αντίπαλος δεν είναι τόσο εύκολο να νικηθεί.
Η κατασκευή ενός Wellington από το μηδέν άρχισε ένα Σάββατο πρωί. Άνδρες και γυναίκες (περισσότεροι από τους μισούς εργαζόμενους στο εργοστάσιο ήταν γυναίκες) της πρώτης 12ωρης βάρδιας άρχισαν να δουλεύουν με αντίπαλο το ρολόϊ. Πρώτα ξεκίνησε η αρμολόγηση της χαρακτηριστικής γεωδαιτικής δομής του σκελετού της ατράκτου –το μυστικό της σχεδίασης του ιδιοφυούς Mπάρνς Γουώλλις που έκανε τα βομβαρδιστικά του τύπου τόσο ανθεκτικά στα εχθρικά πλήγματα.
Ακολούθησε η τοποθέτηση της αδιαβροχοποιημένης υφασμάτινης επικάλυψης σε άτρακτο και πτέρυγες ενώ 9 ώρες και 15΄ αργότερα το αεροσκάφος αποκτούσε κινητήρες, πηδάλια, διαμέρισμα βομβών και πτέρυγες. Με την αλλαγή βάρδιας τοποθετήθηκαν έλικες, οι υδραυλικώς κινούμενοι πυργίσκοι πολυβόλων, σύστημα προσγείωσης και τα διακριτικά της RAF. Το προσωπικό δεν δούλευε μόνο γρήγορα, δούλευε και καλά αφού οι επιθεωρητές των επί μέρους συνεργείων δεν είχαν παρατηρήσεις.
Μετά από 21 ώρες και 56΄ το αεροπλάνο έμοιαζε πια με Wellington. Τελικές επιθεωρήσεις, δοκιμή κινητήρων, λίγη καθυστέρηση μέχρι να γίνουν ορισμένες μικροδιορθώσεις και οι επιθεωρητές δίνουν το οριστικό τους ‘Ο.Κ’. Στις 09:10 πμ, ακριβώς 24 ώρες από την ώρα που ξεκίνησε αυτό το στοίχημα κόντρα στον χρόνο, το βομβαρδιστικό ήταν έτοιμο.
Πολλοί αμφέβαλλαν ότι κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Το συγκεκριμένο εργοστάσιο έβγαζε 28 Wellingtons την εβδομάδα για την Bomber Command, με κάθε αεροπλάνο να απαιτεί για την κατασκευή του κατά μέσον όρο 60 ώρες. Ο πιλότος που θα παρέδιδε το αεροπλάνο δεν περίμενε να είναι έτοιμο πριν το απόγευμα που έληγε η προθεσμία. Λέγεται ότι χρειάστηκε να τον ξυπνήσουν για να το πετάξει. «Για τον Θεό, ελπίζω να μην ξέχασαν τίποτα» μουρμούρισε.
Το Wellington ‘LN514’ βρέθηκε στον αέρα 24 ώρες και 48΄ από την εκκίνηση του χρονόμετρου και παραδόθηκε το ίδιο απόγευμα στην μονάδα του. Ναι, στον πόλεμο όλα είναι πιθανά. Χρησιμοποιήθηκε ως εκπαιδευτικό αεροσκάφος και επεβίωσε του πολέμου για να διαλυθεί τελικά το 1948. Δείτε στο εντυπωσιακό οπτικό εποχής πώς δοκίδες αλουμινίου, ύφασμα, κινητήρες και διάφορα απάρτια έγιναν αεροπλάνο χάρη στο πείσμα και την πίστη για την νίκη.
