Όταν ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν έγιναν οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στην Σελήνη στις 20 Ιουλίου του 1969, ο τότε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που τηλεφώνησε στη Σελήνη. Στο τηλεφώνημα, που μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση (και αναμεταδιδόταν στην σεληνιακή άκατο από το κέντρο ελέγχου αποστολής της NASA), ο Νίξον είπε στους αστροναύτες ότι “ολόκληρος ο κόσμος είναι περήφανος για αυτούς” καθώς επίσης και “με αυτό που έκαναν, το διάστημα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπινου κόσμου”.
Όμως ο Πρόεδρος ήταν προετοιμασμένος να κάνει δυο τελείως διαφορετικά τηλεφωνήματα, σε περίπτωση που η αποστολή δεν πήγαινε καλά, δηλαδή στις συζύγους των Όλντριν και Άρμστρονγκ.
Ακόμη και αν η σεληνιακή άκατος προσσεληνώνονταν στη Θάλασσα της Γαλήνης εκείνο το βράδυ, δεν υπήρχε καμία απολύτως εγγύηση ότι ο Όλντριν και ο Άρμστρονγκ θα μπορούσαν να επιστρέψουν πίσω στο τροχιακό όχημα, που τους περίμενε ο Μάικλ Κόλινς, πόσο μάλλον ότι θα μπορούσαν να επιστρέψουν στην Γη. Έχοντας αυτό υπόψιν του, ο Νίξον ζήτησε από τον λογογράφο Γουίλιαμ Σάφαϊρ να δημιουργήσει ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, και να γράψει ένα λόγο για το ενδεχόμενο “μιας σεληνιακής καταστροφής”.
Μάλιστα όπως είπε ο Σάφαϊρ το 1999 σε συνέντευξη του στο Meet the Press, ο χειρισμός επιστροφής της σεληνιακής ακάτου πίσω στο τροχιακό όχημα, ήταν ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα της αποστολής. Αν και το πλήρωμα του Απόλλων 10 είχε καταφέρει να φτάσει την άκατο προσελήνωσης 9 μίλια πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης, το πλήρωμα του Απόλλων 11 αντιμετώπιζε την πρωτοφανή πρόκληση ότι έπρεπε να επιστρέψει στο τροχιακό όχημα σε τροχιά.
“Αν δεν τα κατάφερναν, θα αναγκαζόμασταν να τους εγκαταλείψουμε στην Σελήνη. Είτε θα πέθαιναν από την πείνα είτε θα αυτοκτονούσαν” συνέχισε ο Σάφαϊρ. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε το κέντρο ελέγχου θα έκοβε την επικοινωνία με τους καταδικασμένους αστροναύτες και ο Πρόεδρος θα επιφορτιζόταν να πληροφορήσει την υφήλιο.
Το προσχέδιο “σεληνιακής καταστροφής” του Σάφαϊρ, που ο λογογράφος έστειλε στον προσωπάρχη του Νίξον στις 18 Ιουλίου του 1969, και το οποίο μοιράστηκε με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης 30 χρόνια αργότερα, περιλάμβανε οδηγίες για το πώς ο Πρόεδρος θα επικοινωνούσε πρώτα με τις συζύγους των αστροναυτών και έπειτα πως θα έβγαζε ένα λόγο στο Αμερικάνικο κοινό, εξηγώντας πώς:
“Οι άνδρες που στάλθηκαν στο φεγγάρι για να εξερευνήσουν με ειρηνικό σκοπό, θα έμεναν για πάντα στο φεγγάρι να αναπαυθούν εν ειρήνη. Αυτοί οι γενναίοι άνδρες, ο Νιλ Αρμστρονγκ και ο Μπαζ Ολντριν, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα διάσωσης τους …όμως γνωρίζουν ότι με την θυσία τους δίνουν ελπίδα στο ανθρώπινο γένος…Και άλλοι άνθρωποι θα ακολουθήσουν στα χνάρια των αστροναυτών του Απόλλων, και σίγουρα αυτοί θα επιστρέψουν … Αλλά ο Όλντριν και ο Άρμστρονγκ είναι οι πρώτοι και έτσι θα παραμείνουν στις καρδιές μας … Κάθε άνθρωπος που θα κοιτάξει το φεγγάρι τις επόμενες νύχτες, θα ξέρει ότι υπάρχει μια γωνιά σε ένα άλλο κόσμο που θα ανήκει για πάντα στο ανθρώπινο γένος.”
Μέτα από αυτό τον λόγο οι αστροναύτες θα κηδευόντουσαν συμβολικά στη θάλασσα, σε μια επίσημη λειτουργία, που θα απέθετε τις ψυχές τους “στα πιο μεγάλα βάθη”.
Ευτυχώς, παρά τα μικροπροβλήματα (π.χ. καθώς οι ‘Ολντριν και Άρμστρονγκ κινούνταν μέσα στην καμπίνα του οχήματος προσσελήνωσης έκαναν ζημιά στο κύκλωμα που απέκοπτε τους κινητήρες), κατάφεραν να συνδεθούν με το τροχιακό όχημα που βρισκόταν ο Κόλινς, και τελικά οι τρεις τους επέστρεψαν στη Γη. Έτσι ο Νίξον δεν χρειάστηκε να διαβάσει τον τραγικό λόγο που του έγραψε ο Σάφαϊρ. Μπορείτε όμως να τον διαβάσετε εδώ και εδώ, καθώς αποτελεί μέρος της Προεδρικής Βιβλιοθήκης και του Μουσείου του Ρίτσαρντ Νίξον.
