Ramp strike: Η ιστορία πίσω από το συγκλονιστικό βίντεο

Οι παλαιότεροι χειριστές τον συμβούλεψαν να βάλει μετάκαυση εάν ο LSO του έδινε σήμα για επανακύκλωση (wave-off) όμως ο Lt. Cdr. Jay T. Alkire ήταν απόλυτος. «Δεν χρειάζομαι μετάκαυση. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα wave-off» τούς είπε χαλαρά. Αυτή η έπαρση τον σκότωσε.
Ramp strike… Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο. Οι πιλότοι του Ναυτικού αξιολογούνται σε κάθε τους προσνήωση και μαθαίνουν από τα λάθη τους αλλά το να χτυπήσουν με φόρα στο πίσω μέρος του αεροπλανοφόρου είναι το πιο σοβαρό λάθος που μπορεί να κάνουν. Οι πιο τυχεροί ίσως γλυτώσουν με ένα σπασμένο άγκιστρο ανάσχεσης ή τσακισμένα σκέλη προσγείωσης είτε με το αεροσκάφος τους τελείως κατεστραμμένο. Οι πιο τυχεροί. Οι άλλοι δεν έζησαν για να διηγηθούν την ιστορία τους.

Το ανατριχιαστικό οπτικό της πρόσκρουσης ενός μαχητικού F7U-3 Cutlass της Μοίρας VF-124 ‘Stingrays’ στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου USS Hancock (CVA-19) στις 14 Ιουλίου 1955 έχει καταστεί συνώνυμο του ramp strike. Και όπως συμβαίνει με κάθε τραγωδία, πίσω της κρύβεται και μια ιστορία.
Οι προσνηώσεις των χειριστών της VF-124 που περνούσαν δοκιμασία αξιολόγησης για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρο (Carrier Qualification) ανοικτά της Καλιφόρνια δεν ήταν χωρίς απρόοπτα. Στο βίντεο, ένα Cutlass χάνει όλα τα συρματόσχοινα ανάσχεσης και καταλήγει στο «φράγμα» προκαλώντας ζημιά στο ρινιαίο ενώ σε ένα άλλο καταρρέει το δεξιό σκέλος κατά την προσνήωση. Το μαχητικό της Vought ποτέ δεν ήταν εύκολο αεροπλάνο.

Πάνω από το ¼ των αεροσκαφών που κατασκευάσθηκαν χάθηκε σε ατυχήματα, παίρνοντας μαζί τέσσερεις δοκιμαστές πιλότους και 21 χειριστές του Ναυτικού. Παρά την επαναστατική σχεδίασή του το F7U υπέφερε από πλείστα προβλήματα κατά το διάστημα της σύντομης υπηρεσίας του, συνέπεια των νέων αεροδυναμικών θεωριών που δοκίμαζε και των αναξιόπιστων κινητήρων του.
Τα πρώτα δεκαέξι F7U-3, η κύρια έκδοση παραγωγής, διέθεταν κινητήρες Allison J35-29 χωρίς μετάκαυση οι οποίοι χαρακτηρίζοντο από ανεπαρκή ώση ενώ υπό συνθήκες βροχής συχνά… έσβηναν. Τα υπόλοιπα εφοδιάσθηκαν με τους τουρμποτζέτ J46-WE-8B της Westinghouse ωστόσο οι φτωχές επιδόσεις κατά τις κρίσιμες φάσεις της προσνήωσης και της απονήωσης σημάδεψαν ανεξίτηλα τον τύπο. Οι χειριστές αποκαλούσαν το F7U «δημιουργό χηρών» και «Εξολοθρευτή Σημαιοφόρων» (‘Ensign Eliminator’) και έλεγαν ότι οι κινητήρες του έβγαζαν λιγότερη ισχύ κι από τις τοστιέρες που έφτιαχνε η Westinghouse!

Ο Πλωτάρχης Alkire που εκείνη την ημέρα πετούσε το «412» (BuNo 129595) είχε λίγες ώρες στα τζετ καθώς προερχόταν από δικινητήρια αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας. Η νοοτροπία της εποχής ήταν ότι οποιοσδήποτε αεροπόρος του Ναυτικού μπορεί να πετάξει οποιοδήποτε αεροπλάνο του Ναυτικού. Αυτή η νοοτροπία εάν συνδυαστεί με την έπαρση του ‘I can do anything, I can fly anything’ μπορεί να αποβεί μοιραία.
Προσεγγίζοντας για προσνήωση, ο LSO (Landing Signal Officer) Υποπλοίαρχος Tom Reilly παρατήρησε αμέσως πως το μαχητικό «δεν έδειχνε καλά» και έδωσε σήμα στον χειριστή ότι ήταν χαμηλά και έπρεπε να δώσει περισσότερη ισχύ αλλά ο Alkire άργησε να αντιδράσει και έπεσε ακόμη χαμηλότερα. Ο Reilly σήμανε wave-off…

Βλέποντας το πλοίο να έρχεται καταπάνω του ο Πλωτάρχης Alkire πιθανώς έσπρωξε την μανέτα στο τέρμα βάζοντας στοιχεία ΑΒ. Τα ακροφύσια άνοιξαν όμως η μετάκαυση δεν άναψε. Τα τζετ του τύπου ήταν διαβόητα για την συγκεκριμένη αδυναμία τους: το καύσιμο ψεκαζόταν στις εξαγωγές των J46-WE-8B αλλά σε περίπτωση που δεν αναφλεγόταν τα ορθάνοικτα ακροφύσια δημιουργούσαν σοβαρή απώλεια ώσης. Ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν εκείνη την στιγμή.
Το Cutlass παρεξέκλινε της πορείας του ορμώντας προς την εξέδρα του LSO. Οι δυο χειριστές που βρίσκονταν εκεί πήδηξαν στο προστατευτικό δίκτυ και έτρεξαν να μπουν στο εσωτερικό του πλοίου για να σωθούν ενώ ο ναύτης που εκτελούσε καθήκοντα spotter πήδηξε με τόση φόρα που πέρασε πάνω από το δίκτυ και έπεσε από 15 μ. ψηλά στον ωκεανό. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ο Υποπλοίαρχος Reilly ήταν να τρέξει όσο δεν έτρεξε ποτέ άλλοτε για την ζωή του.

Το «412» χτύπησε στην άκρη του καταστρώματος και έγινε μια πύρινη σφαίρα που σκόρπιζε φλεγόμενα κομμάτια και καύσιμο. Δύο ναύτες και ένας φωτογράφος κάηκαν ζωντανοί στην κόλαση φωτιάς που εξαπλώθηκε σε δευτερόλεπτα. Σαν από θαύμα, επτά άνθρωποι στον διάδρομο δίπλα στο κατάστρωμα πτήσεων γλύτωσαν με ελαφρά τραύματα.
Για τον πιλότο του Cutlass όμως δεν υπήρχε σωτηρία. Πνίγηκε όταν το κόκπιτ έπεσε στην θάλασσα, δεμένος ακόμη στο εκτινασσόμενο κάθισμά του. Ήταν το πρώτο wave-off που πήρε από LSO στην ζωή του. Και το τελευταίο.

Αλέξανδρος Θεολόγου
 
Πρώτη δημοσίευση 9/1/2019