Μόνο για άτυχους: Η τελευταία μοιραία αποστολή  του B’ ΠΠ

Ο πόλεμος στον Ειρηνικό τελείωσε όπως άρχισε: με μια αιφνιδιαστική επίθεση των Γιαπωνέζων. Στις 18 Αυγούστου 1945, δύο βομβαρδιστικά B-32 Dominator του 386^th Bomb Squadron απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο Γιόνταν της Οκινάουα για μια αποστολή φωτοαναγνώρισης πάνω από το Τόκυο. Κανονικά είχαν προγραμματισθεί να πετάξουν τέσσερα αεροσκάφη αλλά μηχανικά προβλήματα κράτησαν τα δύο στην πίστα. Τα πληρώματά τους ήταν τυχερά.

Tα B-32 του 312^th Bomb Group είχαν αναλάβει περιπολίες κατά μονάδων επιφανείας στην Νότια Σινική Θάλασσα ενώ εάν χρειαζόταν θα εκτελούσαν αποστολές βομβαρδισμού κατά της ιαπωνικής ενδοχώρας. Δεν χρειάσθηκε. Η παράδοση της Ιαπωνίας στα μέσα Αυγούστου άλλαξε την αποστολή των αεροσκαφών. Τα πληρώματα εις το εξής θα πετούσαν φωτοαναγνωριστικές εξόδους για να διαπιστώσουν αν το Τόκυο συμμορφώνεται με τους όρους της κατάπαυσης του πυρός.
Επίσης οι πτήσεις αυτές θα δοκίμαζαν την αξιοπιστία των Ιαπώνων. Σύμφωνα με τους όρους της κατάπαυσης του πυρός, τα αμερικανικά αεροσκάφη θα μπορούσαν να πετούν ελεύθερα πάνω από το Τόκυο. Εάν όντως μπορούσαν, θα σήμαινε ότι οι Ιάπωνες τηρούσαν τα συμφωνηθέντα και δεν έκρυβαν δυσάρεστες εκπλήξεις για τις Συμμαχικές Δυνάμεις Κατοχής.
Παρά τις δύο ατομικές βόμβες που ισοπέδωσαν την Χιρόσιμα και το Ναγκασάκι, το δίκτυο αντιαεροπορικής άμυνας υπήρχε ακόμη. Το ερώτημα για τους Αμερικανούς ήταν αν θα χρησιμοποιούντο οι σταθμοί ραντάρ, τα αντιαεροπορικά και, κυρίως, τα αναχαιτιστικά που επάνδρωναν πολλοί άσσοι οι οποίοι είχαν επιστρέψει από τα μέτωπα του Ειρηνικού για την άμυνα των ιαπωνικών νήσων.
 
Αποτελώντας εξέλιξη του τετρακινητήριου Β-24 Liberator, τα βαριά στρατηγικά βομβαρδιστικά B-32 (Consolidated Model 34) αναπτύχθηκαν από την Consolidated παράλληλα με το Β-29 ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση που η εξέλιξη του Superfortress παρουσίαζε προβλήματα. Η πρώτη πτήση του Dominator πραγματοποιήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1942 και ο τύπος τέθηκε σε υπηρεσία τον πρώτο μήνα του τελευταίου χρόνου του πολέμου, στις 27 Ιανουαρίου 1945.
Τα Β-32 έφθασαν στον Ειρηνικό κατά τα μέσα του 1945 και είδαν περιορισμένη πολεμική δράση πριν την λήξη του πολέμου. Οι παραγγελίες της USAAF ακυρώθηκαν και μόνο 118 αεροσκάφη πρόλαβαν να κατασκευασθούν. Αποσύρθηκαν από την ενεργό υπηρεσία στις 30 Αυγούστου 1945. Στην ιστορία θα έμενε ως το τελευταίο αεροπλάνο των Συμμάχων που πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μοίρα φρόντισε γι’ αυτό.

Στις φωτοαναγνωριστικές αποστολές που θα εξακρίβωναν αν οι Γιαπωνέζοι ήταν συνεργάσιμοι, τα Β-32 θα χρησιμοποιούσαν μια κάμερα ακριβώς πίσω από τον ανασυρόμενο σφαιρικό πυργίσκο πολυβόλων στην κοιλιά του αεροσκάφους. Το Γραφείο Επιχειρήσεων συνέθετε πληρώματα με προσωπικό του 20^th Reconnaissance Squadron –φωτογράφους, πολυβολητές εκπαιδευμένους ως βοηθούς φωτογράφου και ναυτίλους που θα «οδηγούσαν» το αεροπλάνο κατά το photo-run με την βοήθεια του σκοπευτικού Norden– γνωστά ως «μπάσταρδα πληρώματα». Το σύστημα δεν ήταν καθόλου δημοφιλές στην 386^η Μοίρα Βομβαρδισμού διότι έπαιρνε άνδρες από «δεμένα» πληρώματα για να πετάξουν με ανθρώπους που δεν είχαν συναντήσει ποτέ πριν.

Η πρώτη αποστολή με «μπάσταρδο πλήρωμα» πραγματοποιήθηκε στις 16 Αυγούστου από το «Hobo Queen II». Το B-32-20-CF (s/n 42-108532) και ένα ακόμη αεροσκάφος κατευθύνθηκαν προς την περιοχή του Τόκυο όμως το δεύτερο Dominator εμφάνισε πρόβλημα κινητήρα και αναγκάστηκε να επιστρέψει. Το «Ηobo Queen IΙ» συνέχισε την αποστολή παρόλο που καταυγάσθηκε από τα ιαπωνικά ραντάρ καθώς πλησίαζε και όταν αποχωρούσε από το Τόκυο. Το πλήρωμα φωτογράφισε τα αεροδρόμια Κάτορί και Κονόϊκο, ανατολικά της πρωτεύουσας χωρίς άλλες απρόοπτα.
Στις 17 Αυγούστου τέσσερα Β-32 πέταξαν κατά μήκος της βορειοανατολικής ακτής του Κιούσου και πάλι πιάστηκαν από τα ιαπωνικά ραντάρ. Πάνω από τον Κόλπο του Τόκυο μερικές ριπές αντιαεροπορικού πυρός υποδέχθηκαν τα αμερικανικά αεροσκάφη καθώς έσπαγαν τον σχηματισμό για να αρχίσουν το photo-run πάνω από τους προδιαγεγραμμένους στόχους τους. Μετά ήλθε η επίσημη «επιτροπή υποδοχής». Μαχητικά!
Παρά το ραδιοφωνικό μήνυμα του Αυτοκράτορα που στις 15 Αυγούστου ανακοίνωνε την πρόθεσή του να «υποφέρει το ανυπόφορο» και να αποδεχθεί την απαίτηση των Συμμάχων για άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας, ορισμένοι σκληροπυρηνικοί αξιωματικοί δεν ήταν διατεθειμένοι να καταθέσουν τα όπλα και να υποστούν μια ατιμωτική παράδοση. Στις αεροπορικές βάσεις Ατσούγκι και Γιοκόσκα του Ναυτικού, έξω από το Τόκυο, επικρατούσε αναβρασμός.

Στο Ατσούγκι, έδρα της 302^ης Πτέρυγας, η δυσφορία στην διαταγή του Αυτοκράτορα για συνθηκολόγηση πήρε την μορφή ανοικτής στάσης.

Στην Πτέρυγα Γιοκόσκα, πολλοί χειριστές, όπως οι άσσοι Σαμπούρο Σακάϊ και Σαντάμου Κομάτσι, αισθάνονταν ότι ο ιαπωνικός εναέριος χώρος έπρεπε να μείνει απαραβίαστος μέχρι να υπογραφεί το επίσημο έγγραφο παράδοσης. Η παρουσία στην περιοχή του Τόκυο μαχητικών Α6Μ5, J2M3 Raiden (κωδικός Συμμάχων «Jack») και N1K2-J Shiden-Kai (κωδ. ονομασία «George») και βετεράνων με πείρα που τους κράτησε ζωντανούς μέχρι τότε, δεν προοιώνιζε τίποτα καλό.
Από τις 10:30 πμ και επί δύο ώρες, τα Β-32 δέχθηκαν επανειλημμένως επιθέσεις από καταδιωκτικά του Στρατού Ki-44 «Tojo» και Ki-61 «Tony» όπως ανέφεραν αργότερα στην απενημέρωση τα πληρώματα –στην πραγματικότητα ήταν δεκατέσσερα A6M5 Zero και τρία N1K2-J Shiden-Kai του Ναυτικού από το Ατσούγκι και την Γιοκόσκα. Οι πολυβολητές κράτησαν μακριά τα ιαπωνικά αεροπλάνα (κάθε Β-32 έφερε συνολικά δέκα ‘50άρια’, ικανά να χαλάσουν την μέρα κάποιου μόνιμα) διεκδικώντας δύο «πιθανώς κατεστραμμένα» Zero και την πρόκληση ζημιών σε ένα ακόμη αεροσκάφος, ενδεχομένως N1K2-J «George».
Πάντως σε ιαπωνικά αρχεία που σώθηκαν δεν αναφέρονται απώλειες εκείνες τις ημέρες. Παρά τις ελαφρές ζημιές που υπέστησαν τα αμερικανικά βομβαρδιστικά κανείς δεν τραυματίσθηκε. Στις 18 Αυγούστου τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Η Αποστολή 230 A-8 προέβλεπε την απογείωση πριν τις 07:00 πμ δύο Β-32 από την Οκινάουα για φωτοαναγνώριση στην περιοχή του Τόκυο. Οι αναφορές των πληρωμάτων για την δράση ιαπωνικών αεροσκαφών είχαν προκαλέσει έντονο προβληματισμό και η Διοίκηση ήθελε εναγωνίως να μάθει αν επρόκειτο για μεμονωμένη πράξη σκληροπυρηνικών ή ένδειξη της πρόθεσης της Ιαπωνίας να απορρίψει την κατάπαυση του πυρός και να συνεχίσει τον πόλεμο. Η αποστολή αυτή θα το διαπίστωνε.

Πάνω από την πρωτεύουσα τα ραντάρ τους έπιασαν και πάλι. Το photo-run πραγματοποιήθηκε χωρίς απρόοπτα όταν ξαφνικά ένας ουραίος πολυβολητής εντόπισε ιαπωνικά μαχητικά να ανεβαίνουν γρήγορα προς το μέρος τους. Αποφασισμενοι για όλα, οι πιλότοι από το Ατσούγκι και την Γιοκόσκα όρμησαν κατά των Β-32 σχεδόν απ’ όλες τις πλευρές πραγματοποίησαν συνολικά δέκα επιθέσεις, με κάθε πέρασμά τους να συνοδεύεται από ένα χαλάζι πυρός. «Η σκέψη αμερικανικών αεροπλάνων να πετούν γαλήνια πάνω από το κατεστραμμένο Τόκυο ήταν αφόρητη» έλεγε σε μια συνέντευξή του το 1978 ο άσσος του Ναυτικού Σαντάμου Κομάτσι.
Το προπορευόμενο «Hobo Queen II» του Υπολοχαγού Τζέιμς Κλάιν χτυπήθηκε στα 20.000 πόδια (6.096 μ) αλλά όχι σοβαρά. Το B-32-35-CF του Υπολοχαγού Τζων Άντερσον στάθηκε λιγότερο τυχερό. Πετώντας 10.000 πόδια (3.048 μ) χαμηλότερα, το «42-108578» δέχθηκε την επίθεση του Κομάτσι από ψηλά και εμπρός. Βυθίζοντας προς το βομβαρδιστικό από την «ώρα 12» εξαπέλυσε μια βροχή βλημάτων που αχρήστευσαν τον αριστερό εσωτερικό κινητήρα (Νο 2) και τραυμάτισαν σοβαρά τρία μέλη του πληρώματος. Ο Λοχίας Άντονυ Μαρτσιόνι, χτυπήθηκε στο στήθος από βλήμα των 20 χιλ. και παρά τις προσπάθειες τον συναδέλφων του να σταματήσουν την αιμορραγία, ξεψύχησε στην αγκαλιά τους 30 λεπτά αργότερα.
Ο ουραίος πολυβολητής Λοχίας Τζων Χιούστον κατέρριψε ένα ιαπωνικό όμως το Dominator ήταν σε κακή κατάσταση, αντιμετωπίζοντας μερικό πρόβλημα ελέγχου λόγω πληγμάτων στο πηδάλιο, τον οπίσθιο ραχιαίο πυργίσκο εκτός μάχης και την άτρακτο διάτρητη σε 30 σημεία… Τα δύο βομβαρδιστικά βούτηξαν προς την θάλασσα κερδίζοντας ταχύτητα και αφήνοντας πίσω τους τα ιαπωνικά μαχητικά. Τώρα έπρεπε να φθάσουν στην Οκινάουα.
Προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο Γιόνταν λίγο μετά τις 18:00 μμ, με την πίστα γεμάτη ανωτέρους αξιωματικούς της 5th Air Force πού ήθελαν να μάθουν τι συνέβη, έχοντας επιβιώσει από την τελευταία αερομαχία του πολέμου στον Ειρηνικό. Την επόμενη ημέρα, 19 Αυγούστου 1945, οι έλικες αφαιρέθηκαν από όλα τα ιαπωνικά αεροπλάνα, κάθε τύπου, όπως προέβλεπε η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός. Για τον 19χρονο Μαρτσιόνι, ήταν πολύ αργά.
Αλέξανδρος Θεολόγου
 
Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 18 Αυγούστου 2018