25η Μαρτίου 2018: Φρόνιμα ή Φρόνημα…; 

 

Του Νίκου Χατζή, Αναλυτή Σύγχρονης Γεωπολιτικής–Συμβούλου Διαπραγματεύσεων, www.negotiation.gr
-Ο φετινός εορτασμός της 25^ης Μαρτίου, έχει την ιδιαιτερότητα μιας προδιαγεγραμμένης εξέλιξης, η οποία, τα τελευταία χρόνια εντοπίζεται στην κλιμάκωση της προκλητικά επιθετικής τουρκικής συμπεριφοράς από την μια μεριά,  αλλά και στην όλο και μεγαλύτερη στάση ανοχής της ελληνικής πλευράς από την άλλη. Η ιδιαιτερότητα αυτή είναι η κράτηση ή φυλάκιση ή αιχμαλωσία ή ομηρία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές της Αδριανούπολης που εξακολουθεί να συνεχίζεται. Παράλληλα, η σύλληψή τους, αργά, αλλά σταθερά, εξελίσσεται από ένα συνηθισμένο διμερές επεισόδιο σ’ ένα διεθνές ζήτημα περιφερειακών προεκτάσεων που έχει επαναληπτικά ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό, την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας.
-Μετά την ουσιαστικά ουδέτερη στάση του ΝΑΤΟ (βρείτε τα μόνοι σας…) το τελευταίο ανακοινωθέν της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, παραμονές της Ευρωπαϊκής Διάσκεψης ΕΕ-Τουρκίας, στην Βάρνα, μοιάζει ν’ αποτελεί ένα ακόμη «καμένο χαρτί» γραφειοκρατικής διατύπωσης απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν, που πλέον γνωρίζει ότι η ευρωπαϊκή προοπτική της βρίσκεται σε απόσταση ετών φωτός μακριά από κάθε ρεαλιστική προσέγγιση. Έτσι, το «λεκτικό ζύγι»  της ευρωπαϊκής διατύπωσης αυτήν την φορά, με λιγότερες επικρίσεις για Ρωσία και περισσότερες επισημάνσεις για την προκλητική τουρκική συμπεριφορά σε Αιγαίο και Κυπριακή ΑΟΖ  μάλλον επιβεβαιώνει κατά τον καλύτερο τρόπο, την τακτική εκβιασμού του Ερντογάν, απέναντι στις Βρυξέλλες.
-Μετά την επιδείνωση των σχέσεων της Άγκυρας με το Τελ-Αβίβ και το Κάιρο η κλιμάκωση της αντί-δυτικής ρητορικής και η σύμπλευση με την Ρωσία ήταν η μόνη περιφερειακή διέξοδος διπλωματικής δυναμικής με διεθνείς προεκτάσεις για τον (νέο) σουλτάνο της Άγκυρας. Έτσι, η Μόσχα δεν έμεινε πια μόνη της, απέναντι στην (προοδευτικά) επιθετική ρητορική του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη κεντροευρωπαϊκή περιοχή ενώ η Άγκυρα του Ερντογάν, είδε μια νέα γεωπολιτική προοπτική. Την συμμετοχή της στο σύγχρονο κλαμπ της αντί-δυτικής ρητορικής, δίπλα στη Ρωσία, το Ιράν, αλλά και την Κίνα, γνωρίζοντας την στρατηγική θεώρηση που έχει η «συστημική» Αμερική, για τον ρόλο της Τουρκίας, στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στην ευρύτερη μεσανατολική περιοχή.
-Σύμφωνα με την θεώρηση αυτή, η Τουρκία πριν, με ή χωρίς τον Ερντογάν, είναι εκεί για τις ΗΠΑ. Από την άλλη μεριά, οι «Ευρωπαίοι εταίροι» μας, μετά το δολοφονικό οικονομικό βασανιστήριο στο οποίο επέβαλαν κι εξακολουθούν να επιβάλουν την Ελλάδα, από το 2010 και μετά, συνεχίζουν να θεωρούν την Τουρκία ως μία μεγάλη αγορά, για τα οπλικά συστήματά τους, αλλά και τα άλλα προϊόντα τους. Έτσι, η Τουρκία του Ερντογάν, μπορεί να έχει «κάψει» την ευρωπαϊκή προοπτική της –για την ώρα- έχει όμως, ένα έστω κι εξαθλιωμένο ένα υπολογίσιμο μέγεθος αγοράς. Από την άλλη, ο Ερντογάν εκμεταλλευόμενος πολλαπλά το δράμα των πραγματικών προσφύγων της Συρίας, αλλά κι επιλέγοντας «λαθρομετανάστες» εκβιάζει και απειλεί, προσδοκώντας το «ευρώ-μπαξίσι» κι έτσι κερδίζει και από την ένταση στις σχέσεις του, με την Ευρώπη. Για το λόγο λοιπόν αυτόν, γίνεται και η Σύνοδος της Βάρνας, με την ΕΕ ν’ απειλεί, ενώ την Άγκυρα να εκμεταλλεύεται την κατάσταση έντασης και για εσωτερική κατανάλωση, ρίχνοντας νερό στον μύλο του επικίνδυνου μίγματος ακραίου τουρκικού εθνικισμού και αιματηρού ισλαμισμού, που εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες του Ερντογάν. Πρακτική απόδειξη: η είσοδος των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτος στο Αφρίν.
-Από την άλλη στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων η ελληνική κυβέρνηση, μετά «το ολίγον Ρωσία και περισσότερη Τουρκία» ανακοινωθέν της ευρωπαϊκής συνόδου δηλώνει τώρα δια στόματος πρωθυπουργού ότι δεν είναι αυτή, που βιάζεται να λύση το ζήτημα… Η πορεία εξέλιξης των πραγμάτων στα Σκόπια αποδεικνύει επίσης ότι η ουσία του ζητήματος βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στο όνομα. Καθώς η βόρεια χώρα θέλει να διατηρήσει ανέπαφο το συνολικό πλαίσιο των διεκδικήσεών της αλλά και με την ελληνική υπογραφή σε οποιαδήποτε (σύνθετη) ονομασία να ενισχύσει το πλαίσιο των διεκδικήσεών της και σε πολιτιστικό, ιστορικό επίπεδο. Η ουσία του ονόματος αποδεικνύεται διαπραγματευτικά, καθώς αφήνει ανέπαφες την εθνική ταυτότητα, αλλά και την γλώσσα. Έτσι, η οποιαδήποτε υπογραφή της Ελλάδας, λειτουργεί ως επικύρωση της ύπαρξης «Μακεδόνων» εκτός ελληνικών συνόρων κι εκτός της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, ενισχύοντας τις διεκδικήσεις του λεγόμενου «Σκοπιανού Μακεδονισμού». Στο σημείο αυτό, εντοπίζεται ακριβώς και η βαρύτητα της υπογραφής της Αθήνας, σε οποιαδήποτε συμφωνία, έναντι του αριθμού των χωρών του διεθνούς συστήματος, που έχουν προχωρήσει σε διπλωματική αναγνώριση της βόρειας χώρας.
-Με απλά λόγια, η έλλειψη κινήσεων διπλωματικού ή αμυντικού ισοδύναμου στις προκλήσεις των γειτόνων σε βάρος της Ελλάδας οδηγεί –όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων- σε μεγαλύτερες προκλήσεις σε κάθε επίπεδο και με απρόβλεπτες συνέπειες. Η στάση αυτή ενδοτικότητας, ενώ είναι σύμφωνη με την πάγια θέση των Ευρωπαίων της Εσπερίας να καθίσουμε «φρόνιμα» υπονομεύει το «φρόνημα» που είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε εάν θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις προκλήσεις.
–Στο σημείο αυτό, εντοπίζεται εθνικά, διπλωματικά, αμυντικά και γεωπολιτικά ο σημερινός εορτασμός της 25^ης Μαρτίου. Καθώς, οι αγωνιστές της εποχής εκείνης σε όλα τα επίπεδα, όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην αμφιλεγόμενη στάση της Ιεράς Συμμαχίας και δεν κάθισαν «φρόνιμα» αλλά είχαν «φρόνημα…!» Στην αντίθετη περίπτωση, θα ήμασταν ακόμη μια επαρχία του (νέο) σουλτάνου Ερντογάν. Έτσι, ότι κι αν γίνει θα είμαστε μόνοι μας! Αλίμονο μας, εάν δεν έχουμε φρόνημα και περιμένουμε από φραστικές υποσχέσεις των (ευρώ) εταίρων…