Το ΜΒ.150 σχεδιάστηκε στη Γαλλία, στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Φιλοδοξούσε να είναι ένα μαχητικό αεροσκάφος τελευταίας τεχνολογίας και κορυφαίων επιδόσεων. Πρωτοπέταξε το Σεπτέμβριο του 1937 αλλά λόγω τεχνικών προβλημάτων, μέχρι την έναρξη του 2ου ΠΠ, μόνο περίπου 130 είχαν προλάβει να κατασκευαστούν.
Στην Ελλάδα, το καθεστώς Μεταξά, διαισθανόμενο τον επερχόμενο πόλεμο, αποφάσισε να προβεί στη προμήθεια σύγχρονων αεροσκαφών για τις ανάγκες της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας (ΕΒΑ).
Παραγγέλθηκαν 36 πολωνικά μαχητικά PZL P.24 και 25 γαλλικά ΜΒ.151. Από τα τελευταία μόνο 9 πρόλαβαν να παραδοθούν πριν το ξέσπασμα του πολέμου. Επρόκειτο για χαμηλοπτέρυγα ολομεταλικης κατασκευής μαχητικά, εξοπλισμένα με αερόψυκτους ακτινικούς κινητήρες Gnome-Rohne αποδόσεως 1080 ίππων. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ότι πιο σύγχρονο είχε στη διάθεσή της η Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
- Διαστάσεις: Εκπέτασμα 10.54m, Mήκος 9.10m, Ύψος 3.03m
- Κινητήρας: 1 x Gnome Rhone 14N-25 (1080 hp)
- Οπλισμός: : 4 x 7,50 mm πολυβόλα τύπου MAC 1934, 2 x 20 mm πυροβόλα τύπου HISPANO 404
- Πλήρωμα: 1
- Αριθμός: 9
- Χώρα Κατασκευής: Γαλλία
- Περίοδος χρήσης: 1939 – 1941
Η Πολεμική Αεροπορία παρήγγειλε είκοσι πέντε αεροσκάφη τον Σεπτέμβριο του 1939, όμως η συνθηκολόγηση της Γαλλίας και η εξέλιξη των γεγονότων επέτρεψαν την παράδοση εννέα μόνο αεροπλάνων, τα οποία εντάχθηκαν στην 24η Μοίρα Διώξεως με αποστολή την άμυνα των Αθηνών και βάση την Ελευσίνα. Ωστόσο, λόγω πολλών μηχανικών προβλημάτων, επιφορτίστηκαν κυρίως με καθήκοντα εκπαίδευσης. Λόγω ελλείψεως ανταλλακτικών και του μικρού τους αριθμού, τα ΜΒ.151 δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν σημαντικά τις εξελίξεις του Ελληνο-ϊταλικού πολέμου. Τα ΜΒ.151 ήταν βαμμένα με τη Γαλλική παραλλαγή της περιόδου και έφεραν εθνόσημα στην άτρακτο και στις κάτω επιφάνειες των πτερύγων.
Ο οπλισμός τους περιελάμβανε 2 πυροβόλα 20 mm Hispano-Suiza HS.404 με αναχορηγία 60 βλημάτων έκαστο και 4 πολυβόλα των 7,7 mm με 1.000 σφαίρες συνολικά. Η μέγιστη ταχύτητα του αεροσκάφους έφτανε τα 510 χλμ/ώρα. Στα Ελληνικά χέρια μόνο 5 από τα 9 αεροσκάφη έμεινα επιχειρησιακά και τα υπόλοιπα κανιβαλίστηκαν για εξεύρεση ανταλλακτικών.
Εντάχθηκαν στη 24η Μοίρα Δίωξης με έδρα την Ελευσίνα. Κατόπιν μετασταθμευσαν στη Θεσσαλονίκη και αργότερα στα Τρίκαλα για να υποστηρίξουν το αλβανικό μέτωπο. Παρά το γεγονός ότι είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερα Ιταλικά μαχητικά, επιχείρησαν αξιοπρεπώς, πετυχαίνοντας αρκετές καταρρίψεις. Αυτό οφειλόταν κυρίως στη στιβαρότητα και ανθεκτικότητα του αεροσκάφους, τον ισχυρό οπλισμό του, καθώς και τις ικανότητες των Ελλήνων χειριστών.
Τα Ελληνικά ΜΒ.151 αποδείχτηκαν ανώτερα των ιταλικών G.50 και τουλάχιστον ισάξια των MC.200. Ήταν ωστόσο κατώτερα των γερμανικών BF-109. Τα 9 αεροσκάφη που παραδόθηκαν, όντας ότι καλύτερο είχε να παρατάξει η ΕΒΑ, ενεπλάκησαν ελάχιστα στο Αλβανικό Μέτωπο, μένοντας κυρίως στα μετόπισθεν για την υπεράσπιση αρχικά της Θεσσαλονίκης και κατόπιν της Αθήνας από εχθρικά βομβαρδιστικά. Τα MB.151 πέτυχαν τουλάχιστον 2 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις (ένα ιταλικό βομβαρδιστικό Cant Z.1007 και ένα γερμανικό αναγνωριστικό Do.17Z), ενώ διεκδίκησαν άλλες 5. Οι πραγματικοί αριθμοί ωστόσο, είναι δύσκολο να εξακριβωθούν.
Μέχρι τον Απρίλιο του ΄41, τα 2 τελευταία μαχητικά που είχαν επιβιώσει κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη Luftwaffe. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές ιστορικές πηγές για την επιχειρησιακή αξιοποίηση των ΜΒ.151. Βέβαιο είναι πάντως ότι πολέμησαν αξιοπρεπώς τον ανώτερο αριθμητικά και τεχνολογικά εχθρό.
Κύκνειο άσμα τους υπήρξε η ιστορική αερομαχία της 15 Απριλίου 1941, όπου τα τελευταία πτήσιμα καταδιωκτικά της αεροπορίας (6 P.24, 3 Gladiator και 3 MB.151) υπερασπιζόμενα το αεροδρόμιό τους, αντιμετώπισαν με άνισους όρους πάνω από τα Τρίκαλα τη Γερμανική ΙΙ/JG 27.
