Ο βυζαντινός στρατός υπό τον στρατηγό Λέοντα Φωκά τον νεότερο, μικρότερο αδερφό του Νικηφόρου Φωκά, καταστρέφει τον αραβικό στρατό, του εμίρη Σαΐφ αλ-Ντάουλα.
Ο τελευταίος είχε επιδράμει κατά της ανατολικής Μικράς Ασίας εκμεταλλευόμενος την απουσία μεγάλου μέρους των Βυζαντινών δυνάμεων στην εκστρατεία κατά του εμιράτου της αραβοκρατούμενης Κρήτης. Με τις στρατιωτικές δυνάμεις των Θεμάτων της Μικράς Ασίας να έχουν αραιώσει σημαντικά, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα συγκέντρωσε έναν στρατό 30.000 ανδρών καίγοντας και καταστρέφοντας πόλεις και υποδουλώνοντας πολλούς κατοίκους, που θα σέρνονταν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, ο αυτοκράτορας Ρωμανός ο 2ος εμπιστεύτηκε το στρατό στον δομέστιχο των Σχολών της Δύσης (επικεφαλής των αυτοκρατορικών στρατευμάτων της Ευρώπης), Λέοντα Φωκά, που μόλις είχε νικήσει τους Ούγγρους. Με λίγα στρατεύματα ο Λέων κατευθύνθηκε στη Μικρά Ασία και καθώς το πλήθος των Αράβων ήταν μεγάλο απέφυγε να τους αντιμετωπίσει σε κατά παράταξη μάχη. Παρακολουθώντας τους, ο βυζαντινός στρατός επέλεξε μια καθαρά “βαλκανική” τακτική, στήνοντας μια ενέδρα στα ορεινά περάσματα της οροσειράς του Ταύρου, στην Κιλικία της Μικράς Ασίας.
Η συνέχεια στο Military History
