Βίκινγκς επιδρομείς συντρίβονται από τους άρχοντες της Δυτικής Φραγκίας, το βασιλιά Λουδοβίκο τον 3ο και τον αδερφό του (και μελλοντικό βασιλιά) Καρλομάγνο τον 2ο. Η μάχη αποτέλεσε ισχυρό ράπισμα στους Δανούς Βίκινγκς που επέδραμαν στα εδάφη της Φραγκίας από τρείς γενεές πριν, επί Καρόλου του «Φαλακρού» και είχαν υποστεί άλλη μια ήττα το προηγούμενο έτος στο Θιμεόν της Ανατολικής Φραγκίας (κοντά στο σημερινό Σαρλρουά).
H Βόρεια Ευρώπη υπέφερε τα πάνδεινα από τις επιδρομές των Σκανδιναβών που ονομάζονταν “Βίκινγκ” ή “άνθρωποι του Βορρά”. Οργανωμένοι σε ομάδες και με πολεμικό πνεύμα σάλπαραν τα πλεούμενά τους, επιδράμοντας εναντίον χωριών και υποστατικών στη Βόρεια Ευρώπη, από τα κράτη της Βαλτικής ως τη Γαλλία και την Αγγλία. Η παρουσία των Βίκινγκς εντοπίζεται πιο οργανωμένα μεταξύ του 790 και του 1100 περίπου, αλλά δεν αποτελούσαν ενιαίο έθνος όπως το παρουσίαζαν οι πηγές της εποχής.
Οι κοινότητες των σημερινών Νορβηγίας, Δανίας και Σουηδίας αντιμετώπισαν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα και βρήκαν τη λύση στην αρπαγή. Με τον καιρό οργάνωσαν καλύτερα τις επιδρομές τους φτάνοντας μέχρι την Αγγλία, την Ισλανδία, το κέντρο της Ρωσίας μέσω των ποταμίων οδεύσεων αλλά και τη Μεσόγειο και τη Σικελία. Η δράση τους δημιούργησε μια φοβερή φήμη που τους συνόδευε μέχρι τον 19ο αιώνα, αν και η παρουσία τους ελάχιστα παρατηρείται μετά το 1066 και τη μεγάλη νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας.
Η συνέχεια στο Military History
