Υπογράφεται πάνω από 150 χώρες η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, των Ηνωμένων Εθνών (UNCLOS).
Μεταξύ των υπογραφόντων κρατών βρίσκεται η Ελλάδα αλλά όχι η Τουρκία. Ο λόγος είναι πως η Σύμβαση του 1994, που αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες και θα τεθεί σε εφαρμογή λίγους μήνες μετά (Νοέμβριος του 1994), εξέφρασε τις νέες διεθνείς αντιλήψεις όχι μόνο για τα παράκτια ύδατα, τα χωρικά και την υφαλοκρηπίδα αλλά και για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Βάσει της Σύμβασης ήταν δυνατόν σε ένα κράτος να αυξήσει τα χωρικά ύδατά στα 12 ν.μ. εάν το επιθυμούσε ενώ αποκτούσε και δικαιώματα εκμετάλλευσης των αλιευμάτων και ορυκτών που υπήρχαν στο υπέδαφος του πυθμένα μέχρι 200 ν.μ. από τις ακτές της. Η Σύμβαση προέβλεπε την ίδρυση Διεθνούς Οργάνου για την οργάνωση της εκμετάλλευσης του πυθμένα των θαλασσών (ISA), που όμως -λόγω διαφωνιών, κυρίως από τις ΗΠΑ- ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα ανακοινώνοντας τον Νοέμβριο του 1994, πως πιθανή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. θα αποτελούσε αιτία πολέμου (casus belli) εφόσον το Αιγαίο ήταν “ειδική περίπτωση” και πως θα διατηρούσε τα ίδια όρια και η ίδια. Φυσικά, αυτό δεν την εμπόδισε να επεκτείνει τα δικά της χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Άγκυρα διατηρεί την απειλή της μέχρι σήμερα, αρνείται ότι το Καστελόριζο έχει δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, το ίδιο λέει για για τα περισσότερα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
