Μετά από πέντε χρόνια σκληρών αγώνων, η Κύπρος αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος και κερδίζει τη θέση της στη διεθνή σκηνή.
Το αίτημα για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον σκληρό οθωμανικό ζυγό τίθεται ήδη από τον αγώνα του 1821, όταν πολλοί Κύπριοι οραματίστηκαν την επανάσταση στο νησί, ταυτόχρονα με τις επαναστάσεις στη Μολδοβλαχία και στο Μωριά. Όμως η κυπριακή ηγεσία των Φιλικών έκρινε πως μια Κύπρος τόσο απομονωμένη από τον εθνικό κορμό, τόσο κοντά στην Τουρκία και χωρίς παράδοση σε σώματα ένοπλης αντίστασης, όπως οι κλέφτες και αρματωλοί, δεν θα είχε πιθανότητες επιτυχίας για απελευθέρωση. Παρόλα αυτά, υπήρξε εξέγερση από μεμονωμένες ενέργειες αγωνιστών, που πνίγηκε στο αίμα. Και πολλοί κατέφυγαν στην Ελλάδα και πολέμησαν στον εκεί αγώνα.
Το αίτημα θα επανεμφανιστεί ξανά και ξανά στον 19ο αιώνα, με τους Κυπρίους να συντάσσονται με ξένους οι οποίοι προσέφεραν ανταλλάγματα που ποτέ δεν θα υλοποιηθούν. Από το 1930 και μετά, το αίτημα των Κυπρίων ήταν “Ένωσις και μόνον ένωσις” και διεκδικείτο με βαλκανικού τύπου ένταση αντιγράφοντας τη συνταγή από την Κρητική επανάσταση. Βρετανική αποικία και πάλι από το 1878, η Κύπρος βίωσε την καταπίεση των Βρετανών επικυριάρχων με τη μορφή περιορισμών, διώξεων και αφαίρεσης κεκτημένων δικαιωμάτων (όπως τη λειτουργία ελληνικών σχολείων και τη σύσταση ενώσεων και συνεταιρισμών), ιδίως από τον κυβερνητη Sir Richmond Palmer. Που μέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα επιβάλει ένα καθεστώς καταπίεσης και φόβου τη λεγόμενη “Παλμεροκρατία”.
Η συνέχεια στο Military History
