Η 2η Καναδική Ταξιαρχία, που μόλις είχε μετακινηθεί στο Ιταλικό Μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιτίθεται κατά των γερμανικών δυνάμεων στην πόλη της Ορτόνα στις ακτές της Αδριατικής. Αυτό που θα επακολουθήσει είναι μια από τις χειρότερες μάχες εντός πόλεων που εξελίχθηκαν στο Δυτικό Μέτωπο. Μια σύγκρουση που θα κοστίσει τη ζωή σε περίπου 1.400 Καναδούς στρατιώτες, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί το “Μικρό Στάλιγκραντ” της Ιταλίας.
Η Ιταλική εκστρατεία του 1943 δεν εξελισσόταν όσο καλά ανέμεναν οι Σύμμαχοι και ιδίως ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ. Θιασώτης της εκστρατείας στην φωλιά του Φασισμού, την οραματιζόταν ως εφαλτήριο για την εξαφάνιση του Άξονα από τη Μεσόγειο, που ήταν και “λεωφόρος” ανεφοδιασμού των Βρετανικών Νήσων. Στη συνέχεια, από την Ιταλία, οι συμμαχικές δυνάμεις θα μπορούσαν να κινηθούν είτε κατά της νότιας Γαλλίας, είτε κατά των Βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης, μέσω της Γιουγκοσλαβίας ή εναντίον της ίδιας της Γερμανίας.
Παρόλα αυτά, οι γερμανικές δυνάμεις εκμεταλλευόμενες άριστα το ορεινό ανάγλυφο της χώρας, έδιναν διαρκή μάχη αναχαίτισης των συμμαχικών στρατευμάτων, αναγκάζοντάς τες σε πόλεμο φθοράς στους στενούς δρόμους, στα βουνά και στις μικρές και μεγάλες πόλεις της ιταλικής χερσονήσου. Το περιβάλλον επιχειρήσεων δεν επέτρεπε ούτε τους ελιγμούς ούτε την αλληλοϋποστήριξη των μονάδων με αποτέλεσμα τάγματα, συντάγματα ή ταξιαρχίες να αναγκάζονται να βγάζουν σε πέρας αποστολές μόνες τους. Μία μετά την άλλη, οι αμερικανικές και βρετανικές μεραρχίες και ταξιαρχίες έπρεπε αναγκαστικά να αποσυρθούν από την πρώτη γραμμή λόγω κόπωσης, φθοράς και ανεφοδιασμού. Οι Σύμμαχοι μάθαιναν με δύσκολο τρόπο -μετά τους Γερμανούς- πως το μεσογειακό ανάγλυφο δεν επέτρεπε τον μηχανοκίνητο πόλεμο στον οποίο είχαν γίνει τόσο καλοί.
Η συνέχεια στο Military History
