Ο Ελληνικός Στρατός ξεκινά τις επιχειρήσεις εναντίον των Ιωαννίνων, κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού πολέμου, επικεντρώνοντας τη δράση του κατά του οχυρού του Μπιζανίου.
Το μέτωπο της Ηπείρου θεωρείτο δευτερεύον έναντι του Μακεδονικού και η ελληνική «Στρατιά Ηπείρου» αποτελείτο μόνο από μια Μεραρχία Πεζικού ενισχυμένη με τάγματα Ευζώνων. Από τον Ιανουάριο του 1913, μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης και τη συνέχιση των επιχειρήσεων από ελληνικής πλευράς, νέες δυνάμεις μεταφέρθηκαν και την διοίκηση της Στρατιάς Ηπείρου ανέλαβε ο ίδιος ο διάδοχος Κωνσταντίνος με το επιτελείο του.
Απέναντί τους υπήρχε μια ανέπαφη δύναμη ενός τουρκικού Σώματος Στρατού, που πρόσφατα είχε ενισχυθεί με την άφιξη μονάδων που υποχωρούσαν από άλλα μέτωπα. Συνολικά, οι Τούρκοι διέθεταν 4 μεραρχίες με 35.000 άνδρες. Επιπλεόν, είχαν το πλεονέκτημα του αμυνομένου και μάλιστα με υπερσύγχρονα οχυρωματικά έργα κατασκευασμένα από τη γερμανική στρατιωτική αποστολή. Αυτά συγκροτούσαν ένα δακτύλιο γύρω από τα Ιωάννινα ενισχυμένα με 7 φρούρια σε φύσει οχυρές τοποθεσίες, με ισχυρότερα τα Μπιζάνι και Καστρίτσα, εξοπλισμένα με 102 πυροβόλα (τα περισσότερα των 87 χλσ.).
Η συνέχεια στο Military History
