Ιταλικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη Ρόδο, Οθωμανική κτήση τότε και καταλαμβάνουν μέσα σε λίγες μέρες όλη τη Δωδεκάνησο.
Μπαίνοντας αργοπορημένη στον αγώνα για την απόκτηση αποικιών, η Ιταλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Οθωμανική αυτοκρατορία, έχοντας κάνει απόβαση στην Τριπολίτιδα (τη σημερινή Λιβύη), επαρχία της τελευταίας.
Ο ιταλικός στρατός κατόρθωσε να επικρατήσει γρήγορα στις σημαντικότερες πόλεις και τα λιμάνια των παραλίων της Τριπολίτιδας, της Κυρηναϊκής και του Φεζάν, αλλά δυσκολευόταν να πετύχει την επικράτηση και στην αχανή ερημική ενδοχώρα, όπου οι τοπικές φυλές σε συνεργασία με κάποιους Οθωμανούς αξιωματικούς οργάνωσαν αντάρτικο.
Για να αναγκάσει την Κωνσταντινούπολη να συναινέσει στο τετελεσμένο, ιταλική ναυτική μοίρα έπλευσε στα ανατολικά και εφάρμοσε αποκλεισμό των Μικρασιατικών παραλίων καταλαμβάνοντας τα Δωδεκάνησα για να τα χρησιμοποιήσουν ως βάση. Η κατάληψη των Δωδεκανήσων πραγματοποιήθηκε μάλλον εύκολα, αφού οι τουρκικές φρουρές βρέθηκαν απομονωμένες ενώ ο συντριπτικά στην πλειονότητα του ελληνικός πληθυσμός χαιρέτησε την άφιξη των χριστιανών Ιταλών, ως ελευθερωτών. Στις 12 Μαΐου, η τουρκική φρουρά της Ρόδου θα παραδοθεί στον στρατηγό Ameglio.
Ο ιταλικός στόλος θα βομβαρδίσει τα παράλια των Δαρδανελίων και θα σημειώσει νίκες εναντίον σημαντικά πιο αδύναμων οθωμανικών ναυτικών δυνάμεων στη Μεσόγειο και στην Ερυθρά θάλασσα. Παρά το αντάρτικο στην Αφρική (στο οποίο συμμετείχαν και φιλόδοξοι Νεότουρκοι αξιωματικοί, με πηγές να αναφέρουν και το Μουσταφά Κεμάλ ανάμεσα τους), η ιταλική πίεση του ναυτικού αποκλεισμού ήταν εκείνη που έπεισε την Οθωμανική Πύλη να συμμορφωθεί.
Η συνέχεια στο Military History