Η ελληνική επανάσταση διανύει το ένατο έτος της, έχοντας εξαντλήσει σχεδόν πλήρως ανθρώπινους και υλικούς πόρους, με συνεχή πάλη κατά Τούρκων, Αλβανών και Αιγυπτίων, αλλά δυστυχώς και με εμφύλιες διαμάχες.
Το 1829, καθώς ο ρωσικός στρατός προελαύνει στα ανατολικά Βαλκάνια και ένα Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα εκκαθαρίζει την Πελοπόννησο, μεγάλο μέρος των οθωμανικών επιχειρήσεων στην νότια Ελλάδα κατά των επαναστατών ατόνησε, με τους Τούρκους να συγκεντρώνουν τις προσπάθειές τους κατά των Ρώσων που είχαν στόχο την Κωνσταντινούπολη.
Με λιγοστές δυνάμεις και ακόμα λιγότερα μέσα σε χρήματα και πολεμοφόδια, οι επικεφαλής της επανάστασης στην Ελλάδα -όσοι απέμειναν μετά από μάχες, ασθένειες, δολοφονίες ή εμφυλίους- προσπαθούν να πετύχουν όσα περισσότερα οφέλη μπορούν διαισθανόμενοι πως το τέλος της επανάστασης ήταν κοντά. Το κάστρο της Αθήνας και οι πόλεις των Πατρών και του Μεσολογγίου είναι ακόμα τουρκικές και ο κίνδυνος να μείνουν εκτός του νέου ελληνικού κράτους είναι προφανής.
Η συνέχεια στο Military History
