Μεσούντος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου, που είχε ξεκινήσει με επέμβαση της Ρωσίας το 1828 και της Ελληνικής Επανάστασης, που διένυε ήδη τον 8ο χρόνο της, υπογράφεται βιαστικά στο Λονδίνο μεταξύ εκπροσώπων των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) στις 22 Μαρτίου (10 Μαρτίου με το παλιό Ιουλιανό ημερολόγιο) το πρωτόκολλο του Λονδίνου.
Πρόκειται για το δεύτερο πρωτόκολλο των τριών Δυνάμεων για το μέλλον του ελληνικού κράτους. Τον Οκτώβριο του 1827, οι στόλοι των Δυνάμεων, έχοντας εντολές να επιφέρουν την ειρήνευση μεταξύ των εμπολέμων, εισήλθαν στον κόλπο του Ναυαρίνου, όπου ναυλοχούσε ο Τουρκο-Αιγυπτιακός και Τυνησιακός στόλος και μετά από επεισόδια, άνοιξαν πυρ καταστρέφοντάς τον. Αυτή ήταν μια ανέλπιστη τύχηςγια την ελληνική επανάσταση.
Τον Ιανουάριο του 1828, έφτασε στην Ελλάδα ο νεοεκλεγείς από την Τρίτη Εθνοσυνέλευση Ιωάννης Καποδίστριας που αναλαμβάνοντας διευρυμένα καθήκοντα κυβερνήτη, εκκίνησε αμέσως έντονες διπλωματικές προσπάθειες με το κλιμάκιο διπλωματών των Δυνάμεων, που συνεδρίαζε αρχικά στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα και κατόπιν στον Πόρο.
Ο Καποδίστριας πρότεινε ως σύνορο της Ελλάδος τη γραμμή Δέλβινου-Θεσσαλονίκης (μια ιδιαίτερα αισιοδόξη απαίτηση δεδομένου πως μεγάλο μέρος των εδαφών δεν ελεγχόταν σε καμία φάση από ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις). Οι ξένοι πρεσβευτές επηρεάστηκαν ως ένα βαθμό, στέλνοντας προτάσεις για σύνορα μεταξύ Λαμίας-Πρέβεζας αλλά να περιλαμβάνεται σε αυτά η Εύβοια, η Σάμος και οι Κυκλάδες ίσως ακόμα και η Κρήτη. Οι θέσεις αυτές περιορίστηκαν στη γραμμή Βόλου-Άρτας, απορρίπτοντας άλλη, μειονεκτικότερη πρόταση να τελειώνει η Ελλάδα στον Ισθμό της Κορίνθου.
Η συνέχεια στο Military History
