Με την άλωση της Τριπολιτσάς τον Οκτώβριο του 1821, οι Έλληνες επαναστάτες κατόρθωσαν να ελέγξουν την ενδοχώρα του Μωρέως. Απέμεναν, όμως, σημαντικές πόλεις στα παράλια που ανεφοδιάζονταν συστηματικά από τον τουρκικό στόλο. Η Καλαμάτα έπεσε πρώτη τον Απρίλιο του 1821 και ακολούθησε η Κόρινθος το Φεβρουάριο του 1822. Η Πάτρα ήταν ο επόμενος και πιο κρίσιμος στόχος.
Με τον Χουρσίτ μπέη και τον τουρκικό στρατό στην Ήπειρο να πολεμάει κατά του Αλή πασά, ήταν απαραίτητο οι πόλεις των Πατρών και του Μεσολογγίου να περάσουν στα χέρια των επαναστατών «σφραγίζοντας» την πύλη της Πελοποννήσου από τα δυτικά. Αν η Αθήνα έπεφτε, τότε η Στερεά και ο Κορινθιακός κόλπος θα ήταν στα χέρια των Ελλήνων.
Η Πάτρα όμως ήταν δύσκολη περίπτωση. Με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη οι επαναστάτες κινούνταν συστηματικά όλο και κοντύτερα στην πόλη, καταλαμβάνοντας θέσεις, όπως το Σαραβάλι και τη Χαλανδρίτσα, συμπλεκόμενοι διαδοχικά με τουρκικά αποσπάσματα.
Στις αρχές Μαρτίου, τα σώματα των οπλαρχηγών Ζαΐμη, Πετμεζαίων, Λεχουρίτη και Σαρδελιάνη διατάχθηκαν να καταλάβουν το ύψωμα της Μονής Γηροκομείου (Αχαΐας). Η περιοχή είχε ένα παλιό μοναστήρι του 10ου αιώνα με ψηλούς πέτρινους τoίχους σε δεσπόζον ύψωμα που λειτουργούσε σαν γηροκομείο. Η κίνηση εξελίχθηκε σε αγώνα δρόμου, αφού τμήμα του τουρκικού στρατού από την Πάτρα κινήθηκε γρήγορα στην ίδια κατεύθυνση για να καταλάβει τη θέση.
Η συνέχεια στο Military History
