Η μάχη έλαβε χώρα στην πρωσσική Σιλεσία, με τον ορμητικό Πρώσσο στρατάρχη «Εμπρός» φον Μπλούχερ (Gebhard Leberecht “Vorwärts” von Blücher) να οδηγεί τα στρατεύματά του κατά της γαλλικής στρατιάς του στρατάρχη Ζακ Μακντόναλντ. Βρισκόμαστε ένα έτος μετά την καταστρεπτική για τα γαλλικά όπλα εκστρατεία στη Ρωσία, ενώ ο Ναπολέων προσπαθεί να συγκρατήσει την «γαλλική» Ευρώπη ενωμένη.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως ο πρωσσικός στρατός ήταν σκιά του παλιού εαυτού του. Ο επαγγελματικός πυρήνας του που σφυρηλατήθηκε από τον Φρειδερίκο τον Μεγάλο είχε παραμεληθεί και η πτώση του επιπέδου του τον εξέθεσε σε συντριπτικές ήττες στα χέρια του Ναπολέοντα, οδηγώντας στη διάλυσή του. Ο νέος πυρήνας στελεχωνόταν από κληρωτούς εθνοφύλακες, κατά ειρωνεία της τύχης σε πλήρη αντιγραφή του γαλλικού δημοκρατικού προτύπου επιστράτευσης. Ως αποτέλεσμα, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος αλλά το επίπεδο εκπαίδευσης και ικανότητας δεν ήταν ικανοποιητικό. Σε χαμηλό όμως επίπεδο κινείτο και ο γαλλικός στρατός που μετά τη Ρωσία είχε χάσει τα καλύτερα και πιο έμπειρα στελέχη του. Οι νέοι στρατιώτες ήταν ανεκπαίδευτοι, αφού οι πιεστικές ανάγκες τους ήθελαν να πραγματοποιούν την εκπαίδευσή τους κατά την πορεία προς το μέτωπο!
Ο Ναπολέων αντιμετώπιζε μια σειρά πέντε διαφορετικών συμμαχικών στρατιών, καθεμία ισχυρότερη από τον κατακερματισμένο στρατό του, που κινούντο σε διαφορετικές πορείες συγκλίνοντας αργά προς το Παρίσι. Σε μια αριστοτεχνική εκστρατεία, ο Ναπολέων μετακινείτο μεταξύ των διαφορετικών Σωμάτων και Στρατιών του, προσδίδοντας με την παρουσία και το επιτελείο του αλλά κυρίως τους βετεράνους της Παλαιάς Φρουράς του, την κρίσιμη μάζα να αντιμετωπίσουν κάθε συμμαχική στρατιά χωριστά, προτού ενωθούν σε έναν τεράστιο και ακαταμάχητο σχηματισμό. Οι σύμμαχοι διοικητές από την άλλη ακολουθούσαν τη στρατηγική να αποσύρονται κάθε φορά που οι Γάλλοι κινούντο επιθετικά με κεφαλή τον Ναπολέοντα, δίνοντας προτεραιότητα στις άλλες στρατιές να εναντίον των υφισταμένων του.
Η συνέχεια στο Military History
