Ο βρετανικός στόλος υπό τις διαταγές του ναυάρχου Σερ Χάϋντ Πάρκερ (Sir Hyde Parker) και του υποναυάρχου λόρδου Ορατίου Νέλσωνα (Horatio Nelson), επιτίθεται και καταναυμαχεί τον ενωμένο Δανονορβηγικό στόλο, που βρίσκεται αγκυροβολημένος έξω από την Κοπεγχάγη.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο πολεμικός ανταγωνισμός μεταξύ της επαναστατικής Γαλλίας και της Βρετανίας, κυρίως, είχε κορυφωθεί. Στις αρχές του 1801, όμως το ενδιαφέρον της Βρετανίας είχε στραφεί προς τη Δανία και τη Σουηδία, που απρόθυμες να απορροφηθούν σε έναν Γαλλοβρετανικό πόλεμο είχαν διακηρύξει από το προηγούμενο έτος την ουδετερότητά τους.
Οι λόγοι ήταν ξεκάθαρα οικονομικοί. Διαθέτοντας έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς στόλους στον κόσμο, Δανοί και Σουηδοί είχαν μεγάλες απώλειες κερδών από την πολεμική δράση του γαλλικού και κυρίως του βρετανικού ναυτικού. Τα πολεμικά πλοία της τελευταίας σταματούσαν τα εμπορικά ξένων κρατών που έπλεαν προς την Ευρώπη και αφού επιβιβάζονταν και διενεργούσαν ελέγχους, κατείσχαν τα φορτία τους (ή και τα βύθιζαν), αν έκριναν πως το πλοίο είχε προορισμό γαλλικά λιμάνια. Σύντομα, είχε οργανωθεί η λεγόμενη «Λίγκα των Ενόπλων Ουδετέρων», με μέλη τις Ρωσία, Πρωσσία, Δανία και Σουηδία η οποία επιχειρούσε να διασφαλίσει το ελεύθερο εμπόριο με τη Γαλλία.
Η τάση αυτή ανησύχησε ιδιαίτερα τη Βρετανία, που φοβόταν ότι σύντομα θα βρισκόταν μόνη της απέναντι στην ισχύ της Γαλλίας. Ακόμη υπήρχε φόβος, πως η ευρωπαϊκή ουδετερότητα στη θάλασσα θα σχημάτιζε και ένα ενιαίο στόλο Ρώσων, Δανών και Σουηδών που οι Βρετανοί δύσκολα θα αναχαίτιζαν, πόσο μάλλον αν συμμαχούσαν και με τη Γαλλία.
Έτσι το βρετανικό Ναυαρχείο συγκρότησε μια ισχυρή μοίρα από 12 πλοία της γραμμής, 5 φρεγάτες, 6 σλέπια και 5 ακόμα πλοία βομβαρδισμού για να εξουδετερώσει την εν δυνάμει απειλή. Ο διοικητής της ναύαρχος Πάρκερ κατέστρωσε μια στρατηγική αποκλεισμού του στόλου των ουδέτερων κρατών μέσα στη Βαλτική. Ωστόσο, ο υποδιοικητής του, υποναύαρχος Νέλσων διαφώνησε, προκρίνοντας μια πιο άμεση και επιθετική τακτική. Και πρότεινε να καταφέρουν ένα αιφνιδιαστικό χτύπημα, αποφεύγοντας πολύμηνες περιπολίες και κακουχίες. Ο ίδιος πίστευε πως καταστρέφοντας τον στόλο των πιο ενεργών μελών της συμμαχίας (Δανών και Νορβηγών) θα έκανε τα άλλα κράτη να απόσχουν από κάθε σκέψη σύμπραξης με τους Γάλλους.
Η συνέχεια στο Military History
