Ο πορτογαλικός στόλος κατανικά τον ηνωμένο στόλο του Μαμελουκικού σουλτανάτου της Αιγύπτου, του σουλτανάτου της Γκουγιαράτ, του βασιλείου της Καλικούτας, που υποστηρίζονταν από τους Οθωμανούς, τους Ενετούς και τη δημοκρατία της Ραγκούσας. Είναι ο λεγόμενος “πόλεμος του πιπεριού” που έφερε τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ναυτικές δυνάμεις αντιμέτωπες στα πέρατα του κόσμου για τον έλεγχο του εμπορίου ενός μπαχαρικού.
Πώς έγινε αυτό; Στα μέσα του 15ου αιώνα, το πιο πολύτιμο αγαθό μεταξύ των γνωστών κόσμων ήταν τα μπαχαρικά. Με τα θαλάσσια ταξίδια να έχουν κυριαρχήσει, η συντήρηση των κρεάτων και ο εμπλουτισμός τους με μπαχαρικά της Ανατολής είχαν κάνει τα τελευταία το πιο ακριβό και περιζήτητο εμπόρευμα. Μεταξύ των Ινδιών, των Αράβων και Τούρκων μεταπωλητών, των Ενετών και Γενοβέζων εμπόρων και τελικά των διακινητών στα ευρωπαίκά τραπέζια, το κόστος μιας πρέζας πιπεριού αυξανόταν με γεωμετρική πρόοδο κάνοντας το πιο ακριβό κι από χρυσάφι. Χαρακτηριστικά, ένα πουγγί πιπέρι που πωλείτο στην Καλικούτα (Calicut, σημερινή Kozhikode) έναντι 4,64 δουκάτων έφτανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου -πρωτεύουσα τότε της αγοράς μπαχαρικών- να πουλιέται 25 δουκάτα. Στη συνέχεια οι Βενετσιάνοι έμποροι το έφερναν στην Ευρώπη για 56 δουκάτα και τελικά έφτανε στην Πορτογαλία στα 80 δουκάτα.
Η συνέχεια στο Military History
