Ο Οθωμανός σουλτάνος Μεχμέτ ο 2ος ξεκινά την έσχατη έφοδο κατά των Θεοδοσιανών Τειχών της βασιλίδας των πόλεων. Μετά από πολιορκία 53 ημερών, τα υπερχιλιετή τείχη, μισοκατεστραμμένα από τον βομβαρδισμό των νέων πυροβόλων και πολιορκητικών μηχανών, με ελάχιστους και εξαντλημένους υπερασπιστές, πλημμυρίζουν με τουρκικά σαρίκια. «Η Πόλις εάλω».
To 1453 η Κωνσταντινούπολη ήταν σκιά του παλιού εαυτού της. Όλα τα εδάφη της Μικράς Ασίας και της Νότιας Βαλκανικής είχαν πέσει στα χέρια των Τούρκων. Μόνο η Κωνσταντινούπολη και το Δεσποτάτο του Μυστρά έστεκαν ακόμα θυμίζοντας την παλιά κραταιά αυτοκρατορία.
Ο βυζαντινός στρατός είχε απομειωθεί αντίστοιχα, η αριστοκρατία είχε εκπέσει και οι δεσπότες πλήρωναν τα χρέη τους με εδάφη και προπύργια στο Αιγαίο και την Πελοπόννησο πλειστηριάζοντάς τα στους Ενετούς ή τους Γενοβέζους. Το εμπόριο είχε παραλύσει. Ο στόλος είχε διαλυθεί χρόνια πριν και η ναυτική ισχύς είχε εκχωρηθεί στους ξένους «για οικονομία», ενώ η αριστοκρατία και ο κλήρος ήταν βυθισμένοι στις ίντριγκες, την απελπισία και τη διαπλοκή.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο 11ος των Παλαιολόγων, είχε στεφθεί στο Μυστρά μόλις δύο χρόνια πριν (αλλά όχι στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης όπως οι «νόμιμοι» προκάτοχοί του, γεγονός που έκανε κάποιους να λένε με κακεντρέχεια ότι ήταν σφετεριστής και ψευδο-αυτοκράτορας).
Αφού έκανε πολλές αλλά άκαρπες προσπάθειες να συγκεντρώσει συμμάχους από βαλκανικούς ηγεμόνες, βασιλείς του Καυκάσου, Φράγκους, τον Πάπα και τις Ιταλικές Δημοκρατίες τάσσοντας τα πάντα (γάμο, γη, προνόμια, ένωση Εκκλησιών, μεταστροφή του στο καθολικό δόγμα), κατόρθωσε να συγκεντρώσει 7-8 χιλιάδες πολεμιστές, πολλούς από αυτούς μισθοφόρους και να πλεύσει στην πόλη των μόλις 50.000 κατοίκων.
Η συνέχεια στο Military History
