Το επόμενο εξελικτικό βήμα στα μέτωπα της Ουκρανίας, σε ότι αφορά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη έχει ήδη φθάσει. Και είναι εκείνα με κινητήρα τζετ, σε εκδοχή περιφερόμενων πυρομαχικών.
Ένα νέο ουκρανικό μοντέλο (χωρίς ακόμη κωδικό) που εμφανίστηκε και πολύ πρόσφατα, καθώς κυκλοφόρησαν φωτογραφίες ενός που είχε πέσει χωρίς να εκραγεί, φανερώνει μια φόρμα με πτέρυγες δέλτα, ουραίο με ψηλό κάθετο πτερύγιο, και κινητήρα που είναι ο γερμανικής προέλευσης JetCat P-400 Pro, ο οποίος χρησιμοποιείται σε μεγάλα τηλεχειριζόμενα μοντέλα, αλλά και για μικρούς εναέριους στόχους ή παρόμοιες κατασκευές. Ζυγίζει 4 κιλά και έχει ώση κάπου στα 400 Νιούτον, ενώ η τιμή λιανικής του είναι στις 10.000 ευρώ.
Η εκρηκτική κεφαλή του ουκρανικού, έχει βάρος 20 κιλά έχει μέσα και σφαιρίδια, για πρόκληση μεγαλύτερης ζημιάς σε μεγάλη έκταση. Ενώ η όλη κατασκευή -με πολλά υλικά εμπορίου- δείχνει ένα υπό εξέλιξη μοντέλο, βιοτεχνικής παραγωγής.
Πάλι ουκρανικό είναι ένα άλλο μοντέλο, το οποίο αναφέρεται ως UJ-25 Skyline, κατασκευής της εταιρείας Ukrjet. Αυτό, με εμπροσθοκλινείς πτέρυγες έχει χρησιμοποιηθεί ήδη στον πόλεμο, σε επιθέσεις εντός Ρωσικού εδάφους. Είναι εξέλιξη του UJ-23 Topaz, που προβάλλεται ως “ιπτάμενος στόχος” με εμβέλεια ώς 400 χιλιόμετρα, μεγίστη ταχύτητα 800 χιλιόμετρα την ώρα, και ωφέλιμο φορτίο 10 κιλά. Οπότε το UJ-25 υποθέτουμε πως θα έχει παρεμφερείς επιδόσεις.
Η ρωσο-ιρανική τεχνογνωσία
Από ρωσικής πλευράς τώρα, έχουμε εδώ και κάποιο διάστημα εμφάνιση στο μέτωπο του ιρανικού Shahed-238, το οποίο επίσης έχει κινητήρα τζετ, με φόρμα όμως που δείχνει πως αποτελεί βελτίωση του ελικοφόρου Shahed-136, που αξιοποιείται για επίθεση σε ουκρανικές υποδομές αρκετούς μήνες.
Το ιρανικό μοντέλο είναι σε φόρμα ιπτάμενης πτέρυγας, και από συντρίμμια ενός που βρέθηκε εντός Ουκρανίας, διαπιστώθηκε πως ο κινητήρας του είναι επίσης ένα εμπορικό μοντέλο, αυτή τη φορά όμως από την Τσεχία και την εταιρεία PBS Velka Bites! Συγκεκριμένα του TJ150, βάρους 17 κιλών και ώσης 1.500 Νιούτον. Η εταιρεία πάντως δήλωσε πως δεν κάνει εξαγωγές σε Ρωσία, στηρίζει την Ουκρανία και τηρεί τις κυρώσεις κατά της Μόσχας, αλλά έχει κάνει εξαγωγές στο Καζακστάν και “πως ήλεγξε πως αυτές δεν έχουν γίνει επανεξαγωγή”. Οπότε δεν είναι απίθανο μέσω “τριγωνικής” συναλλαγής τελικά αυτοί οι κινητήρες να έφθασαν σε Ιράν ή Ρωσία για την συναρμολόγηση των Shahed.
Στο Shahed-238 πάντως βρέθηκαν πολλά ακόμη δυτικά εξαρτήματα όπως δέκτες GPS, τσιπ και μικροελεγκτές, οπότε και εδώ έχουμε μια “εμπορική” συναρμολόγηση από εξαρτήματα από… παντού, τα οποία είναι διπλής χρήσης, δηλαδή έχουν και αμυντικές εφαρμογές αλλά όχι αποκλειστικά.
Έτσι και στις δύο περιπτώσεις, Ρωσίας και Ουκρανίας, έχουμε αξιοπρεπείς μεν κατασκευές, αλλά όσο το δυνατόν φθηνές, χωρίς να τηρούνται στρατιωτικές προδιαγραφές και απαιτήσεις. Το οποίο όμως για τη φύση των περιφερόμενων πυρομαχικών, δηλαδή μη επανδρωμένων “μίας χρήσης” φαντάζει πολύ λογικό. Η μεγαλύτερη ταχύτητα πάντως που προσφέρουν οι μικροί αυτοί κινητήρες τζετ, είναι κρίσιμη παράμετρος καθώς τους επιτρέπει ταχύτητες που προσεγγίζουν τα 400-500 χιλιόμετρα/ώρα, άρα δυσκολεύει την στοχοποίηση και την κατάρριψη τους, ενώ μειώνει και τον χρόνο προειδοποιήσης του αμυνόμενου.
Ξανατονίζουμε το προφανές: Τέτοια θανάσιμα αεροχήματα παράγονται ταχύτατα, από εξαρτήματα του εμπορίου, από υλικά προσιτά σε όλους (π.χ. οι άτρακτοι από fiberglass δεν είναι τίποτα το καινούργιο), με χρήση μάλιστα τεχνολογιών από τον χώρο των τηλεχειριζόμενων ραδιομοντέλων (π.χ. οι μηχανισμοί ελέγχου των πτερυγίων, οι αντλίες καυσίμων), οπότε μπορούν να κατασκευαστούν από τον οποιονδήποτε διεθνώς και χωρίς μεγάλη τεχνογνωσία. Άρα και η Ελλάδα μπορεί να “εντρυφήσει στο άθλημα”, αν βέβαια ξεπεραστούν οι γνωστές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
