Σε ένα απόσπασμα βίντεο ο αμερικανικός στρατός εμφάνισε ένα εκτοξευτή πυραύλων 12 μέτρων με σωλήνες εκτόξευσης νέου τύπου υπερ-υπερηχητικών (hypersonic) πυραύλων.
Χρησιμοποιώντας εικονική πραγματικότητα, στρατιώτες από το Fort Sill στην Οκλαχόμα μπόρεσαν να “δουν” πως θα μοιάζει το πρωτότυπο του νέου εκτοξευτή του Υπερ-Υπερηχητικού Πυραύλου Μακράς Ακτίνας (Long Range Hypersonic Weapon – LRHW), να “περπατήσουν” γύρω του, να το “αγγίξουν” και να πάρουν μια ιδέα των δυνατοτήτων του.
Αν και τα υπερ-υπερηχητικά όπλα θεωρούνται συστήματα φουτουριστικά και περίπλοκης τεχνολογίας, τα στοιχεία που συνελέγησαν από την έρευνα επικεντρώνονταν περισσότερο σε χαμηλής τεχνολογίας στοιχεία που όμως είναι σημαντικά από την εμπειρία των πεδίων των μαχών, όπως η θέση και πρόσβαση στη γενήτρια του συστήματος, πρόσθετος εξοπλισμός που δεν είναι απαραίτητος σε κάθε αποστολή και δύναται να αφαιρεθεί για να εξοικονομηθεί βάρος, η θέση και διαδρομή της εξάτμισης και η τοποθέτηση προφυλακτικών ποδιών.
Οι γνώμες και τα σχόλια των στρατιωτών θα βοηθήσουν πολύ όχι μόνο στη σωστή οργάνωση και σχεδιασμό του πρωτοτύπου αλλά και στη διόρθωση των νηπιακών του προβλημάτων μόλις κατασκευαστεί. Το σύστημα ως έχει αποτελείται από ένα όχημα φορέα, ανυψωτικό, εκτοξευτή (Transporter Erector Launcher – TEL) κι ένα κέντρο επιχειρήσεων πυροβολαρχίας (Battery Operations Center – BOC). Και τα δύο οχήματα-φορείς θα παρθούν από οχήματα που ήδη υπηρετούν με τις ΕΔ των ΗΠΑ και θα τροποποιηθούν κατάλληλα. Το Γραφείο Ικανοτήτων και Τεχνολογιών του Στρατού (RCCTO) που είναι αρμόδιο για την ανάπτυξη του συστήματος πρέπει να παρουσιάσει το πρωτότυπο του LRHW όχι αργότερα από το 2023.
Το LRHW θα εισαγάγει έναν πύραυλο νέου τύπου, εξαιρετικής ταχύτητας, μεγάλης ευκινησίας και πολύ μεγάλου βεληνεκούς που θα εκτοξεύονται από χερσαίες πλατφόρμες. Το στενό χρονοδιάγραμμα παραδόσεων αφήνει πολύ λίγο χρόνο στις νέες τεχνολογίες να ωριμάσουν και να δοκιμαστούν. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαρκής επαφή του προσωπικού με το σύστημα και τις ικανότητές του μέσω της εικονικής πραγματικότητος θα σώσει πολύτιμα μαθήματα και διορθωτικά σημεία επιτρέποντας στην ομάδα ανάπτυξης να ολοκληρώσει ταχύτερα τις διαδικασίες.
Πηγή: Defence-blog.com
Εντυπωσιακά, όμορφα, πολύ γρήγορα,ικανά για πολλά ρεκόρ, αλλά παντελώς άχρηστα για οποιαδήποτε σχεδόν πολεμική χρήση τα αγαπητά Starfighter. Ευτύχησαν να πρωταγωνιστήσουν στο “the right stuff” και έτσι δημιούργησαν το δικό τους θρύλο, ειδικά στους μη έχοντες και μεγάλη σχέση με τον χώρο της ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ αεροπορίας.
Ενδιαφέρον ότι τα -C (πραγματικά sportscars σε σχέση με τα δικά μας -G, πολύ ελαφρότερη δομή, όχι ραντάρ ελέγχου πυρός πολλαπλών διαμορφώσεων αλλά ένα απλό ραδιοαποστασιόμετρο, όχι αδρανειακό σύστημα πλοήγησης), όποτε θεάθηκαν στο Βιετνάμ με ΑΙΜ-9, τα έφεραν στα ακροπτερύγια, με δεξαμενές υποπτερυγίως. Οι φορείς ατράκτου για ΑΙΜ-9 που βλέπουμε συχνά σε ελληνικά, ταϊβανέζικα, ολλανδικά και νορβηγικά απουσίαζαν τελείως.
Το -C ξεχωρίζει από τα δικά μας -G λόγω του κάθετου ουραίου σταθερού μειωμένης χορδής (δεν προεξέχει τόσο πολύ πίσω απο την εξαγωγή του κινητήρα) και κάποιων στοιχείων του RWR κάτω από το ρύγχος.
Και βέβαια το βιετναμικό κάμο που φθάνει ως το ρύγχος με την ακανόνιστη διαχωριστική γραμμή το κάνει να “μυρίζει μπαρούτι” … στην Ταϊλάνδη, το εφφέ της άφιξής των ήταν, κατά τις αφηγήσεις, φοβερό: Η τρομερή 479th TFW, “παγκόσμια πυροσβεστική” των ΗΠΑ, με τη φήμη εκπαίδευσης σε ACM (μη προβλεπόμενο τότε στην USAF), με θρύλους σαν την “ψυχή” της Μαφίας των Μαχητικών Σμήναρχο Everest Riccioni και τις περίφημες “double attack” τακτικές του στην αερομαχία (προσομοίωση της κίνησης της βελόνης της ραπτομηχανής, μάχη μόνο στο κατακόρυφο πλάνο) για μεγιστοποίηση των προτερημάτων και ελαχιστοποίηση των ελαττωμάτων του “αστρομαχητή” να έχουν περάσει από τις τάξεις της, με τα διαβόητα κλιπς στις φτέρνες για συγκράτηση των ποδών στο εκτινασσόμενο (πολλοί εγκατέλειψαν χωρίς τα πόδια τους πριν από αυτό …) να κροταλίζουν προκλητικά στις πίστες σαν σπηρούνια του ιππικού, ψάρωσε όλη η βάση … Όχι για πολύ βέβαια … Άδικη θυσία κορυφαίων αεροπόρων για να ρίξουν μια – δυο Μ117 σε έναν πιθανό στρατωνισμό βορειοβιετναμέζων κάπου στο Λάος ….
Η πρώτη και η τελευταία φωτό αδημοσίευτες ως τώρα, οι άλλες κλασσικές αλλά υπέροχες! Μπράβο!
Φοβερό άρθρο για τον αγαπημενο μας Αστρομαχητή, και τα σχόλια του Νικόλα πάντα το κάνουν φοβερότερο.
Πρόκληση για τους πιλότους αλλά ακόμη μεγαλύτερη για τα επιτελεία που έπρεπε να “εφεύρουν” τη σωστή χρήση τους πέραν των 3 που αναφέρει ο Νικόλαος.
Προσωπικά αναρωτιέμαι τι έκαναν στην Κύπρο το ’74 όπου τουλάχιστον ένα – το 64-17783 της 191 Filo – κατερρίφθη κατά τη βύθιση του Kocatepe. Τα F-104 της 191 Filo οπωσδήποτε “επέτυχαν” την εν λόγω βύθιση καθώς και την πρόκληση πολύ σοβαρών ζημιών στa Adatepe και Mareşal Fevzi Çakmak. Δεν ξέρω όμως αν έγινε γνωστή ποτέ αποτίμηση της δράσης τους στις επιχειρήσεις υποστήριξης της εισβολής και δη συγκριτικά προς τα Super Sabre.
Το αεροπλάνο που έκανε την αεροπορία φτωχότερη. Aυτό το πράγμα προσέγγιζε κανονικά λόγω σχήματος και μεγέθους πτέρυγας με 240 κόμβους τη στιγμή που ένα F 86 με 130 κόμβους και ένα F100 με 165. Για να πέσει όμως η ταχύτητα προσέγγισης στους 165 κόμβους χρησιμοποιούσε πίεση αέρα από τον κινητήρα και τον διοχέτευε στις πτέρυγες για να παράγει άντωση! Αν όμως στην προσέγγιση είχες την παραμικρή απώλεια ισχύος η πιο συχνά έκανες μεγάλες αυξομειώσεις ισχύος η ερχόσουν με λίγο μεγαλύτερη κλίση (λόγω άγχους ή έλλειψης εκπαίδευσης) το αεροπλάνο έπεφτε σε απώλεια και με δεδομένη την πάρα πολύ μικρή πτέρυγα που δέν μπορούσε να το κρατήσει η απώλεια γινόταν περιδίνηση σε χαμηλό ύψος! Το προς τα κάτω εκτινασσόμενο κάθισμα δεν θέλω να το σχολιάσω. ΥΓ. Στις απώλειες χειριστών να προσθέσουμε και τον μεγαλύτερο άσσο όλων των εποχών Erich Hartmann o οποίος εξαναγκάστηκε σε παραιτηση-αποστρατεία από το κατεστημένο της Δυτ Γερμανίας όταν το χαρακτήρισε έκτρωμα. Κατεστημένο που όπως αποδείχθηκε έιχε δωροδοκηθεί…..
Ακολουθώ συστηματικά τα άρθρα για τους ύμνους της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στο Βιετνάμ. Είναι λογικό που κέρδισαν και μάλιστα τόσο εύκολα.
Ωπ, μισό, μα έχασαν μου λέει ο γείτονας από απέναντι που διαβάζει ιστορία από σοβαρά βιβλία και είναι πάντα έγκυρος. Τώρα μάλιστα με την καραντίνα το έχει παρακάνει στο διάβασμα και έχει γίνει εξπέρ.
Προφανώς μου λέει φωνάζοντας λίγο από το απέναντι μπαλκόνι, για κάθε επικό κατόρθωμα των αμερικάνων, οι βιετναμέζοι έχουν να επιδείξουν αρκετά περισσότερα δικά τους. Κάπως έτσι ο Δαβίδ κέρδισε τον Γολιάθ μου λέει, αλλιώς δεν εξηγείται. Απλά η ιστορία του Δαβίδ δε μπήκε σε καμιά διαθήκη και σε κανένα μέσο ενημέρωσης στον δυτικό κόσμο.
Την μοιράζονται περήφανα σε οικογενειακές ιστορίες στην πατρίδα τους. Τι τους νοιάζει στην τελική τι λένε οι ηττημένοι…