Η Αχίλλειος Πτέρνα της Τουρκίας, η λύση για την Ελλάδα.

Οι προκλήσεις της Τουρκίας έχουν αρχίσει από την δεκαετία του 80. Αρχικά ήταν από χαμηλής έντασης και όσο περνά ο χρόνος εντείνονται τόσο στο μέγεθος τους όσο και στην ποιότητα τους. Η Τουρκία βασίζεται στην στρατιωτική της ισχύ όχι μόνο για να αμφισβητήσει τα σύνορα μας, αλλά και για να επιβληθεί, τις περισσότερες φορές αγνοώντας το διεθνές δίκαιο. Το ερώτημα βεβαίως είναι πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση.
Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε πρέπει να εξετάσουμε την κατάσταση και να βρούμε για ποιον λόγο η Τουρκία προβαίνει σε αυτές τις ενέργειες. Η άμεσες απαντήσεις λοιπόν είναι δύο. Πρώτον για εσωτερική κατανάλωση και δεύτερον για να αμφισβητήσει τα Ελληνικά σύνορα ώστε να οδηγήσει σε αναθεώρηση τους. Οι αμφισβητήσεις και οι αξιώσεις του Τούρκικου κράτους φτάνουν μέχρι και την Κρήτη. Για να μπορέσουμε να δώσουμε λύση στο ερώτημα πως θα απαντήσουμε στις Τουρκικές προκλήσεις πρέπει να δούμε καταρχάς την κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Η Τουρκία του Ερντογάν λοιπόν είναι απελπισμένη για επιτυχίες. Οι ενέργειες της στην Συρία συντέλεσαν στην δημιουργία και στην συντήρηση ενός  μακροχρόνιου πολέμου. Οι σχέσεις με τι ΗΠΑ έχουν φτάσει στο ναδίρ, με μονό φωτεινό σημείο την καλή σχέση του προέδρου Ερντογάν με τον πρόεδρο Τραμπ. Αυτό μάλιστα το τελευταίο το έχουν χρησιμοποιήσει οι Τούρκοι ώστε να μην υπάρχει πλήρης ρήξη και να διατηρηθούν κάποιες ισορροπίες. Στην Λιβύη τίποτα δεν είναι σίγουρο και η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί οποιαδήποτε στιγμη. Η πολιορκία του Έβρου τελείωσε πρακτικά με Ελληνική νίκη. Οι σχέσεις με την Αίγυπτο έχουν εκμηδενιστεί, ενώ με το Ισραήλ είναι απολύτως εχθρικές. Μια άλλη διάσταση της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής είναι να παραστήσουν τους προστάτες των απανταχού μουσουλμάνων.
Ο νέος σύμμαχος της Τουρκιάς είναι η Ρωσία. Μια Ρωσία που είναι απολύτως εχθρική με την δύση και το ΝΑΤΟ, ενώ ο κυρίως λόγος για τον οποίο προσεταιρίστηκε την Τουρκία είναι για να προκαλέσει ρήγμα στην συμμαχία.
Για να πετύχει τους σκοπούς της η Τουρκία χρησιμοποιεί την στρατιωτική της δύναμη, έχοντας επενδύσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμούς και στην αμυντική της βιομηχανία. Βεβαίως η Τουρκία έχει πετύχει να εξάγει αμυντικό υλικό. Όμως οι εξαγωγές που πέτυχε είναι πολύ μικρές σε σχέση με το μέγεθος της επένδυσης. Από την άλλη τα πιο έμπειρα μέλη των ενόπλων δυνάμεων της χώρας βρίσκονται στην φυλακή,  κατηγορούμενοι, ή έχουν αποστρατευτεί.
Η οικονομία της Τουρκίας έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Τα αποθέματα σε συνάλλαγμα στερεύουν. Τεράστια ποσά έχουν δεσμευτεί στους εξοπλισμούς. Η Τουρκική λίρα έχει  υποτιμηθεί αρκετές φορές μέχρι σήμερα. Η εμπιστοσύνη των αγορών προς τον Ερντογάν είναι ανύπαρκτη. Ο τρόπος με τον οποίο η Τουρκική κυβέρνηση χειρίστηκε την πανδημία του κορωνοϊού θα πλήξει τον τουρισμό σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μπροστά μας έρχεται μια τεράστια οικονομική κρίση ίσως μεγαλύτερη από αυτή του 2008 που θα πλήξει όλες τις οικονομίες. Σε όλα αυτά η μόνη στήριξη που μπορεί να έχει η Τουρκία είναι από το ΔΝΤ. Το ίδιο ΔΝΤ που ο Ερντογάν υπερηφανευόταν ότι είχε διώξει με τις κλωτσιές. Σε όλα τα προηγούμενα χρόνια αρκετές πολυεθνικές έκλεισαν τα εργοστάσια τους στην Τουρκία, στερώντας από την χώρα μια πολύτιμη πηγή εσόδων και θέσεων εργασίας.
Σε πολίτικο επίπεδο η χώρα έχει αρχίσει χάσει πλήρως τον κοσμικό χαρακτήρα της. Το προεδρικό σύστημα που εισήγαγε ο Ερντογάν είναι μονάχα στο όνομα δημοκρατικό. Στην ουσία πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό σύστημα που συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του προέδρου, χωρίς να του επιβάλλει κανένα περιορισμό.
Με λίγα λόγια η Τουρκία θυμίζει έντονα σε κάποια σημεία την Σοβιετική Ένωση πριν την κατάρρευσή της.
Από την άλλη η Ελλάδα μόλις πρόσφατα βγήκε από τα μνημόνια έχοντας αναδιαμορφώσει την οικονομίας μας. Αντιμετωπίσαμε την κρίση του κορωνοϊου με τρόπο που προκάλεσε τον θαυμασμό και την μνεία όλων και όλα δείχνουν πως μπορέσαμε ως ένα βαθμό και διασώσαμε την Τουριστική περίοδο, με την πατρίδα μας να ανακηρύσσεται ο νούμερο ένα προορισμός για της Ευρωπαϊκές χώρες. Η σημερινή κυβέρνηση απολαμβάνει αποδοχής και εμπιστοσύνης από τον Ελληνικό λαό, αλλά και από τους εταίρους μας, συμπεριλαμβανομένων και των πιο αυστηρών από αυτούς, και αυτό λόγω της αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών. Οι ένοπλες δυνάμεις μας συνεχίζουν να είναι ισχυρές, στελεχωμένες από ικανούς και έμπειρους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς.
Από εξοπλιστικής άποψης η Ελλάδα αποσκοπεί στην αποτροπή. Στο να έχει αρκετό εξοπλισμό ώστε να μην γίνεται στόχος από την Τουρκία, αν και κάτι τέτοιο, λόγω μνημονίου, αλλά και όγκου των Τούρκικων εξοπλισμών έχει αρχίσει και γίνεται πολύ δύσκολο. Από την άλλη δε, είμαστε μια από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ που όντως συμμετάσχουν ενεργά στην συμμαχία.
Η χώρα μας λοιπόν θυμίζει έντονα την δυτική Ευρώπη πριν την κατάρρευση του συμφώνου της Βαρσοβίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Και αυτές οι ομοιότητες δηλαδή, της Τουρκίας με την Σ.Ένωση και της Ελλάδας με την Δ.Ευρώπη δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσουμε την Τουρκία.
Η κατάρρευση της Σ.Ένωσης ήταν εσωτερική και οικονομική. Υπήρξαν εξωτερικές πιέσεις βεβαίως αλλά αυτές υποβοήθησαν τις σοβαρές εσωτερικές οικονομικές δυσλειτουργίες. Μείωσαν την ανοχή των Σοβιετικών απέναντι στον ολοκληρωτισμό του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Ούτε η Γκλάσνοστ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την απαίτηση για εκσυγχρονισμό.
Ο δρόμος για την Ελλάδα λοιπόν είναι ανάλογος και είναι ξεκάθαρος. Δεν χρειάζεται να πετύχουμε νίκες στις προκλήσεις της Τουρκίας αλλά ούτε και να ηττηθούμε. Αν εντείνουμε τις αντιπαραθέσεις το μόνο που θα κάνουμε είναι να κάνουμε την Τουρκία κυρίαρχο του παιχνιδιού στην Ανατολική Μεσόγειο. Κάθε αντιπαράθεση που εντείνεται κάνει τον Ερντογάν πιο ισχυρό μέσα στην χώρα. Κάθε αντιπαράθεση που φέρνει αμφισβήτηση στο status quo της περιοχής βγάζει την Τουρκία νικητή, αφού πετυχαίνει να αμφισβητήσει  αυτό που θεωρούνταν αδιαμφισβήτητο. Οι προτάσεις να πάμε στην Χάγη εμπεριέχουν μεγάλο κίνδυνο να χάσουμε μέρος από αυτά που είναι δικαιωματικά δικά μας.
Η αντίδραση μας λοιπόν σε τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μην επιτρέψουμε στην Τουρκία να κερδίσει, όπως για παράδειγμα συνέβη στην πολιορκία του Έβρου. Είναι δεδομένο ότι όταν οι Τούρκοι αντιμετωπίζουν οργανωμένη αντίσταση στις προβοκάτσιες τους τότε υποχωρούν.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να υποσκάψουμε την Τουρκία οικονομικά. Ο εξοπλισμός και οι επιχειρήσεις της Τουρκίας κοστίζουν πολύ χρήμα. Χρήμα που αυτή την στιγμη δεν έχει. Πρέπει να καταφύγουμε στους εταίρους μας και να επιβάλλουμε όλοι μαζί οικονομικές κυρώσεις σε όλους τους τομείς. Όσο περισσότερες οι προκλήσεις τόσο περισσότερες οι κυρώσεις. Βεβαίως μόνη της η ΕΕ δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται και η συνεργασία των χωρών της ανατολικής Μεσογείου. Χρειάζεται και η συνεργασία των ΗΠΑ. Βεβαίως σε αυτό το τελευταίο στέκεται εμπόδιο ο πρόεδρος Τραμπ. Αλλά από τις αρχές Νοεμβρίου αυτό θα αλλάξει. Ένας νέος Αμερικανός πρόεδρος που δεν θα είναι φίλια προσκείμενος προς τον Ερντογάν θα μπορέσει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Μια ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν πρόκειται να λύσει τίποτα. Αντίθετα θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αυτό που θα πρέπει να αποσκοπούμε είναι η διατήρηση της στρατιωτικής ισορροπίας, ώστε να μην δεχτούμε επίθεση, και να χτυπήσουμε την Τουρκία στην πραγματική της Αχίλλειο πτέρνα που είναι η οικονομία, χωρις αυτο να σημαίνει πως πρέπει να “χαλαρώσουμε” την δυνατότητα στρατιωτικής αποτροπής.
Τότε θα εγκαταλειφθούν οι υπερεξοπλισμοί της, αλλά και η δυνατότητα της να χρηματοδοτεί και να δημιουργεί προβοκάτσιες. Όπως και η δυνατότητα της να παρεμβαίνει στα εσωτερικά θέματα άλλων χωρών.
Μόνη λύση λοιπόν είναι ένας οικονομικός πόλεμος εναντίον της Τουρκίας. Αυτή η λύση διαφαίνεται. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να φροντίσουμε και την άμυνα μας.