Γιατί οι Τούρκοι φοβούνται πως η Κύπρος θα αποτελέσει εφαλτήριο για εναντίον τους στρατιωτική επίθεση;

Με τον επιεικώς τρομολαγνικό τίτλο «Προσοχή! Θα χτυπήσουν την Τουρκία από την Κύπρο!» η γνωστή μας ως το κατ’ εξοχήν φερέφωνο του βαθέως κράτους του Ερντογάν στην Τουρκια Γενί Σαφάκ, μας επιφύλαξε ένα νέο άρθρο ως προς το γιατί (κατά την γνώμη τους) η Τουρκία κινδυνεύει μέσω της Κύπρου.
Αρχικά ο συντάκτης διερωτάται αν η Τουρκία που εδώ και δεκαετίες παρακολουθεί τις πολιτικές της Κύπρου, γνωρίζει ότι πρόκειται να θέσουν σε κίνδυνο τόσο την Τουρκία όσο και το μέλλον της Κύπρου χωρίς λόγο και αιτία και στην συνέχεια διαπιστώνει ότι τα επόμενα χρόνια -όπως και οι επόμενες δεκαετίες- θα διαμορφωθούν ανάλογα με την Κύπρο και τα περίχωρά της.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, δεν γίνεται εστίαση στον αύξηση των εξοπλισμών (sic) στην Κύπρο, αλλά στον πολιτιστικό αποικισμό. Για του λόγου το αληθές, υπενθυμίζει την πρόσφατη γιγαντιαία διακλαδική άσκηση των τουρκικών Ενόπλων δυνάμεων, που θεωρείται ότι έστειλε μήνυμα σε κάποιες χώρες που τις ονοματίζει συγκεκριμένα ως τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Οι χώρες αυτές κατηγορούνται ότι «συγκεντρώνουν πολεμικά πλοία στην Κύπρο και την περιοχή και προκαλούν εντάσεις στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου με τη δικαιολογία των υδρογονανθράκων κι η άσκηση θεωρείται δίνει το μήνυμα ότι η Τουρκία είναι σε εγρήγορση ενάντια στις προσπάθειές τους και θεωρείται επιπλέον ότι το μήνυμα αυτό έφτασε στους παραλήπτες του.»
Με αυτό σαν πρόλογο ο συντάκτης διατυπώνει τον ισχυρισμό ότι Η Κύπρος θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να «πολιορκηθεί» η Τουρκία με τον ίδιο τρόπο που τώρα πολιορκείται η Συρία (παραλείπει βέβαια να αναφέρει ότι στην πολιορκία αυτή συμμετέχει κι η ίδια η Τουρκία έχοντας εισβάλλει και κατέχοντας συριακό έδαφος) καθώς η Κύπρος είναι πρώτη μεγάλη αδυναμία της Τουρκίας.
Έπειτα αφήνει να εννοηθεί ότι θα υπάρξουν «περιστατικά» τα οποία θα είναι ενορχηστρωμένα προκειμένου “να μας οδηγήσουν να χάσουμε εντελώς την Κύπρο” και τονίζει ότι δεν αναπτύσσει περαιτέρω το σενάριο αυτό διότι θεωρεί πως η Τουρκία δεν είναι πλέον σε θέση να κατανοήσει ή έστω να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και το τι συμβαίνει στην Κύπρο αλλά ούτε και να το αποτρέψει, «και αυτό είναι που με τρομάζει. Σαφώς, φωνάζω: “Θα χτυπήσουν την Τουρκία από την Κύπρο”», όπως λέει χαρακτηριστικά.
Στην συνέχεια αναφέρεται στην τάση που έχει εμφανιστεί σε μερίδα Τουρκοκυπρίων να απαιτούν αποχώρηση της Τουρκίας από τα κατεχόμενα υποστηρίζοντας ότι «μια ομοσπονδιακή λύση θα κάνει την Κύπρο ασφαλή και ανεξάρτητη με την αληθινή έννοια και θα επιτρέψει την κυριαρχία της ανωτερότητας του νόμου στο νησί μας».
Ωστόσο υπογραμμίζει ότι δεν πιστεύει σε εύκολες λύσεις υποστηρίζοντας ότι «Η θεωρεία ότι το status quo είναι ασφαλές και βιώσιμο στην περιοχή μας, που περιβάλλεται από πολέμους, συγκρούσεις και τρομοκρατία, είναι μια αυταπάτη».
Το πραγματικά ενδιαφέρον (και ενδεχομένως και εντελώς νέο στην κρατικά ελεγχόμενη αρθρογραφία…) είναι η παραδοχή ότι η Τουρκία μπορεί να ελέγχει στρατιωτικά μέρος την Κύπρου αλλά δεν την ελέγχει πολιτισμικά ή μάλλον, έχει πάψει να την ελέγχει πλέον πολιτισμικά, με την βαριά έκφραση «Χάσαμε την Κύπρο».
Ο συντάκτης υποστηρίζει ότι «αν δεν υπήρχε κοινός πολιτισμός και ιστορική συνειδητοποίηση, ακόμα κι αν είχαμε πλήρη έλεγχο της Κύπρου, θα την χάσαμε αργά ή γρήγορα.» για να καταλήξει ότι «Έχουμε στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, αλλά όχι πολιτιστική.»
Την έλλειψη πολιτιστικής παρουσίας δε, την βασίζει στο γεγονός ότι τόσο οι Ελληνοκύπριοι όσο κι οι Τουρκοκύπριοι ζουν σε κοινωνίες απολύτως κοσμικές – προβάλλοντας εμμέσως πλην σαφώς μία σύγκριση με την ισλαμοκεντρική πολιτική που ευαγγελίζεται το καθεστώς Ερντογάν εδώ και δυο δεκαετίες στην Τουρκία.
Ως αντίδοτο για αυτήν την απώλεια, προτείνει την προσέγγιση εκ νέου των Τουρκοκυπρίων την «ανάπτυξη της ιστορική συνειδητοποίησης» (σ.σ. ευφημισμός για το πλύση εγκεφάλου) και την βελτίωση κι αύξηση της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας τους ώστε να ξεπερνά αυτή των Ελληνοκυπρίων.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι κάτι τέτοιο είναι πρακτικά αδύνατο, αφού ακόμα κι αν υποθετικά η κυβέρνηση Ερντογάν ήθελε πράγματι να κάνει γενναίες οικονομικές «ενέσεις» στην τουρκοκυπριακή οικονομία, αυτό θα έπρεπε να ήταν εις βάρος της ίδιας της τουρκικής οικονομίας που όμως αυτήν την στιγμή είναι κατάσταση κατάρρευσης υπό το βάρος διεθνών κι αμερικανικών πιέσεων και κυρώσεων, όχι σε κατάσταση ανάπτυξης.
Τελικά καταλήγει στο ότι αφενός μεν οι Έλληνες είναι πολιτιστικά πιο κοντά στην Κύπρο κι η Τουρκία είναι όχι απλώς μακριά αλλά απούσα, πράγμα για το οποίο υπεύθυνη είναι εν ολίγοις η ίδια η Τουρκία, κι η κατάσταση αυτή «πριμοδοτείται» από ξένες δυνάμεις. Αφετέρου δε, υποστηρίζει ότι οι ξένες (σ.σ. ιμπεριαλιστικές όπως λέει) δυνάμεις θα διαμορφώσουν τις στρατηγικές τους για τον επόμενο μισό αιώνα τουλάχιστον μέσω της Κύπρου και «…θα μας επιτεθούν από την Κύπρο.».
Το συμπέρασμά του είναι «Αν δεν θέλουμε να χάσουμε εντελώς την Κύπρο πολιτιστικά στο μέλλον – κάτι που θα οδηγήσει στην διαίρεση της Τουρκίας – Θεός φυλάξοι! – πρέπει να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα πριν είναι πολύ αργά.»