Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η προεδρία Τραμπ προωθεί πλέον την πώληση καινούργιων F-16 στην Ταϊβάν, κάτι που αναμένεται να προξενήσει νέες αντιδράσεις από την Κίνα, στην επαύριον μάλιστα της πρόσφατης συμφωνίας Πεκίνου-Ουάσιγκτον (στη συνάντηση των G-20 στην Οζάκα) για επανέναρξη διαπραγματεύσεων σχετικά με το διεθνές εμπόριο.
Να θυμίσουμε ότι η Ταϊπέι είχε επισήμως αιτηθεί 66 F-16 Block 70, νωρίτερα μέσα στο 2019, που θα έλθουν να προστεθούν στα F-16V που εκσυγχρονίζει η RoCAF από Block 25. To αίτημα όμως «πάγωσε» ή… επιεικώς μπήκε σε μια ατέρμονα διαδικασία αξιολόγησης και διμερών διαπραγματεύσεων (σχετικά με την τελική διαμόρφωση αλλά και το κόστος) οι οποίες είχαν εκληφθεί από πολλούς ως κωλυσιεργία. Φαίνεται όμως ότι φτάνουν στο τέλος τους, εάν οι πληροφορίες για προώθηση έγκρισης επαληθευτούν και η πώληση θα κινηθεί πλέον σε ρυθμούς fast track.
Η πώληση των F-16 στην Ταϊβάν προκαλεί νέες σινο-αμερικανικές τριβές
Από την άλλη κάποιοι κύκλοι στην Ουάσιγκτον αλλά και διεθνώς εκτιμούν ότι ίσως η κίνηση Τραμπ εντάσσεται στις γενικότερες πιέσεις που ο Αμερικανός πρόεδρος ασκεί στην Κίνα, κάτι που σημαίνει ότι η απόκτηση των F-16 Block 70 από την RoCAF εξαρτάται πάντα από τις εξελίξεις στις σχέσεις Πεκίνου-Ουάσιγκτον.
Σε κάθε περίπτωση η πώληση των επιπλέον F-16 στην Ταϊβάν αφήνει τη σχετική γραμμή παραγωγής ανοικτή, για το οποίο εμείς έχουμε κάθε λόγο να πανηγυρίζουμε. Ο λόγος φυσικά δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι για κάθε Viper που πωλείται η ημέτερη EAB αποκομίζει συμβόλαια παραγωγής μεγάλων συγκροτημάτων. Να υπογραμμίσουνε ότι το έργο αυτό δεν αφορά αντισταθμιστικά οφέλη αλλά εμπορική συμφωνία Lockheed Martin-ΕΑB.
Μετά το τέλος της παραγωγής των F-16IQ για το Ιράκ η γραμμή παραγωγής (συμπεριλαμβανομένης και της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας) είχε μπει σε αδράνεια ενόψει νέων παραγγελιών. Αυτό έγινε με το συμβόλαιο του 2017 για F-16V του Μπαχρέιν. Όπως είχαμε γράψει πρόσφατα οι εργασίες θα ξεκινήσουν και πάλι σύντομα για την ικανοποίηση της παραγγελίας 19 αεροσκαφών, αν και μια πώληση στην Ταϊβάν θα διατηρήσει το πρόγραμμα ενεργό μέσα στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2020.
Από την άλλη βέβαια η επανέναρξη της παραγωγής στην ΕΑΒ ξαναβάζει στο τραπέζι το μεγάλο πρόβλημα του προσωπικού που υφίσταται και την αδυναμία της εταιρίας να το επιλύσει στο πλαίσιο των υφιστάμενων περιορισμών προσλήψεων. Να θυμίσουμε ότι για αρκετά χρόνια μέσα στην τρέχουσα δεκαετία η ΕΑΒ αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει ανορθόδοξους τρόπους για την αντιμετώπιση της κατάστασης με την παροχέτευση έργου σε υποκατασκευαστές, οι οποίοι πρακτικά προσλάμβαναν και προσέφεραν το προσωπικό που δεν μπορούσε να αποκτήσει η εταιρία, στελεχώνοντας έτσι τη γραμμή παραγωγής της στο πρόγραμμα F-16 και C-130J.
