Ήδη παρήλθε ένας αιώνας από την ήττα των Οθωμανών στη Μέση Ανατολή και τον έλεγχο της λεγομένης ιερής πόλης από τους Βρετανούς που άλλαξε σθεναρά τον ρουν της σύγχρονης ιστορίας της.
H οριστική βρετανική επικράτηση επετεύχθη στις 9 Δεκεμβρίου του 1917 υπό την καθοδήγηση ενός από του πιο επιτυχημένους στρατηγούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τον Edmund Allenby, ο οποίος δύο ημέρες αργότερα εισέβαλε ως απελευθερωτής στην Ιερουσαλήμ συνοδευόμενος και από το Lawrence της Αραβίας. Ο Βρετανός πρωθυπουργός David Lloyd George έβλεπε την κατάκτηση της ιερής πόλης ως δώρο προς τους ήδη εξουθενωμένους από τον πόλεμο συμπατριώτες του. Μετά την επιτυχή έκβαση, ξεκίνησαν εκτενείς εορταστικές εκδηλώσεις, κυρίως από όσους αντιμετώπιζαν το συμβάν ως δεδηλωμένη δέσμευση της Βρετανίας για τη σύσταση μιας νέας εβραϊκής πατρίδας στην Μέση Ανατολή. Προϋπόθεση αυτού, ήταν η επικράτηση έναντι των Οθωμανών, όπου χρειάστηκε, για να επιτευχθεί, η πλήρης αλλαγή της βρετανικής γραμμής στήριξης του σουλτάνου ως αντίβαρο της ρωσικής εδαφικής επέκτασης.
Η φίλια στάση της αυτοκρατορκής Γερμανίας προς το σουλτάνο Μεχμέτ Ε’ κατά το τέλος του 19ου αι. απέβλεπε στην άσκηση ουσιώδους επιρροής της στη Μέση Ανατολή, η οποία είχε τότε υποχρεώσει τους Βρετανούς να αλλάξουν τη ναυτική πολιτική τους σχετικά με το ονομαζόμενο «Ανατολικό ζήτημα». Η δημόσια όψη του έφιππου Γερμανού κάιζερ Wilhelm II να παρελαύνει αγέρωχος στην Ιερουσαλήμ το 1898 δεν άφηνε στους Βρετανούς καμία αμφιβολία για τις αποφασιστικές μιλιταριστικές βλέψεις του. Καθόσον οι Γερμανοί, έως το 1914, συμπορεύονταν με τους Οθωμανούς, οι Βρετανοί καλούνταν να επιτύχουν μια διπλή νίκη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η οθωμανική επικυριαρχία στη Μέση Ανατολή έληξε με τη γαλλοβρετανική επικράτηση. Tόσο ο Άραβας πρίγκιπας Feisal όσο και ο σιωνιστής Chaim Azriel Weizmann, θεώρησαν πως ήλθε επιτέλους η στιγμή ώστε να επιτύχουν την πλήρη εθνική τους υπόσταση και δη μετά από τις υποσχέσεις που είχαν δεχτεί από τους Βρετανούς, το 1915 ο πρώτος και το 1917 ο δεύτερος (βλ. διακήρυξη Balfour). Όλες οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αρχικώς τουλάχιστον, θεώρησαν πως το κενό που σχηματίστηκε με την ταπεινωτική οθωμανική αποχώρηση μετά από 400 χρόνια έπρεπε να καλυφθεί με τη δημιουργία νέων κρατών.
Στα 100 χρόνια που ακολούθησαν από τη θριαμβευτική είσοδο του στρατηγού Allenby στην Ιερουσαλήμ από την πύλη Jaffa, όπως ακριβώς έπραξε 19 χρόνια νωρίτερα και ο Wilhelm II, πολεμικές συρράξεις, τρομοκρατία και διαρκείς αναταραχές σημάδεψαν και σημαδεύουν την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η ήττα των Οθωμανών από τους Βρετανούς και η φυγή τους διαμόρφωσε μια δυναμική όπου οποιαδήποτε οριστική ειρηνευτική επίλυση εξακολουθεί να παραμένει ουτοπική. Ο πρίγκιπας Feisal είχε χαρακτηριστικά γράψει στον εβραϊκής καταγωγής Felix Frankfurter, διακεκριμένο ανώτατο δικαστή και μέλος της αμερικανικής αποστολής ειρηνευτικών προσπαθειών στο Παρίσι το 1919: «εργαζόμαστε από κοινού για τη διαμόρφωση και αναβίωση της Μέσης Ανατολής, όπου οι προσπάθειές μας αλληλοσυμπληρώνονται […] Πράγματι, πιστεύω πως κανείς δεν μπορεί να είναι πλήρως επιτυχημένος χωρίς τον άλλον».
Τον Δεκέμβριο του 1917, ο στρατηγός Allenby, όπως και πολλοί μαζί του, πίστεψε πως η βίαιη απομάκρυνση των Οθωμανών θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή για την Μέση Ανατολή με το σταδιακό εκμοντερνισμό της. Μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι ειρηνευτικές αποστολές στο Παρίσι το 1919 κινήθηκαν προς αυτήν την κατεύθυνση, όντας πεπεισμένες περί μιας γενικότερης ηρεμίας και ισορροπίας στην Παλαιστίνη, την Αραβία, το Ιράκ κλπ. Η υπεραισιοδοξία τους όμως σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσε να εξομαλύνει τα διηνεκή προβλήματα που δημιουργήθηκαν μετά το πέρας της μακράς οθωμανικής επικυριαρχίας. Εδικά για την Παλαιστίνη, οι απόπειρες για ειρηνική συνύπαρξη των Αράβων, Εβραίων και Χριστιανών ξεκίνησαν διπλωματικώς το 1920. Αρκετή κριτική έχουν δεχτεί οι Βρετανοί και οι Γάλλοι για προσπάθειές τους που επέφεραν τελικώς εκμετάλλευση των εκεί εθνικών και φυλετικών αντικρούσεων.
Πέραν όμως από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους που προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το Λονδίνο και το Παρίσι, οι προσδοκίες τους (παρά τους εκάστοτε λανθασμένους χειρισμούς τους στο θέμα) θεωρείται από πολλούς γνήσια, αλλά δυστυχώς δεν έχουν ακόμη τελεσφορήσει.
