Το άρθρο για το BrahMos έχει δεκάδες σχόλια, το άρθρο για την αερογέφυρα του Βερολίνου μόνο ένα.
Ποια η σχέση, θα ρωτήσει κάποιος; Και, πολλώ μάλλον, ποια η σχέση με το παρόν άρθρο;
Πολύ μεγάλη.
“Στρατηγική σχέση” Ελλάδας-Ινδίας και στο βάθος BrahMos; (Και γιατί όχι ακόμη και BrahMos-II;)
Δείχνει με πόσο εσφαλμένο τρόπο προσεγγίζουμε τη στρατιωτική ισχύ.
Η αερογέφυρα του Βερολίνου είναι ο θρίαμβος της πραγματικής στρατιωτικής ισχύος: Η δυνατότητα να ελέγχεις απόλυτα κάθε στάδιο και βήμα της κλιμάκωσης, και να απαντάς τόσο, όσο να μη χάνεις καμιά από τις κεκτημένες θέσεις σου, χωρίς κατά το δυνατόν να διακινδυνεύεις καθολική σύρραξη, με ό,τι συνεπάγεται.
Το 1948 οι ΗΠΑ είχαν ατομικές βόμβες και στρατηγικά βομβαρδιστικά, η ΕΣΣΔ όχι.
Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να καθυποτάξουν την ΕΣΣΔ και να την υποχρεώσουν σε παράδοση. Η υπεροχή της σε συμβατικά όπλα στη Μεσευρώπη δεν θα την έσωζε. Δεν το έκαναν. Δεν θα κέρδιζαν κάτι. Ήθελαν να κρατήσουν το Βερολίνο, όχι να το αφανίσουν. Επικράτησαν δια της αεροπορικής ισχύος χωρίς πόλεμο.
Η Ελλάς δεν μπορεί να σταθεί έναντι της Τουρκίας με τα λογής silver bullets των ονειρώξεων μας, BrahMos, F-35 κλπ. Αν δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την Τουρκία από το να καταλάβει μια μέση ή και μεγάλη νήσο, το να καταβυθίσουμε δύο κορβέτες με τα καθ’ υπόθεσιν υπερόπλα δεν μας σώζει: Στο τέλος του “επεισοδίου” εμείς θα έχουμε απωλέσει κυριαρχία μη ανακτήσιμη λόγω γεωγραφίας και πληθυσμιακής δυναμικής, και η Τουρκία σίδερα.
Είναι η ίδια νοοτροπία που μας οδήγησε στην ήττα στα Ίμια. “Κατελήφθη νήσος, τι μπορούμε να κάνουμε;” “Να την ισοπεδώσουμε με α/φ μόλις ξημερώσει”.
Εδώ έρχεται ο ρόλος σημαντικών επιχειρησιακών δυνατοτήτων μεταξύ αψιμαχίας φρουρών και εκτόξευσης υποστρατηγικών βλημάτων.
Και εδώ όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Το υπερόπλο που ζητούμε υπάρχει χρόνια τώρα, σε επιχειρησιακή κατάσταση. Είναι το Brimstone, η ευόδωση των πιο τολμηρών επιθυμιών του δυτικού ψυχροπολεμικού σχεδιασμού. Ένα βλήμα ημέρας- νύχτας, παντός καιρού, μικρό (άρα μεταφερόμενο σε ικανές ποσότητες από τακτικά μαχητικά), για να σαρώσει υπέρτερη δύναμη τεθωρακισμένων του εχθρού.
Ζητήματα:
- Πόσο κοστίζει; Πόσα σηκώνει η τσέπη;
- Πόσα SPIKE NLOS φέρει το ΑΗ-64; 4 αντί για 16 Hellfire/Brimstone, σωστά;
- Αυτά τα αυτοκατευθυνόμενα βλήματα τι βρίσκουν στα 40 και 50 χλμ; Άρμα; SHORADS; SPAAG; Ένα σκουριασμένο παλιό λεωφορείο των τουρκικών ΚΤΕΛ που κάποιος χρησιμοποιεί ως κοτέτσι; Μια θεριζοαλωνιστική;
- Έγινε σαφές από το προηγούμενο bullet ότι αυτοκατευθυνόμενα βλήματα κάνουν μόνο για ΒΑΙ, με τους περιορισμούς μάλιστα που υπαινισσόμαστε. CAS με τι θα γίνει, αν όχι με ημιενεργού καθοδήγησης λέιζερ βλήματα, δηλαδή Hellfire; Καταλαβαίνουμε ότι όταν έχουμε να κάνουμε με εγγύς αεροπορική υποστήριξη ΗΔΗ εμπεπλεγμένων με την εχθρική δύναμη φιλίων τμημάτων η χρήση αυτοκατευθυνομένων βλημάτων καθιστά τα αδελφοκτόνα πυρά πρακτικώς βέβαια;
- Τελικά, έχουμε δόγμα για όλα αυτά τα πράγματα; Ρωτώ διότι α) ακούγαμε χρόνια για “ισοδύναμο τετελεσμένο” στην Ανατολική Θράκη με Λέο2 HEL, αλλά το οργανικό ΤΠΖ μιας ελληνικής τ/θ ΤΞ έχει Μ113, και το πυροβολικό αμέσου υποστηρίξεως της που θα την ακολουθήσει στον ελιγμό είναι Μ109, χωρίς shoot-and-scoot δυνατότητες (τα ΡΖΗ-2000 χρησιμοποιούνται ως γνωστόν σε δύο μοίρες μειωμένης σύνθεσης ως π/β γενικής υποστήριξης των αντιστοίχων μεραρχιών, δηλαδή πυροσβεστική του μετώπου …) …, β) θέλαμε ΒΜΡ-3 (για ποια χρήση;) με τον βαρύτατο οπλισμό και την ελάχιστη θωράκιση, απορρίψαμε Marder, απορρίψαμε Μ2Α2 και είμαστε με Μ113 σε θέατρο επιχειρήσεων με τεράστια συγκέντρωση πυρών …
- Και τέλος (ήρθε η ώρα να το πούμε), μπορεί ο Ελληνικός Λαός να εμπιστεύεται τον ΕΣ και την ηγεσία του; Μήπως ήρθε η ώρα για μια εκ βάθρων εκκαθάριση των αραχνιασμένων πνευμάτων και κλήση στην ηγεσία μιας νέας γενιάς από ανθρώπους που γνωρίζουν αν μη τι άλλο να θέτουν τα σωστά ερωτήματα;
