Ο Α/ΓΕΑ μπορεί στην πρόσφατη συνέντευξή του «εφ’ όλης της ύλης» να αναφέρθηκε με ενθαρρυντικό τρόπο στην προοπτική αντικατάστασης των Τ-41 ως «ζήτημα που απασχολεί εδώ και καιρό την ηγεσία της ΠΑ» και  σημείωσε για το «πακέτο» της προμήθειας της τάξης των 7,5 εκ ευρώ διευκρινίζοντας ότι είναι ήδη προϋπολογισμένο από τα υφιστάμενα λειτουργικά κονδύλια της ΠΑ αλλά το σχετικό πρόγραμμα όχι μόνο δεν «πετάει» αλλά διαφαίνεται και αδιέξοδο.
Σύμφωνα με πληροφορίες ο δεύτερος κατά σειρά διαγωνισμός που «έτρεχε» από το καλοκαίρι, μετά από μια μακρά περίοδο αξιολόγησης ακυρώθηκε και τα ενδιαφερόμενα μέρη κλήθηκαν σε… διαβουλεύσεις ενόψει τρίτης προσπάθειας (ελπίζουμε όχι και φαρμακερής…)
Να υπενθυμίσουμε βέβαια ότι η πρώτη προσπάθεια έπεσε θύμα της αστοχίας να υπολογιστεί (μέσω έρευνας αγοράς;) το δυνητικό κόστος και ο διαγωνισμός «βγήκε» με προϋπολογισμό κάτω από το μισό του (ρεαλιστικού) κόστους και φυσικά κανείς δεν προσήλθε.  Όταν  η «γκάφα» έγινε αντιληπτή άρχισε το κόψιμο και ράψιμο προκειμένου να προσαρμοστούν τα διαθέσιμα χρήματα στις ανάγκες. Κάπου εκεί όμως οι πληροφορίες έλεγαν ότι «κόπηκαν» και πολλές από τις θετικές αρχικές προβλέψεις του νέου εκπαιδευτικού (ανάμεσά τους και το glass cockpit) που όμως θα κληθεί να υπηρετήσει την ΠΑ για πολλές δεκαετίες. Γνώστες μάλιστα του θέματος ανέφεραν ότι οι περικοπές υποβάθμισαν σημαντικά τη δυνητική αξία των νέων εκπαιδευτικών.
Παρόλα αυτά ο νέος διαγωνισμός έγινε αλλά… τζίφος!
Το πρόβλημα όμως που ακυρώνει τους διαγωνισμούς και φαίνεται να οδηγεί το όλο θέμα σε αδιέξοδο είναι άλλο και είναι εγγενές μέσα στις ίδιες τις προδιαγραφές του. Πιο συγκεκριμένα η διαδικασία επιλογής  μέσω κριτηρίων προσπαθεί να γεφυρώσει δυο πολύ διαφορετικούς κόσμους στον συγκεκριμένο χώρο της αεροπορικής βιομηχανίας, τον έναν με παραδοσιακές μεταλλικές σχεδιάσεις και τον άλλο με κατασκευές από σύνθετα υλικά που βέβαια απέχουν μεταξύ τους παρασάγγας. Αρκετές προδιαγραφές  και κριτήρια που μπορούν να ισχύσουν για τις μεν αποκλείουν τις δε και το αντίστροφο. Επιπλέον, κανείς δεν λαμβάνει την απόφαση να πάει υπέρ της μιας ή της άλλης λύσης γιατί φυσικά φοβάται ότι κάποια στιγμή μπορεί να κατηγορηθεί για «στημένο» διαγωνισμό και «φωτογραφικές» διατάξεις. Ακόμη όμως και αν γίνει αυτό, υπάρχει ο φόβος προσφυγών που θα τινάξουν την όποια διαγωνιστική προσπάθεια στον αέρα.
Έτσι τώρα φαίνεται ότι το πράγμα πηγαίνει στην αντίθετη άκρη και μαγειρεύεται ένα πολύ γενικό πλαίσιο που θα επιτρέψει μεν την συμμετοχή όλων αλλά θα κάνει πολύ δύσκολη ή και αδύνατη την επιλογή με πραγματικά συγκριτικά κριτήρια και φυσικά ο κίνδυνος προσφυγών είναι όχι απλώς πιθανός αλλά σίγουρος.
Τι μέλει γενέσθαι;
Άγνωστο προς το παρόν και θα πρέπει να περιμένουμε τις διαβουλεύσεις και φυσικά οι Ίκαροι θα περιμένουν ακόμη περισσότερο τα νέα αεροπλάνα!
Το χειρότερο όμως είναι (και με την μέχρι τώρα εμπειρία από το πρόγραμμα των F-16V) ότι προγράμματα είναι πολύ δύσκολο να γίνουν…