Η ανθρώπινη εφευρετικότητα όταν μιλάμε για τη σχεδίαση και τη κατασκευή καταστρεπτικών όπλων που θα πετύχουν τον απόλυτο όλεθρο δεν γνωρίζει όρια. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, είναι αυτή του Supersonic Low Altitude Missile (SLAM), ενός βλήματος cruise που θα χρησιμοποιούσε πυρηνικό κινητήρα ramjet και θα ήταν σε θέση να ταξιδεύει για εβδομάδες, διανύοντας δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα, σκορπίζοντας θανατηφόρα ραδιενέργεια.
Επί επτά χρόνια, η αμερικανική κυβέρνηση σχεδίαζε ένα άκρως απόρρητο όπλο για να συμπληρώσει το δόγμα της αμοιβαίως σίγουρης καταστροφής (MAD) που θα πέταγε σε εξαιρετικά χαμηλό υψόμετρο, με υπερηχητικές ταχύτητες, για να αποφεύγει τα εχθρικά ραντάρ. Θα ήταν σε θέση να μεταφέρει και να εξαπολύσει 26 πυρηνικές κεφαλές σε αντίστοιχο αριθμό στόχων.
Η φονικότητα του SLAM όμως, δεν περιοριζόταν στις κεφαλές που μετέφερε. Ο κινητήρας λειτουργούσε ως δευτερεύον όπλο. Η άμεση ακτινοβολία νετρονίων από τον ουσιαστικά ασταθές αντιδραστήρα θα σκότωνε οτιδήποτε ζωντανό στο πορεία του, δηλητηριάζοντας το με ραδιενέργεια. Ακόμη και το ίδιο το SLAM, στο τέλος της αποστολής του, θα χρησιμοποιούταν ως ιπτάμενη «βρώμικη βόμβα», μολύνοντας το σημείο στο οποίο τελικά θα έπεφτε.
Ο αντιδραστήρας είχε εξωτερική διάμετρο 1,454 m και μήκος 1,632 m. η διάσταση του πυρήνα του αντιδραστήρα ήταν 1,2 m και μήκος 1,288 m. Η κρίσιμη μάζα ουρανίου ήταν 59,90 κιλά, με συνολική ισχύ 600 μεγαβάτ.
Τα στοιχεία πυρηνικού καυσίμου κατασκευάστηκαν από πυρίμαχο κεραμικό με βάση το οξείδιο του βηρυλλίου, με εμπλουτισμένο διοξείδιο του ουρανίου ως καύσιμο και μικρή ποσότητα διοξειδίου του ζιρκονίου για δομική σταθερότητα. Ο πυρήνας αποτελείται από 465.000 μεμονωμένα στοιχεία στοιβαγμένα για να σχηματίσουν 27.000 κανάλια ροής αέρα. O σχεδιασμός με μικρά μη προσαρμοσμένα στοιχεία μείωσε τα προβλήματα που σχετίζονται με τις θερμικές καταπονήσεις. Τα στοιχεία σχεδιάστηκαν για μέση θερμοκρασία λειτουργίας 1,277 ° C. Η ροή νετρονίων υπολογίστηκε ότι είναι 9 × 1017 νετρόνια / cm2 · s στο πίσω μέρος και 7 × 1014 νετρόνια / cm2 · s στη μύτη. Το επίπεδο ακτινοβολίας γάμμα ήταν αρκετά υψηλό λόγω της έλλειψης θωράκισης.
Το SLAM θα εκτοξευόταν με τη χρήση ενός συμβατικού πυραύλου που θα το έφερνε στο κατάλληλο ύψος. Κατόπιν, ο τροφοδοτούμενος από την αντιδραστήρα, κινητήρας ramjet, θα αναλάμβανε να προωθήσει το όπλο με ταχύτητα έως 3,5 Μαχ. Το SLAM θα εισερχόταν σε εχθρικό έδαφος, πετώντας στο πολύ χαμηλό ύψος των 300 μέτρων, δεχόμενο ραδιοφωνικές εντολές μέχρι το σημείο ασφάλειάς του, ενώ στη συνέχεια θα βασιζόταν σε ένα σύστημα ραντάρ αντιστοίχισης μορφολογίας εδάφους (TERCOM) για να πλοηγηθεί σε προγραμματισμένους στόχους. Θα μπορούσε να πετάει για ημέρες, ακόμη και εβδομάδες, με εμβέλεια έως 182.000 χλμ. (πάνω από τεσσεράμισι φορές την ισημερινή περιφέρεια της γης), πλήττοντας στόχους με τις πυρηνικές κεφαλές που κουβαλούσε και μολύνοντας με θανατηφόρα ραδιενέργεια το έδαφος πάνω από το οποίο θα πετούσε.
Το πρόγραμμα SLAM εγκαταλείφτηκε το 1964. Μέχρι αυτή τη στιγμή έχουν τεθεί σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη βιωσιμότητά του, όπως ο τρόπος δοκιμής μιας συσκευής που θα εκπέμπει μεγάλες ποσότητες ραδιενεργών καταλοίπων από τον ασταθές πυρήνα του αντιδραστήρα κατά την πτήση, την αποτελεσματικότητα και το κόστος. Η έλευση των διηπειρωτικών πυραύλων (ICBM), εξασφάλισαν ταχύτερα και μη αναστρέψιμα χτυπήματα σε στόχους (ο Thor θα μπορούσε να φτάσει το στόχο του σε 18 λεπτά, ενώ το SLAM θα χρειαζόταν πολύ περισσότερο). H βελτίωση της σοβιετικής αεράμυνας με τη χρήση πυκνότερων και ικανότερων δικτύων ραντάρ, ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο αυτού του τόσο καταστρεπτικού όπλου, που ευτυχώς, ουδέποτε πρόλαβε να ολοκληρωθεί.
