Γράφει ο Ηρακλής Μαρδύρης
To Rafale είναι ένα αεροσκάφος ανώτερο από οτιδήποτε υπάρχει αυτή την εποχή στην περιοχή μας και μπορεί να αποτελέσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλάζοντας τις ισορροπίες.
Πέρα από τα προφανή, που είναι η επιχειρησιακή αξία του και η σύσφιξη των Ελληνογαλλικών αμυντικών σχέσεων, υπάρχει και το θέμα της τουρκικής αντίδρασης. Οι Τούρκοι φυσικά κάπως θα πρέπει να αντιδράσουν γιατί η ζυγαριά θα γείρει επικίνδυνα, και αυτή την εποχή οι επιλογές τους είναι περιορισμένες, η εξής μία: προμήθεια από τη Ρωσία Sukhoi ή/και S-400. Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις από την πλευρά των ΗΠΑ.
Σε διπλωματικό επίπεδο δηλαδή, ενδέχεται η προμήθεια των Rafale να αποτελέσει τον καταλύτη που θα επιταχύνει τις εξελίξεις.
Όλα αυτά φυσικά με την προϋπόθεση ότι η προμήθεια θα κλείσει. Γιατί πολλές φορές ήταν “κλεισμένη” υπόθεση, οι συντάκτες βιάστηκαν να μοιραστούν τη χαρά τους… και στο τέλος εκτέθηκαν, τόσο αυτοί όσο και τα μέσα τους. Από που να ξεκινήσει κανείς και που να τελειώσει, από τις Belharra, τις Fremm, τα Eurofighter που είχαν πέσει και υπογραφές; Η λίστα είναι κυριολεκτικά τεράστια.
Είναι δυνατόν να μην είναι κάποιος χαρούμενος που ένα τέτοιο αεροπλάνο θα ενταχθεί στην ΠΑ; Η προμήθεια του όμως δεν θα πρέπει να είναι ούτε συγχωροχάρτι ούτε η κάθαρση για το πως λειτουργεί διαχρονικά αυτή η χώρα. Γιατί το Rafale κάνει πρωτοσέλιδα και η κάθε κυβέρνηση θα κάνει μία τέτοια προμήθεια σημαία για να δείξει ότι ενδιαφέρεται για την άμυνα.
Η άμυνα όμως δεν είναι 18 ή 20 ή 40 αεροπλάνα, είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα, και το μήνυμα που περνάει είναι ότι όλα γίνονται στο γόνατο, είναι πασαλείμματα, στο τέλος έχουν περισσότερο κόστος, που το πληρώνουμε όλοι. Ακόμα και αυτοί που δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος, γιατί ακόμα και αυτοί αγοράζουν έστω μια φραντζόλα ψωμί, που ένα μεγάλο ποσοστό αυτής της αγοράς επιστρέφει στο κράτος. Ακόμα και ένας μαθητής του δημοτικού που αγοράζει τυρόπιτα στη καντίνα του σχολείου χρηματοδοτεί το κράτος και συνεπώς την άμυνα. Όλοι εμείς, οι χρηματοδότες, θα έπρεπε να απαιτούμε περισσότερο σεβασμό στο πως ξοδεύονται τα χρήματα μας.
Επίσης, όλη αυτή η βιασύνη για νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα, ποιο άλλο μήνυμα περνάει εκτός το ότι υπάρχουν ελλείψεις τις οποίες τόσο καιρό κρύβαμε κάτω από το χαλί με δηλώσεις περί ισχυρών ενόπλων δυνάμεων και αυστηρών μηνυμάτων;
Μήπως όμως την κοροϊδία αυτή την τραβάει ο οργανισμός μας; Μήπως μας βολεύει να κάνουμε τα στραβά μάτια; Γιατί το να πληροφορηθεί ο πολίτης την παλαιότητα των φρεγατών που τον προστατεύουν είναι κάτι πολύ εύκολο και με τα social media πλέον το να εγκαλέσει την πολιτική ηγεσία και τα ΜΜΕ επίσης. Μήπως είναι πιο βολικό να λέμε ότι είναι καλύτερα να φτιάξουμε νοσοκομεία και σχολεία παρά φρεγάτες; Και φιλενάδες θα βρίσκουμε πιο εύκολα και αυξάνονται οι πιθανότητες να προσληφθούμε σε κανένα από αυτά… Γιατί σιγά μη πάμε να δουλέψουμε σε φρεγάτα να θαλασσοπνιγόμαστε και να έχουμε τον Τούρκο να μας σημαδεύει…
Η νέα αγορά του αιώνα δεν θα ήταν απαραίτητη αν προφανώς όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις κάνανε τις προμήθειες ανά πενταετία που τους αναλογούσαν, τώρα απλά θα συνεχίζαμε το πρόγραμμα και δεν θα τρέχαμε πανικόβλητοι. Γιατί αυτό ακριβώς είναι, μια κίνηση πανικού. Πότε ήταν η τελευταία φορά στα παγκόσμια χρονικά που μία κυβέρνηση αποφάσισε να αγοράσει μαχητικά αεροπλάνα και έκανε την επιλογή σε μερικές βδομάδες;
Δηλαδή, ποιο είναι το όραμα για την ΠΑ του μέλλοντος; Ποιοι είναι υπεύθυνοι να συντάξουν το όραμα και τη στρατηγική; Θα μπορούσε να υποτεθεί ότι οι επιτελείς της αεροπορίας θα πρέπει να το κάνουν αυτό. Σίγουρα όμως θα πρέπει να έχουν μια συνεργασία με τους συναδέλφους τους του ναυτικού και του στρατού ξηράς, γιατί πολύ απλά θα πρέπει να είναι κατανοητό από όλους τι ανάγκες θα υπάρχουν μελλοντικά, ποιες από αυτές μπορούν να καλυφθούν από την ΠΑ και ποιες όχι, για να κανονίσουν και οι υπόλοιποι τις δικές τους προτεραιότητες.
Η πολιτική ηγεσία φυσικά δεν γίνεται να είναι απούσα. Κάποιος πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο. Να δώσει κατεύθυνση στο στράτευμα. Για παράδειγμα, η πολιτική ηγεσία θα πει ότι το στράτευμα θα πρέπει να μπορεί να επιχειρεί στην Κύπρο, ή να είναι σε θέση να στείλει εκστρατευτικό σώμα στη Λιβύη και να κρατήσει το λιμάνι του Τομπρούκ. Επίσης θα πρέπει να θέσει και τα όρια του προϋπολογισμού, γιατί αν η ΠΑ ζητήσει 150 F-35 και το ΠΝ 15 FREMM… θα μείνουν με τα όνειρα…
Είναι βασικό, οι ένοπλες δυνάμεις να είναι νοικοκυρεμένες. Να είναι ξεκάθαρες οι οικονομικές δυνατότητες και αντίστοιχα να κινούνται. Αν τινάξουμε την μπάνκα στον αέρα σε μια κούρσα εξοπλισμών, θα το κάνουμε μια φορά, άντε άλλη μία και μετά θα σκάσει η οικονομία και τότε θα έχουμε χάσει τον πόλεμο χωρίς να έχει πέσει σφαίρα.
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι Βέλγιο και οι ανάγκες της είναι διαφορετικές. Οι οικονομικοί και δημογραφικοί περιορισμοί όμως είναι δεδομένοι, εμπρός λοιπόν πεδίο της δόξης λαμπρό να βρεθούν ασύμμετροι τρόποι αντιμετώπισης του κινδύνου. Αν η ΝΑΤΟική δομή και οργάνωση δεν μας βολεύει, μήπως θα είχε νόημα να σκεφτούμε κάτι άλλο; Νέες τεχνολογίες, νέο δόγμα, δομή, οργάνωση;
Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες του ΝΑΤΟ που ξοδεύουν το 2% του ΑΕΠ για την άμυνα, αλλά τα χρήματα δεν φτάνουν για προμήθειες! Με δεδομένο ότι η οικονομία έχει προβλήματα, αλλά είμαστε ακόμα μια πλούσια χώρα είναι ενδιαφέρον να δούμε πως γίνεται αυτό το μαγικό. Μήπως είναι Greek Statistic; Βλέπουμε ότι η μερίδα του λέοντος πάει σε μισθοδοσίες. Μήπως χρεώνουμε έξοδα στον προϋπολογισμό της άμυνας που οι άλλες χώρες όχι; όπως για παράδειγμα σε συντάξεις που θα έπρεπε να χρεώνονται αλλού; μήπως κόστη πολιτικής προστασίας (αεροπυρόσβεση, αεροδιακομιδές) πρέπει να πάνε αλλού; Μήπως μόλις αναλύσουμε τους αριθμούς καλύτερα μπορέσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα και να σχεδιάσουμε το μέλλον; Αν δεν μπορούμε να πληρώνουμε επαγγελματικό στρατό, τότε μήπως να εκπαιδεύσουμε την εφεδρεία και να μην είναι ικανή μόνο να καθαρίζει γόπες;
Σε δέκα χρόνια, με τον ρυθμό που μειώνονται οι οροφές διεθνώς, η ΠΑ με 100 F-16 και 25 F-35 θα είναι μια από τις ισχυρότερες αεροπορίες στην Ευρώπη και θα έχει μόνο δύο τύπους μαχητικών να συντηρεί. Συνεπώς είναι ένα πολύ ορθολογικό σχέδιο.
Θα είναι όμως ικανή μια τέτοια αεροπορία να επικρατήσει της τουρκικής; Πώς θα είναι η τουρκική αεροπορία σε δέκα χρόνια; Κάποιοι θα πρέπει να κάνουν αυτή την εκτίμηση και να πάρουν την ανάλογη ευθύνη.
Το κύριο πρόβλημα με αυτόν τον σχεδιασμό είναι πως πρόκειται για μια εξαιρετική επιλογή για μια ΝΑΤΟική αεροπορία, δηλαδή για να πλαισιώσει τα αμερικανικά F-22, F-15, B-2, B-21 κτλ σε μια ΝΑΤΟική εκστρατεία. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα η πρώτη μας προτεραιότητα, γιατί ίσως χρειαστεί, τουλάχιστον το πρώτο καιρό, να πολεμήσουμε μόνοι μας.
Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση το Rafale. H Ελλάδα έχει κάνει μία επένδυση σε πυραύλους κρουζ, Scalp, που τώρα φέρονται από τα λίγα Mirage 2000-5. O Scalp έκανε αυτά τα Mirage υπερ-πολύτιμα. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να αποσυρθούν. Θα πρέπει να αποφασιστεί τι θα γίνει αυτή η επένδυση των Scalp. Θα πεταχτεί, θα αντικατασταθεί με κάτι άλλο ή θα γίνει προμήθεια νέων αεροπλάνων φορέων;
Προφανώς το Rafale είναι μια πολύ καλή επιλογή, μεταφέρουν δύο πυραύλους αντί για έναν που φέρουν τα Mirage, και μπορούν να κάνουν τη δουλειά καλύτερα και με περισσότερη ασφάλεια για τα πληρώματα τους. Συνεπώς τα Rafale μπορούν να παίξουν το ρόλο των στρατηγικών βομβαρδιστικών μας, ρόλο που κανονικά θα αναλάμβαναν οι Αμερικάνοι. Περιττό είναι να αναφέρουμε το πόσο σημαντικό είναι αυτό, τόσο σε περίοδο επιχειρήσεων όσο και για αποτροπή. Κανένας στόχος στην τουρκική επικράτεια δεν είναι ασφαλής από τον συνδυασμό Rafale-Scalp (και της πρόσβασης στον κατασκοπευτικό δορυφόρο Helios 2 που ήδη έχουμε).
H επίθεση στη Συρία είχε χρώμα …SCALP (EG και Naval), και προφανώς ανησύχησε τους Τούρκους
Φυσικά δεν είναι η μοναδική επιλογή. Πολλές χώρες για παράδειγμα επενδύουν σε πυραύλους κρουζ που βάλλονται από το έδαφος… Εμείς μπορεί να αποφασίσουμε ότι καλύτερη λύση είναι να εκτοξεύουμε κρουζ από υποβρύχια ή φρεγάτες… Έτσι και αλλιώς οι οικονομικοί περιορισμοί είναι τέτοιοι, που μάλλον θα είναι πολυτέλεια να έχουμε πλατφόρμες εκτόξευσης πυραύλων κρουζ από το πυροβολικό, τις φρεγάτες, τα υποβρύχια και τα αεροπλάνα… Θα πρέπει να υπάρξει μια συνεργασία…
To Rafale αν οπλιστεί με τον πύραυλο Meteor, τότε η ΠΑ αλλάζει εποχή και στη μάχη για την εναέρια επικράτηση. Πρόκειται για πύραυλο με μοναδικά χαρακτηριστικά που αλλάζει τις ισορροπίες.
Το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα είναι το ότι είναι σχεδόν ετοιμοπαράδοτα. Φυσικά αυτό δεν είναι τόσο πλεονέκτημα, όσο παραδοχή ότι άλλη μια φορά κάνουμε τις δουλειές μας στο γόνατο.
Στις 16 Ιανουαρίου 1996 παραιτήθηκε ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, λόγω προβλημάτων υγείας, και δύο μέρες αργότερα ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης. Ως νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από το κοινοβούλιο για να γίνει πρόεδρος της κυβέρνησης. Στις προγραμματικές του δηλώσεις ανακοίνωσε περικοπές στην άμυνα. Μια περίεργη ανακοίνωση, ειδικά την δεδομένη στιγμή, γιατί ήδη τα Χριστούγεννα του 1995 το τουρκικό φορτηγό πλοίο Φιγκέν Ακάτ προσάραξε σε αβαθή ύδατα κοντά στην Μικρή Ίμια.
Λίγες μέρες αργότερα η Ελλάδα αγόραζε ότι οπλικό σύστημα ήταν άμεσα διαθέσιμο. Δεν αγόρασε ότι ταίριαζε καλύτερα στις ανάγκες, πλήρωσε κάτι παραπάνω και τα αντισταθμιστικά οφέλη ήταν τότε κάτι δευτερεύον γιατί καιγόμασταν… Δεν υπήρξαν καθόλου αντισταθμιστικά σε κάποιες αγορές, και όπου υπήρξαν ήταν αποσπασματικά, χωρίς σχέδιο πως θα μπορούσαν να είναι αλληλο-συμπληρωματικά και να βάλουν τις βάσεις για μια αμυντική βιομηχανία.
Όλη αυτή η (αναγκαία) βιασύνη είχε ως συνέπεια και την στρέβλωση των διαδικασιών προμηθειών, με αποτέλεσμα κάποιοι να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και να πλουτίσουν. Ο τότε υπουργός Αμύνης μάλιστα καταδικάστηκε και φυλακίστηκε για αυτό τον λόγο.
Τι έμαθε η Ελλάδα από την κρίση των Ιμίων; Ευχόμαστε ότι οι στρατιωτικοί κάτι έμαθαν. Σχετικά με τις προμήθειες όμως ούτε η πολιτική ηγεσία, ούτε οι πολίτες φαίνεται να έμαθαν κάτι. Υπάρχει παντού η νοοτροπία ότι κάπου υπάρχει ένα σούπερ μάρκετ όπου μπορούμε να αγοράσουμε ότι χρειαστούμε, όποτε το χρειαστούμε. Και όταν έρθει η κρίση, γιατί στη γειτονιά μας είναι σίγουρο ότι η κρίση θα έρθει, όπως θα έρθει ο σεισμός, πέφτουμε από τα σύννεφα μόλις μας λένε ότι πρέπει να περιμένουμε τέσσερα-πέντε χρόνια…
Από τους σεισμούς έχουμε μάθει και έχουμε έναν από τους καλύτερους αντισεισμικούς κανονισμούς. Για τις προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων δεν έχουμε μάθει. Έχουμε μια νομοθεσία που ουσιαστικά αποτρέπει τις προμήθειες! Και το πολιτικό σύστημα είναι βολεμένο και δεν την αλλάζει. Είναι βολεμένο γιατί κανείς δεν θέλει να βάλει την υπογραφή του σε προμήθεια οπλικών συστημάτων.
Ο Έλληνας πολίτης μόλις ακούσει για αγορά όπλων αμέσως αρχίζει τη συνωμοσιολογία και τις κατηγορίες για μίζες, και άχρηστα και ακατάλληλα όπλα, αντί να εγκαλεί την ηγεσία για ποιο λόγο το ρισκάρει και δεν κάνει τα αυτονόητα για την προστασία της πατρίδας που είναι συνταγματική υποχρέωση της. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πληρώσει τόσα εκατομμύρια για αεροπλάνα και να μη πετάνε γιατί γραφειοκρατικά δεν μπορεί να γίνει αγορά ελαστικών και τακακίων για τα φρένα, απαξιώνοντας τόσο τα αεροπλάνα, αλλά και τους πιλότους που δεν πετάνε και δεν εκπαιδεύονται.
Φυσικά, ο ίδιος πολίτης μόλις στραβώσουν τα πράγματα θα απαιτεί κρεμάλες στους πολιτικούς που άφησαν τη χώρα απροστάτευτη και το ρισκάρισαν. Θα βρίζει τους πιλότους που δεν κατέρριψαν τους εχθρούς, και το γεγονός ότι τα αεροπλάνα δεν πέταγαν, οι πιλότοι δεν μπορούσαν να εκπαιδευτούν, δεν έχουν εκπαιδευτικά αεροπλάνα, δεν έχουν πυρομαχικά κτλ θα τους είναι αδιάφορο.
Προφανώς υπάρχει μια έλλειψη κουλτούρας στην κοινωνία μας που οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο και αν δεν υπήρχε η τουρκική προκλητικότητα να μας ξυπνάει κάθε δέκα χρόνια, οι ένοπλες δυνάμεις μας θα ήταν στα επίπεδα της Ιρλανδίας.
Το πρόβλημα είναι ότι οι Τούρκοι προκαλούν όταν και όποτε έχουν υπεροπλία και τότε δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές για την Ελληνική πλευρά. Είναι εύκολο να κατηγορηθεί μια κυβέρνηση για υποχωρητισμό και ηττοπάθεια, αλλά και αυτά είναι εύκολα όταν η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων δεν μπορεί να εγγυηθεί στην κυβέρνηση νίκη και αρχίζει τα μισόλογα και τις ιστορίες για ηρωικές θυσίες…
Τα Rafale σίγουρα θα προσδώσουν πρωτόγνωρες δυνατότητες στην ΠΑ, και κανείς δεν θα έλεγε όχι αν του τα πρόσφεραν δωρεάν, αλλά αξίζουν το κόστος τους; Αν υποθέσουμε ότι το κόστος τους είναι γνωστό. Γιατί πρέπει να υπολογιστεί και το κόστος εκπαίδευσης και της εφοδιαστικής αλυσίδας και για τα ραντάρ, αισθητήρες, κινητήρες … Αυτά μπορεί να χρειαστούν χρόνια να οργανωθούν, και για μόνο 18 αεροπλάνα να είναι οικονομικά μια καταστροφή, ειδικά αν αναλογιστούμε τα προβλήματα με τα υπάρχοντα Μirage, που είναι και λιγότερο πολύπλοκα και με έναν κινητήρα αντί για δύο, και τα διαχρονικά προβλήματα με τους Γάλλους προμηθευτές. Μήπως με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο που θα είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο στη συνολική αμυντική δυνατότητα της χώρας;
Αν τα Rafale είναι αναγκαία, τότε γιατί δεν τα είχαμε παραγγείλει πριν τη κρίση; Να είχαμε κάνει έναν φυσιολογικό διαγωνισμό, όπως τώρα οι Φινλανδοί ή και εμείς παλαιότερα όταν αγοράσαμε τα Leopard 2. Θα είχε γίνει ο διαγωνισμός και θα είχαν αποδείξει τις αρετές τους απέναντι στον ανταγωνισμό. Θα τα είχε καταφέρει τότε όμως; Το Eurofighter μπορεί να φέρει και αυτό Meteor και Storm Shadow που είναι η έκδοση του Scalp για τη Βρετανία, και τα F-35 που είναι στη διαδικασία πιστοποίησης του Meteor (μπορούν ήδη να φέρουν AIM-120D AMRAAM που είναι λίγο υποδεέστερος του Meteor), αλλά δεν έχουν πιστοποίηση για Scalp ή κάτι αντίστοιχο, έχουν όμως άλλες μεγαλύτερες αρετές αφού είναι 5ης γενεάς αεροπλάνο και όχι 4+, έχοντας επιπλέον και ανταγωνιστικό κόστος.
Άρχισε η διαδικασία πιστοποίησης των Meteor και SPEAR στο F-35
Από αυτή τη διαδικασία θα είχε γίνει η καλύτερη οικονομοτεχνική επιλογή, τα αεροπλάνα θα ήταν εδώ τώρα και η βιομηχανία θα είχε κάποια αντισταθμιστικά οφέλη.
Όπως εξελίσσεται η κατάσταση, αντί να μας παρακαλάει η Dassault να πουλήσει, παρακαλάμε εμείς τους Γάλλους! Υπάρχει το σενάριο να αγοράσουμε μεταχειρισμένα αεροπλάνα που θα χρειαστούν αναβάθμιση για να έρθουν στο επίπεδο των υπολοίπων καινούργιων, που τελικά θα μας κοστίσουν στο τέλος της ζωής τους περισσότερο από ότι τα καινούργια, να κοστίσουν περισσότερο από F-35 και χωρίς αντισταθμιστικά οφέλη…
Η αφέλεια του “θα το ρισκάρουμε” και ο μη προγραμματισμός μας δηλαδή, θα μας κοστίσει, και αφού θα πληρώσουμε, τουλάχιστον να κάνουμε τη δουλειά σωστά. Αν είναι να έρθουν και να πετάνε με Magic 2, χωρίς κράνη σκόπευσης Targo, χωρίς Meteor, MICA, χωρίς δυνατότητα δικτύωσης με τα F-16 κτλ τότε καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε το κονδύλι κάπου αλλού. Γιατί οι πονηριές με προμήθειες χωρίς FOS (συμβάσεις συντήρησης), άρματα χωρίς πυρομαχικά, υποβρύχια χωρίς πυραύλους, αεροπλάνα χωρίς συστήματα αυτοπροστασίας κτλ έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία στόχων για τον εχθρό, αλλά… η κυβέρνηση έκανε το καθήκον της .. αγόρασε αεροπλάνα. Αν τα αεροπλάνα αναγκαστούν να πάνε στη μάχη με βόμβες ελεύθερης πτώσης και τα πυροβόλα τους… είναι πρόβλημα κάποιων άλλων… Τα πυρομαχικά δεν φτιάχνουν πρωτοσέλιδα…
Και δεν είναι μόνο τα αεροπλάνα και τα πυρομαχικά τους. Για να πετάξουν χρειάζονται πιλότους. Τώρα που είμαστε σε κρίση, προφανώς πιλότοι των Mirage θα πάνε στα Rafale μετά από μια ταχύρυθμη εκπαίδευση. Υποθέτουμε ότι θα πάνε στη Γαλλία, θα έρθει κάποιος simulator στην Ελλάδα, μπορεί να έρθουν και Γάλλοι στην Ελλάδα. Αλλά μακροπρόθεσμα; Μήπως θα είχε περισσότερο νόημα η επένδυση στο αεροπορικό κέντρο εκπαίδευσης:
Ο υπογράφων δεν είναι σε θέση να κρίνει την επάρκεια των πιλότων της ΠΑ. Από τη στιγμή που οι δεξιότητες τους δεν είναι θέμα DNA αλλά εκπαίδευσης, τότε προτιμώ έναν πολύ καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο πιλότο σε Phantom παρά έναν μέτριο σε Rafale.
Μία αεροπορία που έχει πρόβλημα με τα εκπαιδευτικά της μέσα εδώ και πολλά χρόνια και με πιλότους που οι ώρες πτήσης τους είναι λιγότερες αυτών που είχαν οι ομοιόβαθμοι τους στη δεκαετία του 80 και 90, τότε είναι πιθανόν να έχει πρόβλημα και στις επιχειρήσεις. Η αγορά Rafale όμως θα δημιουργήσει κύμα ενθουσιασμού, ένα εκπαιδευτικό κέντρο όχι…
Μια αεροπορία που δεν σέβεται τα στελέχη της θα έχει και προβλήματα επάνδρωσης. Οι πιλότοι της ΠΑ είναι άρρωστοι με τη δουλειά τους, μάλλον θα την έκαναν μόνο για ένα πιάτο φαΐ, διάολε θα πληρώνανε και από την τσέπη τους αν ήταν δυνατόν. Ξέρουν ότι είναι μέρος από το μικρό ποσοστό ανθρώπων που πραγματοποίησαν το παιδικό τους όνειρο. Και δεν είναι από άλλο πλανήτη, ξέρουν σε ποια χώρα ζουν. Ποια νομίζετε ότι θα είναι η γνώμη τους αν τη μία μέρα δεν έχουν αεροπλάνο διαθέσιμο να πετάξουν γιατί δεν ενδιαφέρθηκε η ηγεσία να αγοράσει ελαστικά, αν ετοιμάζονται να βομβαρδίσουν τον εχθρικό στόλο με βόμβες ελεύθερης πτώσης όπως στον Β΄ΠΠ και την άλλη μέρα τους αγοράζουν Rafale;
Μήπως θα νιώσουν μια έλλειψη σεβασμού; Όλα τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια δεν υπήρχαν χρήματα και τώρα που άρχισαν τα ζόρια, μέσα στη κρίση του κορωνοιού μάλιστα βρέθηκαν; Ή έγινε κάποιο μαγικό ή κάποιος κοροϊδεύει κάποιον. Δεν έγινε φυσικά κάτι μαγικό, αλλά τα προεκλογικά επιδόματα είχαν πάντα προτεραιότητα. Οι ένοπλες δυνάμεις αποκτούν προτεραιότητα μόνο όταν βγάζουν ερευνητικό οι Τούρκοι, αλλά τότε είναι αργά… Ίσως αν είχαν προτεραιότητα στο ενδιάμεσο, και πιο φτηνά θα μας κόστιζε και οι Τούρκοι ίσως να μην έμπαιναν καν στον πειρασμό να βγάλουν ερευνητικό.
Τα μνημόνια θα έπαιζαν ρόλο, αν τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν και πριν από αυτά. Αλλά και τότε, μέσα στα μνημόνια, όποτε χρειάστηκαν λεφτά (για 13η σύνταξη πχ) βρέθηκαν. Και τέλος πάντων στις περήφανες διαπραγματεύσεις ας φρόντιζαν να βάλουν μια ρήτρα για τα έξοδα της άμυνας, να εξηγήσουν και να επιμείνουν ότι είμαστε μια ειδική περίπτωση στα σύνορα της Ευρώπης και ας τους προσκαλούσαν να στείλουν και αυτοί αεροπλάνα εδώ να κάνουν αναχαιτίσεις στα άγνωστα ίχνη που πετάνε στο FIR Athens. Στο κάτω κάτω δεν θα ήθελε κανείς να πάθει τίποτα μια πτήση της Lufthansa και τα υποθηκευμένα στο υπερταμείο θα προστάτευαν…
Κάποιοι πιλότοι που θα έχουν χορτάσει και μπουχτίσει θα φτιάξουν το βιογραφικό τους για άλλες πολιτείες. Και οι αντικαταστάτες τους, για τους λόγους που γράψαμε πιο πάνω, θα έχουν ακόμα λιγότερες ώρες πτήσης… Οι πιλότοι, όπως κάθε εργαζόμενος, έχουν ανάγκη σεβασμού. Και ο σεβασμός δεν είναι να τους κάνουμε μετά θάνατον ανδριάντα και να τους ονομάσουμε ήρωες, αλλά να τους προσφέρουμε την εκπαίδευση και τα μέσα για να κάνουν τη δουλειά τους, ώστε μια εκπαιδευτική πτήση να μην έχει τίποτα το ηρωικό. Αν δεν πετάνε ή αν είναι ηρωικό το να πετούν με αεροπλάνα που πέταγε και ο πατέρας τους, τότε θα πρέπει να είναι κατανοητό σε όλους μας ότι κάποια μέρα θα πρέπει να κοιτάξουν πρώτα τα παιδιά τους και την οικογένεια τους και καλά θα κάνουν.
Είναι λάθος η επιλογή της κυβέρνησης; Υπό τις συνθήκες ίσως αποδειχτεί κίνηση ΜΑΤ, αλλά μήπως αν αποφεύγαμε αυτές τις συνθήκες θα ήταν μια καλύτερη επιλογή;
That approach and then brick one baby!!! AWESOME .
Fantastic video @axalppro pic.twitter.com/1ezt5ojw81— Combat Learjet (@Combat_learjet) April 24, 2020
