Η αποχώρηση των δυτικών συμμάχων από το Αφγανιστάν εξελίσσεται αλλά την ίδια στιγμή οι Ταλιμπάν προελαύνουν στη χώρα σε πολλά σημεία, σπεύδοντας να καλύψουν, όπως ήταν αναμενόμενο, το κενό εξουσίας και στρατιωτικής παρουσίας. Έτσι αναδεικνύεται ένα σημαντικό ανθρωπιστικό αλλά και πολιτικό ζήτημα: Αυτό των συνεργατών των δυτικών δυνάμεων. Μιλάμε για πολλές χιλιάδες άτομα, μεταφραστές, συνοδούς, διοικητικούς υπαλλήλους στις βάσεις της συμμαχίας, εμπόρους που συναλλάσσονταν μαζί τους, κυβερνητικά στελέχη κ.ο.κ. Όλοι αυτοί πρέπει να θεωρούνται «μαρκαρισμένοι» από τους Ταλιμπάν και σε σοβαρό κίνδυνο αν οι τελευταίοι επικρατήσουν, είτε τοπικά είτε, ακόμη χειρότερα, σε όλη τη χώρα.
Έτσι ήδη 18.000 μεταφραστές είναι σε αναμονή για να τους δοθεί μια ειδική βίζα μετανάστευσης στις ΗΠΑ μαζί με τις οικογένειες τους, κάτι που όμως ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Ενώ βέβαια ο αριθμός των ανθρώπων που θα χρειαστούν αντίστοιχη διέξοδο είναι πολύ μεγαλύτερος. Ταυτόχρονα εμφανίζεται ένα σημαντικό πρακτικό ζήτημα, αυτό της γρήγορης και οργανωμένης εξόδου τόσων χιλιάδων ατόμων, οι οποίοι πρέπει να μετακινηθούν μαζί με τις οικογένειες τους από την επαρχία στην Καμπούλ και από εκεί με πτήσεις να μεταφερθούν στις ΗΠΑ. Αν εκτιμήσει κανείς ότι οι 18.000 μεταφραστές μπορεί τελικά να είναι πάνω από 100.000 άτομα (μαζί με συζύγους, παιδιά, γονείς), το έργο γίνεται τεράστιο, απαιτεί μεγάλες επενδύσεις και υποδομές ασφάλειας με τον χρόνο να στενεύει διαρκώς. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή δεν γίνει αυτή η εκκένωση των συνεργατών και οι Ταλιμπάν συνεχίσουν να καταλαμβάνουν τις μέχρι τώρα «ασφαλείς» περιοχές, ο πανικός και η αγωνία αυτών των ανθρώπων όπως και η μαζική τους φυγή θα δημιουργήσουν μια νέα ανθρωπιστική κρίση σε μια ήδη πολύπαθη χώρα. Και επισημαίνουμε πως μιλάμε μόνο για τους άοπλους άμεσους συνεργάτες των συμμάχων, και όχι για τις κυβερνητικές δυνάμεις του Αφγανιστάν, τον πυρήνα της κυβέρνησης της Καμπουλ και των περιφερειών, που είναι πάρα πολύ περισσότεροι και επίσης θα αντιμετωπίσουν την οργή των φανατικών, σε περίπτωση ήττας.
