Πως θα έμοιαζαν οι άνθρωποι αν γινόντουσαν γεννήσεις στο διάστημα;

Οι ερευνητές έχουν μελετήσει πολλά εγκυμονούντα ζώα σε τροχιά όπως για παράδειγμα σαλαμάντρες, ψάρια και τρωκτικά, άλλα όχι ανθρώπους. Πάνω από 60 γυναίκες έχουν ταξιδέψει στο διάστημα, όμως καμιά τους δεν ήταν έγκυος κατά την διάρκεια του ταξιδιού όποτε εννοείται ότι καμία από αυτές δεν έχει γεννήσει σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.
Αυτή την στιγμή υπάρχει μεγάλη συζήτηση για μελλοντικές διαστημικές αποικίες και πόλεις στον Άρη, που με την σειρά της έχει πυροδοτήσει την συζήτηση του τι θα συμβεί όταν, μια μέρα οι άνθρωποι δημιουργήσουν απογόνους πέρα από την Γη. Αυτό βεβαίως εγείρει μερικά πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα. Πως θα μοιάζουν τα διαστημικά μωρά; Πόσο διαφορετικός θα είναι ο τοκετός στο διάστημα; Το κινδύνους μπορεί να κρύβει;
Η πιο προφανής διαφορά είναι το περιβάλλον χαμηλής βαρύτητας το οποίο θα κάνει πιο δύσκολο για την μητέρα να σπρώξει το νεογνό προς τα έξω. Επίσης αναμένεται ότι τα γυναικολογικά προβλήματα για τις γυναίκες που θα διαμένουν στο διάστημα μόνιμα, θα είναι πολύ μεγαλύτερα και πολύ πιο έντονα.
Βασικό πρόβλημα είναι ότι, χωρίς την γήινη βαρύτητα τα οστά του ανθρωπίνου σώματος χάνουν την πυκνότητα τους. Μελέτες έδειξαν ότι οι αστροναύτες χάνουν περίπου 1% της πυκνότητας των οστών τους για κάθε μήνα που μένουν στο διάστημα. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τεράστια προβλήματα, καθώς, η λεκάνη της εγκύου, θα έσπαζε κατά την διάρκεια του τοκετού. Για την ακρίβεια οι γιατροί προτείνουν σε γυναίκες με αδύναμα οστά να αποφεύγουν τον φυσικό τοκετό και να καταφεύγουν σε καισαρική τομή. Σε αυτη την μέθοδο θα πρέπει να καταφύγουν οι εγκυμονούσες γυναίκες σε τροχιά, κάτι που θα κάνει τους ανθρώπινους πληθυσμούς που θα ζουν μόνιμα σε τροχιά, να εξαρτώνται από την καισαρική τομή.
Ήδη γνωρίζουμε ότι η διαδικασία του ανθρώπινου τοκετού επηρεάζει και επηρεάζεται από την ανατομία μας. Για παράδειγμα το μέγεθος της κεφαλής  μας περιορίζεται από το μέγεθος της γενετικής οδού της μητέρας. Περισσότερες καισαρικές τομές μπορεί να κάνουν εξελικτικά, τους απόγονους μας να έχουν μεγαλύτερα σε όγκο κρανία αφού αυτά δεν θα περιορίζονται από το μέγεθος της γενετικής οδού.
Μακροπρόθεσμα όμως το μεγαλύτερο κρανίο δεν θα ήταν η μόνη αλλαγή. Θα αλλάζαμε και χρώμα δέρματος. Στη Γη η μελανίνη συγκεντρώνεται στο δέρμα μας για να μας προστατεύσει από την  υπεριώδη ακτινοβολία του Ηλίου.  Στο διάστημα δεν θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μονάχα την υπεριώδη ακτινοβολία, άλλα την πολλές φορές πιο επικίνδυνη κοσμική ακτινοβολία. Για να το αντιμετωπίσει αυτό, ο οργανισμός μας θα αποκτούσε τελείως νέους χρωματισμούς της επιδερμίδας. Αυτό σημαίνει ότι οι μελλοντικές γενιές που θα μεγαλώσουν μακρυά από την Γη θα έχουν τελείως διαφορετικό πιο σκούρο χρώμα.
Αυτές οι αλλαγές βέβαια θα πάρουν αιώνες η χιλιετίες να συντελεστούν, με πολλές διαδοχικές γενιές γυναικών να γεννούν στο διάστημα. Τελικά οι άνθρωποι του διαστήματος ίσως εξελιχθούν να είναι τόσο διαφορετικοί από εμάς που θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε ένα νέο, τελείως διαφορετικό ανθρώπινο είδος.
Άλλα για την ώρα απλώς χρειαζόμαστε μια γενναία γυναίκα που θα δεχτεί να γεννήσει στο διάστημα.