Και η κουτσή Μαρία άρμεξε από χθες και συνεχίζει να «αρμέγει την αγελάδα» του τουρκικού ΜΕΑ (Μη Επανδρωμένου Αεροχήματος), που υποτίθεται ότι πέρασε σε ελληνικά χέρια.
Πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα, κοινωνικές εκπομπές «καθημερινότητας», δελτία ειδήσεων και… «ειδήσεων» και φυσικά η στρατιά των αναλυτών του ελληνικού διαδικτύου μπήκαν στον χορό της «έγκυρης πληροφόρησης» για το «υπερόπλο» στο οποίο… απέκτησε πρόσβαση η Ελλάς, με μόνο ελάχιστες (δυστυχώς) εξαιρέσεις κάποιων αντίθετων φωνών που προσπάθησαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και χάθηκαν στον ορυμαγδό.
Χωρίς να μπούμε καν στην ουσία του εάν η «είδηση» επαληθεύεται ή όχι (υπάρχει ήδη διάψευση, αλλά και αυτή ίσως είναι… «απαραίτητο» να γίνει σε τέτοιες περιπτώσεις), τα MEA/M Baykar Bayraktar TB2 δεν είναι «υπερόπλα» και η πρόσβαση στην όποια τεχνολογία έχουν ίσως είναι οριακά χρήσιμη αλλά σίγουρα όχι κρίσιμη.
«Υπερόπλο» σε αυτή την πλευρά του Αιγίου, το έκαναν διάφοροι «ποδοσφαιροαμυντικοαναλυτές» που προς χάριν των κλικ και φυσικά των συναφών εσόδων, από τότε που τα «ανακάλυψαν» πριν από 2-3 χρόνια, Δευτέρα-Τρίτη-Παρασκευή τα ανεβάζουν στην υπέρτατη τουρκική απειλή και Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο τα κατεβάζουν «σαν τις μύγες από τη ρωσική αεράμυνα στην Ουκρανία» (Κυριακή… αργία).
Πρώτα από όλα, στις βασικές αρχές που ακολουθούν όλα τα Μη Επανδρωμένα Αεροχήματα, από τα απλούστερα έως και τα πλέον εξελιγμένα και πολύπλοκα, υπάρχουν σχεδιαστικές προβλέψεις ώστε η τυχόν κατάληξή τους σε αντίπαλα χέρια να μην προσφέρει ουσιαστικές πληροφορίες και οφέλη.
Αυτό ισχύει φυσικά και για το Bayraktar TB2, το οποίο είναι γνωστό ότι βασίζεται σε εμπορικής προέλευσης απάρτια και συγκροτήματα, των οποίων η τεχνολογία δεν είναι σε καμιά περίπτωση άγνωστη ή πολύτιμη να αποκτηθεί.
Φυσικά, εξαρτάται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα «συντρίμμια» στα οποία αποκτώντας πρόσβαση. Απτό είναι το παράδειγμα του Ιράν που την προηγούμενη δεκαετία κατόρθωσε να αποκτήσει άθικτο (παγιδεύοντάς το ή… από τύχη) ένα αμερικανικό RQ-170 Sentinel και στη συνέχεια το «αντίγραψε» (μέσω reverse engineering) και παρουσίασε την δική του έκδοση. Τα Bayraktar TB2 δεν ανήκουν φυσικά σε αυτή την κατηγορία… «λαφύρων».
Τα πιθανά οφέλη, από ένα άθικτο ή σε πολύ καλή κατάσταση τουρκικό ΜΕΑ/Μ θα μπορούσε να είναι πρόσβαση στις υποδομές ραδιοζεύξης του, που και πάλι είναι λίγο πολύ γνωστές ή στον υπολογιστή ελέγχου πτήσης, αν και για ακαδημαϊκούς και μόνο λόγους.
Οι παλαιότερες εκδόσεις του αεροχήματος είχαν καναδικούς κινητήρες Rotax (τους ίδιους που χρησιμοποιούν μοτοαιωρόπτερα και υπερελαφρά) και ηλεκτρο-οπτικό συγκρότημα Wescam MX-15D, συγκροτήματα τα οποία αντικαταστάθηκαν από τα αντίστοιχα τουρκικής προέλευσης TEI PD170 και CATS FLIR της Aselsan.
Η πρόσβαση σε αυτά, εάν είναι σε επαρκώς καλή κατάσταση ίσως είχε κάποιο νόημα αλλά και πάλι τίποτε περισσότερο από ικανοποίηση περιέργειας.
Περισσότερο χρήσιμη θα ήταν η πρόσβαση σε κάποιο από τα πυρομαχικά του (MAM-C, MAM-L, L-UMTAS) που θα μπορούσε να «επαληθεύσει» (υπό προϋποθέσεις) τους τουρκικούς ισχυρισμούς.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι τα Bayraktar TB2 (και κυρίως τα μεγαλύτερα τουρκικά ΜΕΑ/Μ) δεν αποτελούν απειλή και μάλιστα σημαντική για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, διότι άλλο το γεγονός της εμπορικής, σχετικά απλής τεχνολογίας που ενσωματώνουν και άλλο το επίσης γεγονός της επιχειρησιακής αξίας τους στο πεδίο της μάχης και των μεγάλων προκλήσεων στην αεράμυνα των αμυνομένων απέναντί τους.
Επιπλέον δεν θα μπούμε και στην συνομοσιολογική σεναριολογία που ακούγεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη νέα προβοκάτσια του Τούρκων με την είδηση του Bayraktar στο πλαίσιο των ισχυρισμών της Άγκυρας περί προετοιμασίας επιθετικής ενέργειας της Ελλάδας κατά της Τουρκίας
Σε κάθε περίπτωση όμως -και για να χρησιμοποιήσουμε την γνωστή πλέον έκφραση- «όχι άλλο άρμεγμα της αγελάδας Bayraktar»! Έχουμε σοβαρότερα πράγματα που πρέπει να μας απασχολούν.
