MGR-1 ‘Honest John’: Τίμια Εξασφαλισμένη Καταστροφή (βίντεο)

Ήταν τεράστια, απλή στην σύλληψη και λειτουργία και με μια πυρηνική κεφαλή υποσχόταν ένα μικρό ολοκαύτωμα. Η ρουκέτα MGR-1 ‘Honest John’, ένα από τα εμβληματικά πυραυλικά συστήματα του Ψυχρού Πολέμου, ενσωμάτωνε το δόγμα της δεκαετίας του ’50 «Ρίξε στους Κόκκινους Ό,τι πιο Βαρύ Έχεις». Και αυτό ήταν –ένα τακτικό βλήμα Πυροβολικού μικρού βεληνεκούς, σχεδιασμένο πάνω σε έναν ισχυρό προωθητικό πύραυλο, με μια και μόνη αποστολή: την πρόκληση μαζικών απωλειών.
Όταν ο Αμερικανικός Στρατός έθετε τις προδιαγραφές για μια ρουκέτα μεγάλου διαμετρήματος, η Douglas Aircraft σκέφτηκε να αξιοποιήσει έναν προωθητήρα (booster) που είχε αναπτύξει για αεροσκάφη τροποποιώντας τον σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Στρατού. Σε έναν μήνα η πρότασή της ήταν έτοιμη για δοκιμές. Το πρώτο τεστ του ΧΜ31 πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιουνίου 1951 και μέχρι τον Αύγουστο οι αρχικές δοκιμές είχαν ολοκληρωθεί, ανοίγοντας τον δρόμο για τα πρώτα μοντέλα παραγωγής τον Ιανουάριο του 1953.

Ο Μ31 ‘Honest John’ όπως ονομάστηκε ήταν εξαιρετικά απλός, δεν είχε πολύπλοκα ηλεκτρονικά και απαιτούσε πλήρωμα χωρίς εκτενή εκπαίδευση. Σήμερα φαντάζει… παλαιολιθικός όμως η απουσία ηλεκτρονικών ή ραδιοκατεύθυνσης σήμαινε ότι μετά την εκτόξευση τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει την πορεία του. Ο ‘Honest John’ ήταν ένα όργανο τυφλής καταστροφής.
Οι πρώτες πυροβολαρχίες παρέλαβαν τον νέο πύραυλο στα τέλη του 1953. Στις αρχές του επόμενου έτους οι ‘Honest John’ άρχισαν να αναπτύσσονται και στην Ευρώπη ενώ με το σύστημα εξοπλίστηκαν πολλοί στρατοί του ΝΑΤΟ –συμπεριλαμβανομένου του Ε.Σ. Λόγω του μεγέθους και της εγγενούς απλότητας της σχεδίασης, τα βλήματα του τύπου παρείχαν μεγαλύτερη κινητικότητα στο πεδίο της μάχης εν σχέσει με το συμβατικό Πυροβολικό. Εφοδιασμένα δε με πυρηνική κεφαλή, ένα πλήγμα τους υπερτερούσε σε καταστρεπτική δυνατότητα έναντι εκατοντάδων οβίδων.

Η πυρηνική έκδοση Μ31 (MGR-1A) αρχικώς έφερε κεφαλή W7 με ρυθμιζόμενη ισχύ έως 20 κιλοτόννων και διέθετε εμβέλεια 24,8 χλμ. Ακολούθως αναπτύχθηκε η κεφαλή W31 σε τρείς παραλλαγές με ισχύ 2, 10 ή 30 kt αντίστοιχα ενώ η W31 των 20 κιλοτόννων εξόπλιζε αποκλειστικά τους (πυρηνικούς) αντιαεροπορικούς πυραύλους Nike-Hercules. Επίσης μπορούσε να φέρει και χημική κεφαλή, όπως την εικονιζόμενη M190 με βομβίδια M134 GB νευροπαραλυτικού αερίου Sarin.

Τον χειμώνα η ρουκέτα μεταφερόταν τυλιγμένη με μια ειδική «ηλεκτρική κουβέρτα» που διατηρούσε την θερμοκρασία του στερεού προωθητικού στα σωστά επίπεδα για την εκτόξευση. Η ομοχειρία φόρτωνε το βλήμα με ειδικό γερανό επί τρέιλερ (Μ405) ή γερανοφόρο (Μ62) από το όχημα φορέα (Μ78Α1) στο 5τοννο όχημα εκτόξευσης (Μ289, αργότερα Μ386 με την κοντή ράγα εκτόξευσης) και το προετοίμαζε για βολή.

Μετά την προσαρμογή των σταθεροποιητικών πτερυγίων, της συμβατικής κεφαλής βάρους 680 κιλών και την σκόπευση, το τέρας των 762 χιλ. άφηνε την ράγα εκτόξευσης ξερνώντας καπνό και φλόγες. Ακόμη και με συμβατική πολεμική κεφαλή (ΗΕ) αν ήσουν εκεί που θα τελείωνε η σύντομη πτήση του ήταν εξαιρετικά ανθυγιεινό…

Χωρίς πυρηνική κεφαλή, η διασπορά συμβατικών πυρομαχικών πάνω από τον στόχο απεδείχθη μεγαλύτερη απ’ ότι είχε εκτιμηθεί γι’ αυτό αναπτύχθηκε η αναβαθμισμένη έκδοση Μ50 (MGR-1B) για βελτίωση της ακρίβειας και του βεληνεκούς. Τα ουραία πτερύγια έγιναν μικρότερα και η περιστροφή του βλήματος κατά την πτήση αυξήθηκε ως αντιστάθμισμα της απώλειας ευστάθειας που θα έφερνε η μείωση του μεγέθους των πτερυγίων. Η εμβέλεια διπλασιάστηκε φθάνοντας τα 48 χλμ και η διασπορά/απόκλιση από τον στόχο περιορίστηκε σε μόλις 230 μ, ακρίβεια που προσέγγιζε εκείνης των πυροβόλων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Bundeswehr ήταν μεταξύ των χρηστών του συστήματος Feldraketenwerfer (FRWf) 762 mm ‘Honest John’, όπως ήταν γνωστό σε δυτικογερμανική υπηρεσία, διαθέτοντας και την πυρηνική έκδοση –με τις κεφαλές φυσικά υπό αυστηρότατο αμερικανικό έλεγχο. Το ψυχροπολεμικό ανέκδοτο «τί καλείται τακτικό πυρηνικό όπλο: αυτό που σκάει σε γερμανικό έδαφος» δεν βγήκε τυχαία.
Η παραγωγή του MGR-1 σταμάτησε το 1965, μετά από περισσότερες από 7.000 ρουκέτες. Αντικαταστάθηκε από τον MGM-52 Lance το 1973 ωστόσο συνέχισε να εξοπλίζει μονάδες της Εθνοφρουράς στις ΗΠΑ μέχρι και το 1983. Μπορεί να δείχνει σαν να βγήκε από ταινία εποχής με τον… Γκοτζίλα (άλλωστε της ίδιας κλάσης είναι) όμως αυτός ο ψυχροπολεμικός «δεινόσαυρος» ξεπέρασε σε υπηρεσία όλους τους αμερικανικούς βαλλιστικούς πυραύλους, εκτός του Minuteman. Και κυρίως, χωρίς να χρειαστεί να δράσει.
Αλέξανδρος Θεολόγου