Μ42 Duster: Η φλογερή ανάσα του «Δράκου»

Θα χρησιμοποιούσατε ποτέ ένα δίκαννο για να απαλλαγείτε από έναν ενοχλητικό; Αναλόγως… πόσο πολύ ενοχλεί, είναι η απάντηση. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι πάντα θανάσιμη ενόχληση αλλά στο Βιετνάμ οι snipers των Βιετκόνγκ είχαν ταλέντο στο να γίνονται αόρατοι. Οι πρώτες βολές προκαλούσαν πανικό αφού κανείς δεν ήξερε ποιος θα δεχόταν την επόμενη.

Το βράδυ τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Η νύχτα ενέτεινε την σύγχυση και σύντομα ο ουρανός γέμιζε φωτιστικές σε μια προσπάθεια να στερήσουν από τον σκοπευτή το πλεονέκτημα της κάλυψης. Τα gunships ήταν η πρώτη επιλογή των Αμερικανών όμως πολλές φορές η λύση στο πρόβλημα δινόταν από το έδαφος.
Η ισχυρή συγκέντρωση πυρός ήταν το μόνο που εμπιστεύονταν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ. Και το αντιαεροπορικό Μ42 Duster αποδείχθηκε ιδανικό εργαλείο. Οι φωτογραφίες μακράς έκθεσης που τράβηξε τον Απρίλιο του 1970 ο 22χρονος τότε Τζέιμς Χένσιντζερ δείχνουν γλαφυρά πώς αντιμετώπισε η φρουρά του στρατοπέδου της 173^ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας στο Phu Tai έναν ελεύθερο σκοπευτή των VC κρυμμένο στους γύρω λόφους. Με συντριπτικά πυρά.

Ο μοναχικός sniper στους λόφους είχε εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα. Η μονάδα είχε ήδη έναν νεκρό και όλοι στην βάση αναρωτιόνταν αν το βράδυ θα ήταν το επόμενο θύμα του. «Είμασταν τόσο τσαντισμένοι που την επόμενη φορά τον περιμέναμε» λέει ο Χένσιντζερ. Τα μεγάλα προβλήματα θέλουν δραστικές λύσεις. Ο ελεύθερος σκοπευτής χτυπoύσε τους κοιτώνες των στρατιωτών με ΑΚ-47. Εκείνο το βράδυ οι Αμερικανοί απάντησαν με καυτό heavy metal.

Κόκκινα τροχιοδεικτικά αυλακώνουν την νύχτα φωτίζοντας απόκοσμα το Phu Tai. Το Μ42 βάλλει κι αυτό γαζώνοντας τους λόφους. Θυμηθείτε ότι ανά πέντε βολίδες μόνο μια είναι τροχιοδεικτική, κάτι που σημαίνει ότι τα πυρά στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότερα… Εκτός των πυρών από τα δίδυμα Bofors –120 βλήματα/λεπτό ανά κάννη– οι λευκές ριπές που διακρίνονται προέρχονται από βαρύ πολυβόλο Μ2 των 0,50 το οποίο ρίχνει βολίδες HE (High Explosive). Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.


Στημένη πάνω σε σάκκους άμμου αντί για τρίποδο, η Nikon FTN του στρατιώτη Χένσιντζερ καταγράφει από την υπερυψωμένη σκοπιά της περιμέτρου σκηνές που προκαλούν δέος… Η νύχτα έχει πάρει φωτιά, οι εκρήξεις από τα βλήματα των 40 χιλ. μπλέκονται με τα ακατάπαυστα πυρά των Μ60 και του Browning που «ραντίζουν» την κρυψώνα του ελεύθερου σκοπευτή.

Την επόμενη μέρα οι Αμερικανοί έστειλαν περιπόλους να τον ψάξουν. Το μόνο που βρήκαν ήταν ένα μικρό μονοπάτι από αίμα ανάμεσα στους βράχους. Ο sniper είχε εξαφανιστεί. Όπως τα φαντάσματα που χάνονται με την αυγή.

Αν και σχεδιάστηκε ως αντιαεροπορικό όπλο επί πήγματος άρματος Μ-41, στο Βιετνάμ ελλείψει αεροπορικής απειλής χρησιμοποιήθηκε για στατική άμυνα εγκαταστάσεων, ασφάλεια περιμέτρου, υποστήριξη Πεζικού με κατασταλτικά πυρά, συνοδεία εφοδιοπομπών και προστασία οδών ανεφοδιασμού. Εναντίον προσωπικού και αθωράκιστων στόχων τα αυτόματα M2A1 Bofors των 40 χιλ. απεδείχθησαν απίστευτα καταστροφικά: τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί στο τρομερό φράγμα πυρός ενός M42.
Οι Αμερικανοί το αποκαλούσαν ‘Duster’ από τα σύννεφα σκόνης που σήκωνε όταν έτρεχε στους χωματόδρομους του Βιετνάμ. Στους αντάρτες Βιετκόνγκ ήταν γνωστό ως ο «Δράκος της Φωτιάς» επειδή η ταχυβολία με την οποία έβαλλαν τα M2A1 και το πύρινο μονοπάτι των τροχιοδεικτικών τους θύμιζαν την φλογερή ανάσα δράκοντα.

Τα Dusters «δούλευαν» συνήθως σε ζευγάρια. Η ισχύς πυρός τους προκαλούσε τρόμο και μην έχοντας τρόπο να τα αντιμετωπίσουν οι Βιετκόνγκ υποχωρούσαν. «Ο ‘Charlie’ δεν τα έβαζε μαζί μας, εκτός κι αν δεν είχε δει Μ42 νωρίτερα» θυμούνται τα πληρώματά τους. «Εάν οι VC είχαν συναντήσει ένα από αυτά στο παρελθόν, έμεναν μακριά του». Σοφή επιλογή.
Αλέξανδρος Θεολόγου
Πρώτη δημοσίευση 12/1/2019