Η Lockheed Aircraft Corporation (LAC), έχοντας έδρα το Burbank της Καλιφόρνια, ξεκίνησε από την κατασκευή μεταλλικών δικινητηρίων κατά τη δεκαετία του 1930, με πολλά προϊόντα της να αγοράζονται από το Ναυτικό των ΗΠΑ. Τον Ιούνιο του 1938, η εταιρία έλαβε τη μεγαλύτερη έως τότε παραγγελία της, η οποία προήλθε από τη Βρετανική Επιτροπή Αγορών και αφορούσε το Lockheed Hudson, τη στρατιωτική έκδοση του Model 14, για την Παράκτια Διοίκηση της RAF. Μέχρι τον Μάιο του 1943, παραδόθηκαν συνολικά 2.941 Hudsons, συμπεριλαμβανομένων και 20 ακόμη που κατέληξαν στο αμερικανικό ναυτικό.
To ξεκίνημα της παραγωγής του Ventura για λογαριασμό της RAF
Το Σεπτέμβριο του 1939, η Lockheed υπέβαλε πρόταση στο βρετανικό υπουργείο Αεροπορίας για ένα νέο, βελτιωμένο αεροσκάφος, βασισμένο στο Model 18 Lodestar, το οποίο θα μπορούσε να αντικαστήσει τόσο το Hudson σε υπηρεσίες θαλασσίων αναγνωρίσεων και ανθυποβρυχιακού πολέμου, όσο και το Bristol Blenheim σε καθήκοντα ελαφρού ή μεσαίου βομβαρδιστικού.
Οι Βρετανοί θεώρησαν τη δεύτερη επιλογή πιο ελκυστική (αυτή δηλαδή του διαδόχου του Blenheim) οπότε το Φεβρουάριο του 1940, παρήγγειλαν 25 αεροσκάφη ως μεσαία βομβαρδιστικά που θα ονομάζονταν Ventura Mk.I. Σε διαβουλεύσεις που ακολούθησαν, η εταιρία πρότεινε στους Βρετανούς έναν πιο προηγμένο σχεδιασμό, με ισχυρότερους κινητήρες που θα παρείχαν αυξημένες επιδόσεις. Η RAF αποδέχτηκε τις προτεινόμενες βελτιώσεις και το Μάϊο του 1940 παρήγγειλε 300 αεροπλάνα, τα οποία αύξησε σε 675 λίγο αργότερα.
Μέχρι το 1940, η Lockheed, όντας απασχολημένη με την παραγωγή των Hudsons και P-38 Lightnings, δε διέθετε στο εργοστάσιό της, τo Β-1, τον απαιτούμενο χώρο για να ξεκινήσει το Ventura. Γι’αυτό αποφάσισε να μεταφέρει τις εργασίες του Model 37 (όπως ονομάστηκε το νέο αεροσκάφος) στο εργοστάσιο A-1 της Vega Airplane Company, επίσης στο Burbank της Καλιφόρνια. Η συγκεκριμένη εταιρία ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1937 ως AiRover Company, αλλά μετονομάστηκε το επόμενο έτος. Ήταν θυγατρική της Lockheed και ειδικεύετο στην κατασκευή ελαφρών αεροσκαφών αεροπλοΐας. Οι δύο διαφορετικές εταιρείες συγχωνεύτηκαν αργότερα και τελικώς ενώθηκαν πλήρως το Νοέμβριο του 1943.
Δομικά και τεχνικά στοιχεία
Έχοντας ήδη εμπειρία από την παραγωγή του Hudson, η Lockheed ενσωμάτωσε στο Model 37 «Ventura» καλύτερο οπλισμό, μεγαλύτερη χωρητικότητα καυσίμων και ισχυροτέρους κινητήρες. Ήταν ένα αμιγώς μεταλλικό δικινητήριο με πλατύτερη άτρακτο που κατέληγε σε διπλό κάθετο σταθερό. Το Ventura Mk.I τροφοδοτείτο με δύο δεκαοκτακύλινδρους αερόψυκτους αστεροειδείς, διπλής σειράς, Pratt & Whitney Double Wasp S1A4-G, που απέδιδαν ισχύ 2.000 ίππων. Διέθετε πηδάλια Fowler που αύξαναν την οπισθέλκουσα, επιτρέποντας χαμηλότερη ταχύτητα προσγείωσης, ενώ η μεγαλύτερη επιφάνεια πτερύγων μείωνε αισθητά την τροχοδρόμηση κατά την απογείωση.
Το νέο αεροσκάφος είχε ένα πλήρως αναδιπλούμενο σύστημα προσγείωσης, με τους κεντρικούς τροχούς να ανασύρονται στα άκρα των ατρακτιδίων των κινητήρων και τον ουραίο μέσα στην άτρακτο. Μπορούσε να φιλοξενήσει πενταμελές πλήρωμα και ήταν εξοπλισμένο με οκτώ έως δέκα ρυγχαία πολυβόλα, έναν βρετανικής κατασκευής ραχιαίο πυργίσκο Boulton Paul και ένα ακόμη αμυντικό πολυβόλο στο κάτω τμήμα της ατράκτου. Υπήρχε επίσης δυνατότητα μεταφοράς βομβών, έως 1.360 κιλά, σε εσωτερική καταπακτή. Δεδομένου του ότι προορίζετο για μεσαίο βομβαρδιστικό όπως το Hudson, έφερε στα πλευρά του ρύγχους τέσσερα πάνελς από πλεξιγκλάς, καθώς και ένα ακόμη στο πάτωμα.
Η συνέχεια στο Military History
