Το Lockheed Hudson υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά αεροσκάφη κατά τα πρώτα χρόνια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτελώντας τον κορμό της Παράκτιας Διοίκησης της RAF τουλάχιστον μέχρι το 1942. Η ιστορία του ξεκινάει από την αποστολή μιας βρετανικής επιτροπής στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Απρίλιο του 1938, για την αγορά ενός εκπαιδευτικού των πληρωμάτων του Avro Anson, του πρώτου μονοπλάνου στην υπηρεσία της RAF και του πρώτου με αναδιπλούμενους τροχούς. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ήταν ένα από τα ταχύτερα αεροσκάφη της εποχής του, το οποίο τέθηκε σε υπηρεσίες ναυτικής αναγνώρισης.
Η μετατροπή του Μοdel 14 «Super Electra» σε Lockheed Hudson
Δύο μήνες προ της αφίξεως των Βρετανών, η Lockheed είχε ξεκινήσει να διερευνά το ενδεχόμενο μετατροπής της πολιτικής εκδόσεως του «Super Electra» σε βομβαρδιστικό, έχοντας μάλιστα προτετοιμάσει και το σχετικό σχέδιο.
Μέσα σε πέντε ημέρες κατασκεύασε μια πλήρους κλίμακος μακέτα του προτεινόμενου αεροσκάφους όπου την παρουσίασε στην επιτροπή των Βρετανών. Σε αυτήν είχε περάσει και μια σημαντική αλλαγή με δύο πυργίσκους (στο ρύγχος και τη ράχη), ενώ ο χώρος του πλοηγού προσαρμόστηκε πίσω από τις πτέρυγες. Λόγω προβλημάτων πλοηγήσεως πάνω από θάλασσα, οι Βρετανοί ήθελαν τον πλοηγό σε διαφανές ρύγχος για βελτίωση της ορατότητας και της επικοινωνίας του με τον πιλότο.
Οι προβλεπόμενες επιδόσεις του νέου αεροσκάφους ακούγονταν άκρως ικανοποιητικές, οπότε οι Βρετανοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την αγορά του. Το Hudson Mk.I (όπως λεγόταν το νέο σχέδιο) παρουσιαζόταν κατά 100 χλμ. ταχύτερο από το Avro Anson, μπορούσε να μεταφέρει τετραπλάσιο φορτίο βομβών και διέθετε υπεδιπλάσια εμβέλεια. Προοριζόταν για αναγνωριστικές αποστολές, ενώ το Anson θα γινόταν εκπαιδευτικό πλοηγών. Μετά από δύο μήνες διαπραγματεύσεων στο Λονδίνο, στις 23 Ιουνίου του 1938 έκλεισε τελικώς συμβόλαιο παραγγελίας 200 αεροσκαφών, κόστους £17.000 έκαστο.
Το Hudson Mk.I τροφοδοτείτο με δύο Wright GR-1820-G102A, παρέχοντας ισχύ 1.100 ίππων κατά την απογείωση. Θα έφερε τέσσερα πολυβόλα των 7,62 χλστ. (δύο σταθερά στο ρύγχος και δύο στο ραχιαίο πυργίσκο). Το ωφέλιμο φορτίο μεταφέρθηκε εσωτερικά, σε καταπακτή βομβών κάτω από το πιλοτήριο. Οι εργασίες προχωρούσαν ταχέως και η παρθενική του πτήση ολοκληρώθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1938 με σχεδόν μηδαμινά προβλήματα. Δύο μήνες αργότερα, οι Βρετανοί παρέλαβαν το πρώτο της παραγγελίας, το οποίο μεταφέρθηκε αρχικώς στο εργοστάσιο της Boulton Paul για την εγκατάσταση του ραχιαίου πυργίσκου και κατόπιν υποβλήθηκε σε εκτεταμένες δοκιμές.
Η συνέχεια στο Military History
