Ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Γιάννης Κεφαλογιάννης, απαντώντας στη Βουλή των Ελλήνων σε επίκαιρη ερώτηση του προέδρου του κόμματος «Νίκη», κ. Δημήτρη Νατσιού, σχετικά με τη συμμετοχή Ανώτατου Έλληνα Αξιωματικού στην εκδήλωση της τουρκικής Πρεσβείας την 30η Αυγούστου, κατέστησε σαφές ότι η εκπροσώπηση και η συμμετοχή δεν ήταν για την ‘Ημέρα Νίκης’ (Victory Day) αλλά για την ‘Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων’ (‘Turkish Armed Forces Day’), τονίζοντας ότι, «αποτελεί πάγια πρακτική, σύμφωνα με τη σαφή και ρητή οδηγία της αρμόδιας Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών ότι η χώρα μας δεν εκπροσωπείται σε εορτασμούς της Τουρκίας την 30η Αυγούστου εφόσον η πρόσκληση αναφέρεται σε ‘Ημέρα Νίκης’».
Ο κ. Κεφαλογιάννης υπογράμμισε πως, στην εκδήλωση δεν έγινε καμία μνεία σε ‘Ημέρα Νίκης’ (Victory Day). Ανέφερε επίσης πως στην ομιλία του Τούρκου πρέσβεως ουδεμία αναφορά υπήρξε στην Ελλάδα και σε νίκη των Τούρκων, αλλά μόνο στη σημασία της ανεξαρτησίας από τουρκικής πλευράς και αυτό, διότι έχει εδραιωθεί και αποτελεσματικά εκφραστεί το μήνυμα της Ελλάδας ότι η εκπροσώπησή της στην προκείμενη επετειακή εκδήλωση της Τουρκίας τελεί υπό τον απαράγραπτο όρο της μη αναφοράς και ονομασίας της ως ‘Ημέρα Νίκης’.
Ο υφυπουργός, κατά την τοποθέτησή του, ανέφερε πως «η παρουσία στην εκδήλωση για την Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις οδηγίες και την εισήγηση του Υπουργείου Εξωτερικών, του κατεξοχήν οργάνου άσκησης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας». Επισήμανε ακόμη ότι «δεν είναι η πρώτη φορά που εκπρόσωπος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων παρίσταται στην εν λόγω εκδήλωση, εφόσον ονομάζεται και αφορά την Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (‘Turkish Armed Forces Day’) και όχι την ‘Ημέρα Νίκης (Victory Day)’».
Μάλιστα με την εξαίρεση των ετών 2020 και 2021. όπου δεν έλαβε χώρα παρόμοια εκδήλωση εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, από το 2017 μέχρι και σήμερα οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις εκπροσωπούνται στην εκδήλωση της τουρκικής πρεσβείας για την Ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Όπως αντίστοιχα, κατά τον εορτασμό της Εθνικής μας επετείου του 1821 στην Πρεσβεία της Ελλάδος στην Άγκυρα που προηγήθηκε, στις 25/3/2024, παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Τέλος, επεσήμανε πως, «η εθιμοτυπική εκπροσώπηση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε επετειακό εορτασμό των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας είναι αυτονόητο ότι δεν αποτελεί ‘Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης’. Τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) εμπεριέχουν κανόνες και διαδικασίες που σκοπεύουν στην αποφυγή – αποτροπή ανεπιθύμητων ή τυχαίων εντάσεων και συγκρούσεων» ενώ επανέλαβε ότι, «τόσο τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης όσο και η άσκηση εξωτερικής πολιτικής επ’ ουδενί δεν ταυτίζονται ούτε με εθιμοτυπικές συμμετοχές σε επετειακές εκδηλώσεις ούτε με τη λήψη φωτογραφικών στιγμιότυπων».
ΣΧΟΛΙΟ ΠΤΗΣΗΣ: Να καταγράψουμε από την πλευρά μας, πως στην φωτό που δημοσιεύθηκε στο Twitter, στον επίσημο λογαριασμό της Τουρκικής Πρεσβείας στην Αθήνα, είναι εμφανές πως ο Τούρκος πρέσβης, Τσαγατάι Ερτσιγιές, δέχεται τα εθιμοτυπικά συγχαρητήρια μπροστα από πανό που γράφουν “30 Αgustos Ζafer Βayramı Κutlu Οlsun” δηλαδή “30 Αυγούστου, Ευτυχής Ημέρα Νίκης”. Δηλαδή την κλασική ευχή/αναγραφή της συγκεκριμένης εορτής για τους Τούρκους, όπου τιμάται η μάχη του Τουμλού Μπουνάρ, στις 30 Αυγούστου 1922 (η τελική της φάση). Η οποία θεωρείται ως η “τελευταία μάχη” του Ελληνικού Στρατού στη Μικρασία, καθώς μετά την εκεί μεγάλη ήττα ξεκινά η οπισθοχώρηση.
Και βέβαια στην Τουρκία η γιορτή τη συγκεκριμένη ημέρα αυτή τη σημασία έχει, με παράλληλη την θέσπιση της ως “ημέρα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων”, ακριβώς γιατί είναι η ημέρα “ανάδειξης τους το 1922 έναντι των Ελλήνων”. Άρα το όλο επιχείρημα του κ. Κεφαλογιάννη δεν μπορεί να θεωρηθεί πειστικό. Καθώς ακόμη και αν η πρόσκληση δεν αναγράφει για εορτή “Ημέρας Νίκης”, αυτό τιμάται από την εδώ τουρκική πρεσβεία.
Αυτό που έχει όμως βάση ως επιχείρημα είναι πως και η Τουρκία δια αξιωματικών της, παρίσταται στη δική μας εθνική γιορτή της 25ης Μαρτίου. Άρα μπορεί να δεχθούμε πως και οι δύο χώρες, αναγνωρίζοντας πάντα την μεταξύ τους ιστορία, για λόγους εθιμοτυπίας αλλά και ως ένδειξη (κάποιας) διπλωματικής αβρότητας, δίνουν την παρουσία τους στην εθνική γιορτή η μια της άλλης, παρότι αυτές οι γιορτές είναι υψηλού συμβολισμού της διμερούς μας σύγκρουσης. Οπότε καλό είναι να δίνονται οι σχετικές διευκρινήσεις, χωρίς αυτές τις μάλλον αμήχανες “επεξηγήσεις” από δική μας πλευρά. Θα αρκούσε δηλαδή να ειπωθεί, πως “Τούρκοι και Έλληνες αξιωματικοί παρίστανται στις εθνικές εορτές της κάθε χώρας για τυπικούς λόγους” και να λήγει εκεί, χωρίς να μπαίνουμε και σε κάποιο… διαγωνισμό φθηνής εθνικοφροσύνης. Άλλωστε δεν είναι η παρουσία σε μια γιορτή που δίνει το κλίμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι άλλα και πολύ πιο ουσιώδη που το καθορίζουν κάθε εποχή.
Εντυπωσιακά, όμορφα, πολύ γρήγορα,ικανά για πολλά ρεκόρ, αλλά παντελώς άχρηστα για οποιαδήποτε σχεδόν πολεμική χρήση τα αγαπητά Starfighter. Ευτύχησαν να πρωταγωνιστήσουν στο “the right stuff” και έτσι δημιούργησαν το δικό τους θρύλο, ειδικά στους μη έχοντες και μεγάλη σχέση με τον χώρο της ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ αεροπορίας.
Ενδιαφέρον ότι τα -C (πραγματικά sportscars σε σχέση με τα δικά μας -G, πολύ ελαφρότερη δομή, όχι ραντάρ ελέγχου πυρός πολλαπλών διαμορφώσεων αλλά ένα απλό ραδιοαποστασιόμετρο, όχι αδρανειακό σύστημα πλοήγησης), όποτε θεάθηκαν στο Βιετνάμ με ΑΙΜ-9, τα έφεραν στα ακροπτερύγια, με δεξαμενές υποπτερυγίως. Οι φορείς ατράκτου για ΑΙΜ-9 που βλέπουμε συχνά σε ελληνικά, ταϊβανέζικα, ολλανδικά και νορβηγικά απουσίαζαν τελείως.
Το -C ξεχωρίζει από τα δικά μας -G λόγω του κάθετου ουραίου σταθερού μειωμένης χορδής (δεν προεξέχει τόσο πολύ πίσω απο την εξαγωγή του κινητήρα) και κάποιων στοιχείων του RWR κάτω από το ρύγχος.
Και βέβαια το βιετναμικό κάμο που φθάνει ως το ρύγχος με την ακανόνιστη διαχωριστική γραμμή το κάνει να “μυρίζει μπαρούτι” … στην Ταϊλάνδη, το εφφέ της άφιξής των ήταν, κατά τις αφηγήσεις, φοβερό: Η τρομερή 479th TFW, “παγκόσμια πυροσβεστική” των ΗΠΑ, με τη φήμη εκπαίδευσης σε ACM (μη προβλεπόμενο τότε στην USAF), με θρύλους σαν την “ψυχή” της Μαφίας των Μαχητικών Σμήναρχο Everest Riccioni και τις περίφημες “double attack” τακτικές του στην αερομαχία (προσομοίωση της κίνησης της βελόνης της ραπτομηχανής, μάχη μόνο στο κατακόρυφο πλάνο) για μεγιστοποίηση των προτερημάτων και ελαχιστοποίηση των ελαττωμάτων του “αστρομαχητή” να έχουν περάσει από τις τάξεις της, με τα διαβόητα κλιπς στις φτέρνες για συγκράτηση των ποδών στο εκτινασσόμενο (πολλοί εγκατέλειψαν χωρίς τα πόδια τους πριν από αυτό …) να κροταλίζουν προκλητικά στις πίστες σαν σπηρούνια του ιππικού, ψάρωσε όλη η βάση … Όχι για πολύ βέβαια … Άδικη θυσία κορυφαίων αεροπόρων για να ρίξουν μια – δυο Μ117 σε έναν πιθανό στρατωνισμό βορειοβιετναμέζων κάπου στο Λάος ….
Η πρώτη και η τελευταία φωτό αδημοσίευτες ως τώρα, οι άλλες κλασσικές αλλά υπέροχες! Μπράβο!
Φοβερό άρθρο για τον αγαπημενο μας Αστρομαχητή, και τα σχόλια του Νικόλα πάντα το κάνουν φοβερότερο.
Πρόκληση για τους πιλότους αλλά ακόμη μεγαλύτερη για τα επιτελεία που έπρεπε να “εφεύρουν” τη σωστή χρήση τους πέραν των 3 που αναφέρει ο Νικόλαος.
Προσωπικά αναρωτιέμαι τι έκαναν στην Κύπρο το ’74 όπου τουλάχιστον ένα – το 64-17783 της 191 Filo – κατερρίφθη κατά τη βύθιση του Kocatepe. Τα F-104 της 191 Filo οπωσδήποτε “επέτυχαν” την εν λόγω βύθιση καθώς και την πρόκληση πολύ σοβαρών ζημιών στa Adatepe και Mareşal Fevzi Çakmak. Δεν ξέρω όμως αν έγινε γνωστή ποτέ αποτίμηση της δράσης τους στις επιχειρήσεις υποστήριξης της εισβολής και δη συγκριτικά προς τα Super Sabre.
Το αεροπλάνο που έκανε την αεροπορία φτωχότερη. Aυτό το πράγμα προσέγγιζε κανονικά λόγω σχήματος και μεγέθους πτέρυγας με 240 κόμβους τη στιγμή που ένα F 86 με 130 κόμβους και ένα F100 με 165. Για να πέσει όμως η ταχύτητα προσέγγισης στους 165 κόμβους χρησιμοποιούσε πίεση αέρα από τον κινητήρα και τον διοχέτευε στις πτέρυγες για να παράγει άντωση! Αν όμως στην προσέγγιση είχες την παραμικρή απώλεια ισχύος η πιο συχνά έκανες μεγάλες αυξομειώσεις ισχύος η ερχόσουν με λίγο μεγαλύτερη κλίση (λόγω άγχους ή έλλειψης εκπαίδευσης) το αεροπλάνο έπεφτε σε απώλεια και με δεδομένη την πάρα πολύ μικρή πτέρυγα που δέν μπορούσε να το κρατήσει η απώλεια γινόταν περιδίνηση σε χαμηλό ύψος! Το προς τα κάτω εκτινασσόμενο κάθισμα δεν θέλω να το σχολιάσω. ΥΓ. Στις απώλειες χειριστών να προσθέσουμε και τον μεγαλύτερο άσσο όλων των εποχών Erich Hartmann o οποίος εξαναγκάστηκε σε παραιτηση-αποστρατεία από το κατεστημένο της Δυτ Γερμανίας όταν το χαρακτήρισε έκτρωμα. Κατεστημένο που όπως αποδείχθηκε έιχε δωροδοκηθεί…..
Ακολουθώ συστηματικά τα άρθρα για τους ύμνους της αμερικανικής πολεμικής μηχανής στο Βιετνάμ. Είναι λογικό που κέρδισαν και μάλιστα τόσο εύκολα.
Ωπ, μισό, μα έχασαν μου λέει ο γείτονας από απέναντι που διαβάζει ιστορία από σοβαρά βιβλία και είναι πάντα έγκυρος. Τώρα μάλιστα με την καραντίνα το έχει παρακάνει στο διάβασμα και έχει γίνει εξπέρ.
Προφανώς μου λέει φωνάζοντας λίγο από το απέναντι μπαλκόνι, για κάθε επικό κατόρθωμα των αμερικάνων, οι βιετναμέζοι έχουν να επιδείξουν αρκετά περισσότερα δικά τους. Κάπως έτσι ο Δαβίδ κέρδισε τον Γολιάθ μου λέει, αλλιώς δεν εξηγείται. Απλά η ιστορία του Δαβίδ δε μπήκε σε καμιά διαθήκη και σε κανένα μέσο ενημέρωσης στον δυτικό κόσμο.
Την μοιράζονται περήφανα σε οικογενειακές ιστορίες στην πατρίδα τους. Τι τους νοιάζει στην τελική τι λένε οι ηττημένοι…