Η ιαπωνική κυβέρνηση εξετάζει τη διάθεση αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας για την προστασία των εμπορικών πλοίων που διασχίζουν το Στενό του Ορμούζ αντί για πολεμικά σκάφη.
Σύμφωνα με την ιαπωνική εφημερίδα «Mainichi», τα αεροσκάφη προορίζονται να καλύψουν τη σχετική υποχρέωση της ασιατικής χώρας προς τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν ζητήσει από διάφορες χώρες τη συμμετοχή σε μια πολυεθνική ναυτική δύναμη, με σκοπό τη διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ της Αραβικής Χερσονήσου και του Ιράν. Με βάση το «Reuters», μερικές από τις χώρες που έλαβαν το αμερικανικό αίτημα την προηγούμενη εβδομάδα είναι η Ιαπωνία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Νότια Κορέα και η Αυστραλία. Σε δεύτερο χρόνο, ωστόσο, το Τόκιο εξετάζει την ανάπτυξη πολεμικών σκαφών στην περιοχή για τη συνοδεία αποκλειστικά πλοίων με ιαπωνική σημαία.
Αντίθετα, τη γερμανική οδό μοιάζει να ακολουθεί η Ισπανία, αφού όπως γράφει η εφημερίδα «El Confidencial», η Μαδρίτη «δεν έχει αυτή την εποχή πρόθεση να πάρει μέρος στην αμερικανική αποστολή». Το δημοσίευμα αναφέρει πως το αμερικανικό αίτημα ακόμη μελετάται από τη Γαλλία.
Έχω γράψει εδώ επανειλημμένως ότι οπτικά και ακουστικά μέσα υψηλής τεχνολογίας που μπορούν να αναπτυχθούν από ελληνικές εταιρείες είναι αποτελεσματικά και σχετικά φθηνά μέσα ανίχνευσης μικρών και μεσαίων μεγεθών ΜΕΑ. Καλή κίνησης, επιτέλους.
Εκεινο το κακομοιρο το ΕΣΟΘΕ τι εγινε; Ποιοι και ποσα εφαγαν;
Λέτε να κατέβουν οι Τούρκοι στην πρόσκληση ενδιαφέροντος;
Ως λαός, πέρα από τα αδιαμφισβήτητα χαρίσματά μας, έχουμε και ένα σημαντικό ελάττωμα. Είμαστε ανυπόμονοι.
Έτσι, ενώ η αμυντική βιομηχανία, κυρίως οι μεγάλες εταιρείες (ΕΑΣ, ΕΑΒ, Ναυπηγεία κλπ), φυτοζωούσε λόγω της οικονομικής κρίσης (και αναπόφευκτα ελάχιστων παραγγελιών), των δικών τους αγκυλώσεων και λανθασμένων πολιτικών επιλογών, περιμένουμε ως λαός, εν μία νυκτί, να φτιάχουμε τα δικά μας Bayraktar, τεθωρακισμένα, εθνικές φρεγάτες και κάθε λογής στρατιωτικό υλικό, ζηλεύοντας κατ’ ουσίαν, τα επιτεύγματα της γείτονος χώρας.
Η έμφυτη αυτή ανυπομονοσία μας, κατ’ ουσίαν, απαξιώνει – στο δημόσιο λόγο – τις σοβαρές και κυρίως συστηματικές προσπάθειες του Ελληνικού Κέντρου Αμυντικής Καινοτομίας (ΕΛΚΑΚ) να ανακτήσει το χαμένο έδαφος δεκαετιών αλλά κυρίως να αξιοποιήσει στο έπακρο το εγχώριο ανθρώπινο δυναμικό και την τεχνογνωσία σοβαρών εταιρειών και ΑΕΙ, ΑΣΕΙ και Ερευνητικών Κέντρων. Η αξία του ΕΛΚΑΚ έγκειται στον συντονισμό των πραγματικών αναγκών των ενόπλων δυνάμεων με τις δυνατότητες του εγχώριου αμυντικού ερευνητικού και βιομηχανικού οικοσυστήματος.
Αν σε κάποιους τέτοιου είδους προσκλήσεις φαίνονται “ποταπές”, αυτοί σφάλουν *. Την τεχνογνωσία την αναπτύσσεις βήμα βήμα και κυρίως στοχευμένα και βάσει των δικών σου προτεραιοτήτων. Άλλωστε, δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πρόσβαση σε state-of-the-art συστήματα τα οποία δεν χρειάζεται απαραίτητα να ξαναεφεύρουμε! Ας επικεντρωθούμε σε αυτά που είμαστε ικανοί να αναπτύξουμε μόνοι μας και έχουν πολλαπλασιαστικό αντίκτυπο στις ένοπλες δυνάμεις, ανταποκρινόμενα σε επείγουσες και μελλοντικές ανάγκες.
* Σημ. Ανάμεσα σε αυτούς που έσφαλαν, ήμουν πρόσφατα και εγώ. Προβληματιζόμενος για την αξία και προτεραιότητα του συστήματος περιορισμού μεταβατικών υπερτάσεων, για το οποίο το ΕΛΚΑΚ δημοσίευσε προ ημερών πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Έπεσα και εγώ στην “παγίδα” των λιγότερο fancy συστημάτων.
Δυστυχώς γνωρίζουμε απο τώρα ότι θα επιλεχθεί κάποια εταιρεία του εξωτερικού αντί να στηριχθούν εγχώριες νεοφυείς επιχειρήσεις με ενεργά συστήματα αποδεδειγμένων δυνατοτήτων όπως η Delian Alliance Industries (DAI) (πρώην Lambda Automata) ώστε να μεγαλώσει ένα υγιές οικοσύστημα ελληνικών εταιρειών.(Το ίδιο ισχύει και στην κυβερνοασφάλεια με ανάλογες νεοφυείς εταιρείες που διαθέτουμε)
Και μη γράψει κάποιος ‘οτι παρέχουν μόνο οπτικούς αισθητήρες,γιατί η εγκατάσταση ακουστικών αισθητήρων η ακόμη και radar και lidar είναι υπόθεση 2-3 μηνών να ολοκληρωθούν και να δοκιμαστούν σε μεγέθη τόσο μικρών εταιρειών και χωρίς το κόστος δεκαδων εκατομυρίων που θα χρέωσει η οποιαδήποτε μεγάλη εταιρεία αλλά τι γράφω αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης στο τέλος.