Πως οι επενδύσεις στην Εθνική Άμυνα μπορούν να αποδώσουν υπεραξία για την Ελλάδα

Όπλα ή κοινωνικές παροχές; Πρόκειται για ένα δίλημμα το οποίο απαντάται συχνά σε συζητήσεις. Και οι δυο απόψεις έχουν τους υποστηρικτές τους. Η άποψη υπέρ της επένδυσης χρημάτων στην Εθνική Άμυνα, “σκοντάφτει” στο επιχείρημα πως τα όποια χρήματα διατεθούν, δεν πρόκειται ποτέ να αποδώσουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Κάποιοι λένε πως οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα στελέχη της είναι ο ορισμός της αντιπαραγωγικότητας. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει πως οι ΕΔ συμβάλουν σε διάφορα πεδία όπως η κατάσβεση πυρκαγιών, διακομιδές ασθενών κτλ. Ακόμη και η συνεισφορά τους στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, είναι ο ορισμός της κοινωνικής προσφοράς. Και φυσικά, είναι η μοναδική αποτρεπτική δύναμη που εμποδίζει οποιονδήποτε επιβουλεύεται την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Καθότι η χώρα μας δεν συνορεύει με το Μονακό, αλλά με έναν άκρως επιθετικό γείτονα με αναθεωρητικές βλέψεις, οι επιλογές είναι προκαθορισμένες. Παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, “φινλανδοποίηση”, ή διατήρηση ισχυρής αποτρεπτικής ισχύος, για να αποφευχθούν οι δυο πρώτες επιλογές.
Τα νέα δεδομένα
Θεωρητικά ή πρακτικά, τα προαναφερθέντα ίσχυαν μέχρι πρότινος και συνεχίζουν να ισχύουν. Ωστόσο τα δεδομένα αλλάζουν, οι εξελίξεις τρέχουν, και όποιος θέλει να βρίσκεται μπροστά από αυτές και όχι στο παρασκήνιο, θα πρέπει να αλλάξει την τακτική του και το σχεδιασμό του.
Όλοι πλέον γνωρίζουν πως η Ανατολική Μεσόγειος είναι το νέο ενεργειακό Ελ Ντοράντο. Ενδείξεις ύπαρξης κοιτασμάτων υδρογονανθράκων υπάρχουν επίσης στο Αιγαίο, νότια της Κρήτης, αλλά και στο Ιόνιο.
Αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα βρεθεί σε δίλημμα. Να ανακηρύξει ΑΟΖ, ή να υποκύψει στις τουρκικές απειλές, ή να αποδεχτεί κάποιου είδους “συνεκμετάλλευση”. Αν υποθετικά η Ελλάδα σήμερα προχωρούσε σε ανακήρυξη ΑΟΖ, η οποία δικαιωματικά θα έφτανε μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ, ενδεχομένως θα είχε πρόβλημα να την διαφυλάξει. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την έλλειψη, ή παλαιότητα των μέσων που διαθέτει. Καλώς ή κακώς, η διαφύλαξη αρχικά, και εκμετάλλευση σε δεύτερο χρόνο της ελληνικής ΑΟΖ, απαιτεί την ανάλογη προβολή ισχύος. Εξυπακούεται πως οι γείτονες, δεν θα καθίσουν με σταυρωμένα χέρια και θα απειλήσουν ακόμη και με πόλεμο. Ωστόσο έχει διαφορά στο κατά πόσο αυτές οι απειλές θα μετουσιωθούν σε πράξη, με βασικό παράγοντα τη δυνατότητα αποτρεπτικής ισχύος της Ελλάδας.
Si vis pacem, para bellum
“Αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο” λέει το λατινικό ρητό. Εξυπακούεται πως ουδείς μέσος λογικός Έλληνας (ή Τούρκος), δεν ονειρεύεται μυθικές εκστρατείες και εκπλήρωση ποθούμενων. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Το μόνο βέβαιο είναι πως το “πλήρωμα του χρόνου” θα έρθει κάποια στιγμή, και δεν θα είναι με τη μορφή εκπλήρωσης “προφητειών” για την ανακατάληψη της Πόλης, αλλά τη δυνατότητα ή μη εκμετάλλευσης των ενεργειακών μας πόρων. Είμαστε πολεμοχαρείς; Σαφέστατα όχι. Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε πραγματιστές.
Η επενδύσεις στην Εθνική Άμυνα και η υπεραξία τους
Ας δεχτούμε λοιπόν πως η Ελλάδα θα μπορέσει στο μέλλον να εξορύξει τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που πιθανότατα διαθέτει, ή έστω να βοηθήσει την Κύπρο να εκμεταλλευτεί τα δικά της, χωρίς το φόβο του “μπαμπούλα”. Με απλά λόγια, οι σημερινές επενδύσεις στην Άμυνα, μπορούν να επιστρέψουν (και να επιτρέψουν) στην Ελλάδα ως “υπεραξία” από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η οικονομία της χώρας βασίζεται εν μέρει στην αποτρεπτική της ισχύ. Για να είμαστε σε θέση στο μέλλον να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά και οικονομικά μας δικαιώματα, θα πρέπει να επενδύσουμε στην Άμυνα σήμερα. Μια θεωρητική μελλοντική ανακάλυψη μεγάλου και εκμεταλλεύσιμου κοιτάσματος, που θα μπορούσε να αποδώσει μεγάλα οικονομικά οφέλη, σε μια περιοχή που “αμφισβητείται”, πιθανότατα δεν θα εξορυχθεί ποτέ (ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα συνεκμεταλλευτεί), εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα φύλαξης του, μέσω της προβολής ανάλογης ισχύος. Δεν είναι τυχαίο πως η Γαλλία απέστειλε φρεγάτα στην κυπριακή ΑΟΖ, για να προβάλει ισχύ και να υπερασπιστεί τη γαλλική εταιρία Total, που απέκτησε δικαιώματα από την Κυπριακή Δημοκρατία. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ένας κούκος (φρεγάτα), δεν θα φέρει την “άνοιξη”. Η γεωπολιτική και οικονομική ισχύς της χώρας μας, (θα πρέπει να) ξεκινά από την Αδριατική και να καταλήγει στην Ανατολική Μεσόγειο.
Με απλά λόγια, αν θέλουμε στο προσεχές μέλλον να δρέψουμε τους “καρπούς” των κοιτασμάτων, θα πρέπει να μπορούμε να προβάλουμε την ανάλογη αποτρεπτική ισχύ. Σαφώς οι διεθνείς συμμαχίες είναι απαραίτητο στοιχείο στην εξίσωση, και σίγουρα θα βρεθούν οι σύμμαχοι που θα θελήσουν να συνδράμουν, με την προοπτική απόκτηση μεριδίου, ωστόσο αυτό δεν επαρκεί. Οι επενδύσεις που πρέπει να γίνουν σήμερα στην άμυνα, είναι το κλειδί εξασφάλισης των ελληνικών δικαιωμάτων. Και οι επενδύσεις αυτές, θα αποδώσουν την υπεραξία, που δεν είναι άλλη από τα οικονομικά (και όχι μόνο) οφέλη για τη χώρα μας.