Η απροσδόκητη εκτόξευση ενός αντι-δορυφορικού όπλου από την την Ινδία που κατέληξε στην κατάρριψη ενός δορυφόρου προκάλεσε έκπληξη (και κάποια εγρήγορση) μεταξύ των ειδικών σε θέματα διεθνούς διπλωματίας και της αεροδιαστημικής βιομηχανίας.
Ο λόγος είναι ότι η επιτυχία της συγκεκριμένης δοκιμής καθιστά την Ινδία την μόλις τέταρτη χώρα ικανή να καταστρέψει έναν εχθρικό δορυφόρο, μετά τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποια ανεξάρτητη επιβεβαίωση του γεγονότος, κι η μόνη πληροφόρηση που έχουμε για την συγκεκριμένη ενέργεια έρχεται από ινδικές πηγές.
.@DRDO_India successfully launched the Ballistic Missile Defence #BMD Interceptor missile, in an Anti-Satellite #ASAT missile test #MissionShakti engaging an Indian orbiting target satellite in Low Earth Orbit (LEO) in a ‘Hit to Kill’ mode from the Dr. A.P.J. Abdul Kalam Island pic.twitter.com/n5DEWLQpSp
— PIB India (@PIB_India) March 27, 2019
Σύμφωνα με τον Ινδό πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι, την Τετάρτη (27 Μαρτίου) η χώρα είχε πραγματοποιήσει με επιτυχία την εκτόξευση ενός αντιδορυφορικού πύραυλου, στα πλαίσια της επιχείρησης «Shakti». Ο πύραυλος αυτός φέρεται να κατέστρεψε έναν ινδικό δορυφόρο σε χαμηλή τροχιά.
Οι λύσεις για την άμυνα εναντίον δορυφόρων δεν περιορίζονται στην προσβολή τους στο διάστημα με πυραύλους. Μπορεί κάλλιστα να γίνει επίθεση στο επίγειο κέντρο ελέγχου του εχθρικού δορυφόρου, που θα ισοδυναμούσε με ντε φάκτο αχρήστευσή του. Θα μπορούσε να πληγεί με ακτίνες λέιζερ που δεν θα τον κατέστρεφαν αλλά θα τύφλωναν τους αισθητήρες του. Ή θα μπορούσε να προσβληθεί από άλλον δορυφόρο που θα βρισκόταν σε τροχιά αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό.
Η Ινδία στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντως φέρεται να χρησιμοποίησε έναν πύραυλο χωρίς πολεμική κεφαλή που κατέστρεψε τον δορυφόρο μόνο με την δύναμη της κινητικής ενέργειάς του μετά από απ’ ευθείας πλήγμα.
Γενικότερα πάντως, η συγκεκριμένη ικανότητα παρά τις τεράστιες στρατηγικές τις προεκτάσεις, συνήθως δεν «διαφημίζεται» ιδιαίτερα, τουλάχιστον φανερά, διότι μία από τις σημαντικότερες παραμέτρους της είναι η δημιουργία τεράστιου αριθμού διαστημικών «συντριμιών» που παραμένουν σε τροχιά αποτελώντας θανάσιμο κίνδυνο για άλλους δορυφόρους σε περίπτωση σύγκρουσης.
Ένα άλλο ερώτημα είναι κατά πόσο αξιόπιστη είναι η ικανότητα της Ινδίας να αποκτήσει δεδομένα στοχοποίησης για δορυφόρους που δεν θα είναι δικοί της και δεν θα ελέγχει την τροχιά τους και μάλιστα όταν αυτή δεν θα είναι χαμηλή γήινη τροχιά.
Προς το παρόν όλες οι δοκιμές αντιδορυφορικών όπλων που έχουν πραγματοποιηθεί από όλες τις χώρες που έχουν επιδιώξει την απόκτηση αυτής της ικανότητας, είναι σε απολύτως ιδανικές κι ελεγχόμενες συνθήκες.
Ουδέποτε έχει συμβεί κάτι τέτοιο σε πραγματικές επιχειρησιακές συνθήκες και στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί και πόση αξιοπιστία θα έχουν τα όπλα αυτά.
