Ειδικού Συνεργάτη
Η ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι μια διαδικασία που απαιτεί τουλάχιστον δύο δεκαετίες συνεχούς προσπάθειας με σταθερούς στόχους και διαδοχικές δράσεις για να ολοκληρωθεί, να εμπεδωθεί και να αποδώσει προϊόν με ουσιαστική συμμετοχή εγχώριας βιομηχανίας.
Η πιο εύληπτη διαδικασία είναι αυτή των τριών σταδίων, που παρακάτω περιγράφονται:
- Στάδιο 1 (5-7 χρόνια): ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ
- Επένδυση σε αρχικές εγκαταστάσεις και βασικό εξοπλισμό
- Εκπαίδευση Μηχανικών, Τεχνικών και Εφοδιαστών
- Συναρμολόγηση Προϊόντων για εγχώρια αγορά (80%) κι εξαγωγή (20%)
- Κατασκευή Τμημάτων Εξοπλισμού (με διαρκείς γραμμές-μεγάλο όγκο)
- Συντήρηση Ενδιαμέσου & Εργοστασιακού Επιπέδου
- Στάδιο 2 (3-5 χρόνια): ΜΕΡΙΚΗ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΗ
- Επιλογή πεδίων εξειδίκευσης με βάση δυνατότητες, κεφάλαια και ζήτηση
- Επένδυση σε ειδικό εξοπλισμό στοχευμένης (μερικής) έρευνας-ανάπτυξης
- Αυτονόμηση της Βιομηχανίας σε θέματα troubleshooting & εφοδιασμού
- Συμμετοχή σε design groups για νέα προϊόντα
- Μετεξέλιξη βιομηχανιών σε sole-source suppliers των ξένων ΟΕΜ
- Στάδιο 3 (5-12 χρόνια): ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ
- Επένδυση σε απολύτως εξειδικευμένο εξοπλισμό
- Αυτονόμηση βιομηχανίας σε Ερευνα και Ανάπτυξη
- Παραγωγή προϊόντος υπό πλήρη διαμόρφωση από εγχώριους παρόχους
- Αναζήτηση νέων αγορών για απορρόφηση παραγωγής σε συνεργασία με τους παρόχους «μητρικής» τεχνογνωσίας (ΟΕΜ)
Ήδη από το πρώτο στάδιο θα πρέπει να γίνει μια σταθερή κατανομή ρόλων των εν λειτουργία βιομηχανιών της χώρας, με ορίζοντα δεκαετή και πλέον. Η αντιπαλλότητα και η παντελής έλλειψη συνεννόησης στην κατανομή έργων μεταξύ φορέων ή ακόμη και προτάσεις συγχωνεύσεων κι εξαγορών συνεπάγεται διαρκή ένδεια σε χρηματο-οικονομικό, τεχνολογικό, εμπορικό και διοικητικό επίπεδο.
Από την παγκοσμιοποίηση έχουμε πλέον διδαχθεί στην πράξη ότι υπάρχει ένα optimum μέγεθος επιχείρησης ανά τομέα. Bigger is not by definition better. Οπότε θα πρέπει να συμμορφωθούν οι «ορέξεις» των βιομηχανιών και να περιοριστούν στο όποιο πεδίο τεχνογνωσίας και αριστείας τους με στόχευση σε έντιμες και ειλικρινείς στρατηγικές συνεργασίες στο εσωτερικό της χώρας, ώστε να έλθει και η αναγνώριση δυνατοτήτων και εσωτερικής μας αξίας από τους πελάτες στο εξωτερικό.
Ο αποκλειστικός ρόλος του κράτους
Δεν αρκεί ένας νόμος για να ανθίσει ξαφνικά η βιομηχανία. Σε κάθε στάδιο είναι απαραίτητη η αρωγή του κράτους, που με τρόπο σταθερό και αντικειμενικό θα πρέπει να υποστηρίζει και να προτιμά εξίσου και όλες τις άριστες των βιομηχανιών ώστε να καταλήξουν σε πλήρη αυτονόμηση.
Πρέπει επίσης να φύγουμε από την αποτυχημένη και κατά πολλούς στρεβλή ή διεφθαρμένη λογική και τις απορρέουσες αυτής πρακτικές των ΑΩ των προηγουμένων δεκαετιών.
Εν συνεχεία πρέπει να εξαλειφθούν φαινόμενα όπως οι διαρκείς εκπτώσεις σε προδιαγραφές ουσιώδους χαρακτήρα ή η χαριστική συμπερίληψη σε διαγωνιστικές διαδικασίες ισχνών μονάδων χωρίς ουσιαστική τεχνογνωσία ή υποδομές.
Πρέπει να σχεδιαστούν (με ρεαλιστικότερο ως προς τη βιομηχανική πρακτική τρόπο) πολυετή προγράμματα εν συνεχεία υποστήριξης με απευθείας σύμπραξη των ελληνικών βιομηχανιών με αρχικούς κατασκευαστές των συστημάτων, ώστε η τεχνογνωσία να συντηρείται και να αναπτύσσεται και να υπάρχουν διαρκείς εμπορικές επαφές.
Κομβικότερος ίσως όλων των παραγόντων είναι ο εξορθολογισμός των προμηθειών των Ε.Δ.
Μέχρι σήμερα τα προγράμματα εξοπλισμού υποδομών προς χρήση από όλους τους κλάδους των Ε.Δ. και των Σ.Α, που θα έπρεπε να έχουν κατά προτεραιότητα υλοποιηθεί εδώ και δύο δεκαετίες και έχουν κυριολεκτικά ταφεί –φευ– κάτω από αγορές αμφιλεγόμενων «πολλαπλασιαστών ισχύος» που δεν επαρκούν ούτε για μια εβδομάδα πολεμικών επιχειρήσεων.
Αρχίζοντας από σήμερα, θα μπορούσε να υπάρξει μια σαφής, συνεχής και συνεπής εθνική πολιτική προμηθειών εξοπλισμού υποδομής, που θα ακολουθήσει το προαναφερθέν σχέδιο τριών σταδίων εκβιομηχάνισης στους βασικούς τομείς: οχήματα προσωπικού, μεταφορικά γενικότερης χρήσεως (utility) ιπτάμενα μέσα (επανδρωμένα και μη). Επιλέγουμε με έναν ενιαίο βασικό τύπο που να καλύπτει ουσιώδεις ανάγκες και να είναι αξιόπιστος και στιβαρός και κάποιες εξειδικευμένες διαμορφώσεις, αλλά χωρίς τις «εξωτικές» απαιτήσεις που απλώς οδηγούν σε σπατάλη και μηδενίζουν τη επιχειρησιακή διαθεσιμότητα.
